Categorie: Elders

Naar aanleiding van een recent blogje over Portugese bomen kreeg ik de reactie van Vera uit Groningen. Over een van de bomen in dat blogje, de japanse mispel. Vera heeft een huis in Spanje en in haar tuin daar staat ook zo’n boom, in het Spaans de nispero. Aardig vruchtje, maar erg gevoelig voor beschadiging en transport. Je zult hem hier in Nederland dus niet snel vinden in de schappen van de winkels. Vera was net weer in Spanje geweest en had een bakje nispero’s meegebracht. Ik kon er een paar komen halen, en dat heb ik vanmiddag gedaan. Met instructie hoe het makkelijkst te eten. Tja en hoe omschrijf je de smaak van een onbekende vrucht. Beetje kiwi, appel, niet zo’n zoete abrikoos. Of beetje mangoachtig, volgens Eddy. Nou zoiets. Dus.

Elke vrucht heeft drie grote bruine pitten. Makkelijk te zaaien, en levert een aardige plant, volgens Vera. Ga ik proberen…

 

Een paar weken terug liet ik een mooie bloesemfoto zien, waarbij ik aangaf dat dat een krentenboompje was.
Mis!
Was een prunus, blijkt nu. Hieronder zie je een foto van een de bloemen van het echte krentenboompje. Veel witter, en ook wat langere, iets meer flodderige bloemblaadjes.

Als je in april met de trein door het Drentse landschap rijdt is zie je overal de witte wolken van bloeiende krentenboompjes langs de bosranden.  Vooral in Drente en Overijssel staan ze in de natuur, verwilderd van in de 17e en 18e eeuw ingevoerde exemplaren. In steden staan ze in parken, plantsoenen en tuinen. DE rest van het jaar vallen de krentenboompjes niet zo op, totdat ze in de herfst weer mooi oranje geel kleuren.

Weetjes

• De Amelanchier lamarckii was inheems in Noord-Amerika. Ik las ergens dat de krentenboom daar niet meer voorkomt. Huh? Hoezo niet? Dat stond er niet bij.
• Favoriete grond:  licht vochtige zand- en zure grond.
• Maximaal 10 meter hoog, meestal kleiner, een brede struik. Eigenlijk is krentenstruik een betere naam.
• Vogels zijn dol opd e vruchtjes, in de nazomer.
• Snoeien: af en toe, na de bloei worden gesnoeid om meer licht in de struik te brengen.

Dit fraaie exemplaar staat in Zuidlaren.
Magnolia’s bloeien kort, maar wonderschoon. Het geslacht Magnolia bestaat uit groenblijvende of bladverliezende bomen en struiken met grote, meestal opvallende bloemen.

Twee weetjes die tot 5 minuten geleden voor mij nog onbekend waren.
1. Magnolia’s hebben takjes (twijgen) die bij kneuzing aromatisch zijn, vaak met een anijsachtige geur. –> dat ga ik natuurlijk uitproberen als ik morgen weer een magnolia tegenkom!
2. De magnolia is door de Franse botanicus Plumier in 1703 genoemd naar Pierre Magnol (1638-1715) uit Mont Pellier.  In 1730 en 1732 werd magnolia als geslachtsnaam overgenomen door verschillende auteurs van plantenboeken en in 1735 nam ook Linnaeus de naam over.

In de bermen in de Algarve staan ze nu in grote aantallen te bloeien.
Witte irissen.
Dat zie je bij ons in Nederland niet. Op sommige plekken een groepje volop in bloei. Op andere plekken alleen bosjes van het prei- achtige loof.
Mooi hoor, om zo’n bloem in de vrije natuur te zien. Een wilde plant?

Deze witte iris komt op veel plekken in het Middellandse zee gebied voor. Toch is het waarschijnlijk geen echte wilde plant (zoals onze eigen gele lis), maar vanuit het middenoosten door de mens geintroduceerd. In het middenoosten kun je ze veel vinden op en in de buurt van begraafplaatsen. De planten die je in Portugal langs de wegkanten ziet staan zijn waarschijnlijk ontsnapt uit tuinen.
Heb je even tijd en wil je wat meer over irissen in het algemeen weten. Kijk dan bijvoorbeeld hier voor een iris-overzicht of een stukje iris-geschiedenis.

Even terug in de tijd.
Een klein stukje.
Zuid Portugal.
Anderhalve week geleden.

Fietsen.
Kijken.
Bomen.

 

 

We waren een weekje in Zuid-Portugal, in de buurt van Tavira. Een kilometer of tien van de zuidkust, midden tussen de sinaasappelboomgaarden. Perfecte tijd nu, begin april, want de bomen staan in bloei. En dan betekent een heerlijke citrusgeur die overal hangt. We hebben een weekje gefietst, heerlijk rustig aan. Sinaasappels, citroenen, olijven, amandelbomen (die zijn al uitgebloeid).

 

 

Op landgoederen en in parken kun je in deze tijd van het jaar steeds wisselende kleuren ‘vloerbedekking; vinden. Stinzenplanten in grote aantallen. Op deze foto’s zie je de holwortel.

Afgelopen week weer eens naar een lezing van de lokale tuinclub geweest. Nieuwe lokatie, het Witte Kerkje in Haren. En deze keer -opvallend- ook behoorlijk wat mannelijke toehoorders.

Een presentatie van Ben Kleter, van tuinontwerp en -adviesbureau Tuike Tuike. Tuike staat voor kalm aan, rustig tuinieren. En ook onderhoudsarm tuinieren. Dat stond in de aankondiging.
Ben is een interessant verteller, die van geen ophouden weet. Zijn klanten bestaan blijkbaar vaak uit mensen die niet veel tijd (althans niet achter elkaar) aan de tuin willen of kunnen besteden. Ben’s belangrijkste tip: zorg dat de tuin uit vakken en onderbroken borders bestaat. Dan kun je elke keer een stukje tuin helemaal afmaken/ opruimen, en zit je niet aan te kijken tegen een ‘eindeloos doorlopende’ border, waar maar een klein stukje van is opgeruimd. Psychologisch werkt het goed als een stukje (van de tuin) helemaal af is.

Beetje lastig zo’n verhaal, bij een tuinclub, waar de meeste toehoorders juist veel in de tuin willen doen… Zelf had ik iets meer tips verwacht over het type planten dat handig is als je onderhoudsarm(er) wilt tuinieren.

 

Op bezoek bij Wim, thee drinken.
Heerlijk in de serre, met zicht op de vogeltjes.
Maar voordat we dat deden, eerst een rondje door de tuin.
Ik ben hier al vaak geweest, maar (blijkbaar) nooit zo vroeg in het jaar.
Het eerste dat me opviel in de tuin was het lila en creme-wit van heleboel krokussen.

Jaren geleden hadden Wim en Annet een cirkelvormig grasveld, maar dat vraagt veel onderhoud. Nu is het een cirkelvormige border en grindvakken. Pas bij het op de foto zetten van de cirkel zag ik opeens dat de grindcirkel net een smiley was. Een glimlach glijdt over mijn gezicht.