Op landgoederen en in parken kun je in deze tijd van het jaar steeds wisselende kleuren ‘vloerbedekking; vinden. Stinzenplanten in grote aantallen. Op deze foto’s zie je de holwortel.
Paarse vloerbedekking
Categorie: Elders
Tuike Tuike
Afgelopen week weer eens naar een lezing van de lokale tuinclub geweest. Nieuwe lokatie, het Witte Kerkje in Haren. En deze keer -opvallend- ook behoorlijk wat mannelijke toehoorders.
Een presentatie van Ben Kleter, van tuinontwerp en -adviesbureau Tuike Tuike. Tuike staat voor kalm aan, rustig tuinieren. En ook onderhoudsarm tuinieren. Dat stond in de aankondiging.
Ben is een interessant verteller, die van geen ophouden weet. Zijn klanten bestaan blijkbaar vaak uit mensen die niet veel tijd (althans niet achter elkaar) aan de tuin willen of kunnen besteden. Ben’s belangrijkste tip: zorg dat de tuin uit vakken en onderbroken borders bestaat. Dan kun je elke keer een stukje tuin helemaal afmaken/ opruimen, en zit je niet aan te kijken tegen een ‘eindeloos doorlopende’ border, waar maar een klein stukje van is opgeruimd. Psychologisch werkt het goed als een stukje (van de tuin) helemaal af is.
Beetje lastig zo’n verhaal, bij een tuinclub, waar de meeste toehoorders juist veel in de tuin willen doen… Zelf had ik iets meer tips verwacht over het type planten dat handig is als je onderhoudsarm(er) wilt tuinieren.
Wim’s smiley
Op bezoek bij Wim, thee drinken.
Heerlijk in de serre, met zicht op de vogeltjes.
Maar voordat we dat deden, eerst een rondje door de tuin.
Ik ben hier al vaak geweest, maar (blijkbaar) nooit zo vroeg in het jaar.
Het eerste dat me opviel in de tuin was het lila en creme-wit van heleboel krokussen.
Jaren geleden hadden Wim en Annet een cirkelvormig grasveld, maar dat vraagt veel onderhoud. Nu is het een cirkelvormige border en grindvakken. Pas bij het op de foto zetten van de cirkel zag ik opeens dat de grindcirkel net een smiley was. Een glimlach glijdt over mijn gezicht.
Sneeuwklokken luiden overal
Ze vond ze zo mooi, de sneeuwklokjes in haar tuin.
Ze staan nu ook op verschillende plaatsen in het land.
Wandelen met je schaduw
Zaterdagmiddag eind van de middag maakte ik een klein wandelingetje in de buurt. Lopend langs een watertje van zuid naar noord. Zon ging bijna onder in het westen, stond heel laag. Uit een ooghoek zag ik steeds beweging aan de overkant van het watertje. Gek trouwens, want daar loopt geen pad. En toch leek het steeds of daar aan de overkant iemand met me mee liep in hetzelfde tempo.
En dat was ook zo, het was mijn schaduw.
Sprookje
In de nacht van dinsdag op woensdag 18 januari had het flink gemist in de eerste helft van de nacht. Samen met behoorlijke vorst, zorgde dat er voor dat we woensdag in sprookjesland wakker werken. Alle fijne takjes mooi berijpt. De stam van de grotere bomen gewoon donker van kleur. In prachtig contrast met alle rijp; alsof de bomen volop in de bloesem stonden.
Overal stapten mensen even van de fiets, of uit de auto om wat foto’s te maken. Mooie herinnering aan dit kadootje van de natuur.
De Pauw en de Hinde
Aan de ene kant van het park woonden de herten. Ze hadden daar hun voederbak en konden schuilen bij een paar bomen. Het grote hert was de baas. Hij had een paar vrouwtjes, die elk weer een paar jongen kregen.
Een van de jonge vrouwtjes, een hinde, was bijzonder nieuwsgierig. Ze bleef niet aan de ene kant van het park, waar de herten woonden. Maar ze ging steeds verder wandelen, tot helemaal aan de andere kant van het park.
Aan de andere kant van het park woonden de pauwen. Een prachtig blauwgroene mannetjespauw en zijn bruine vrouwtje. Zij woonden aan de andere kant van het park, vlak bij de vijver waar de eenden en zwanen zwommen. Er was een groot grasveld waar ze konden zonnen, en als het slecht weer was gingen ze achter de schuur staan, onder de dakrand. Daar was ook beschutting. De pauwen kwamen nooit aan de ene kant van het park.
Op een dag kwam de jonge hinde van de ene kant naar de andere kant van het park. Het pauwenmannetje was helemaal overweldigd. Wat een prachtige vrouw zag hij daar lopen, lichtbruin, net zoals pauwenvrouwtjes altijd zijn, maar veel groter en met prachtige bruine ogen. Helemaal verlief was de pauw, en hij vergat zijn eigen vrouwtje en begon achter de hinde aan te lopen. En even later ging de pauw naast de hinde lopen, van links, naar rechts. Overal waar zij ging, volgde de pauw. Zo trots als een pauw kan zijn, stapte hij voort naast met zijn nieuwe geliefde.
Klik hier voor een filmpje. Met als dramatische slotscene het treurige pauwenvrouwtje dat achter de schuur blijft zitten.
Spreeuwenballet
Er zitten de laatste tijd heel veel vogels in de conifeer, zei mijn moeder vanaf de ipad. Ze kon ze niet zien, in de reusachtige conifeer, net in de tuin van de buren, maar wel horen. Tegen de avond kwamen ze er onder luid gekwetter in zitten.
Misschien wel honderd, zei ze.
Dat is overdreven, dacht ik, we zullen wel zien. Met de kerstdagen waren we op bezoek bij mijn moeder, en op eerste kerstdag tegen vier uur, begon er van alles te vliegen. Het waren spreeuwen! In steeds grotere wolken vlogen ze boven het dorp. We renden naar boven, om vanuit de slaapkamers op zolder beter zicht te hebben op de vluchten spreeuwen.
Zijn het er duizenden of tienduizenden?
Onwaarschijnlijke aantallen. Een dansspektakel van een minuut of 20, en een heleboel telefoonfilmpjes en oohhs en aahhs later, begonnen de spreeuwen zich -en masse- uit de lucht te laten vallen. In de dennenboom een paar tuinen verderop, en ook de conifeer direct naast mijn moeders tuin. Het gekwetter was imposant. De vogels zelf inderdaad niet te zien, het was inmiddels ook bijna donker, en de vogels zaten lekker in het groen.
Tweede kerstdag tegen vieren weer naar boven gerend, en wederom met open mond naar de dans van de spreeuwen gekeken.
Nog eentje dan, nog een van de filmpjes die ik maakte op tweede kerstdag, vanuit het zolderraam, bij mijn moeder. En mocht je in Bunnik wonen, of in de buurt ervan: ga een half uur voor zonsondergang naar buiten (of naar zolder) en geniet.
Bergen in de mist
Begin december, waterkoud.
Mist hangt boven de bomen.
Het is half vier, de zon verdwijnt weer in de mist.
Een lichte vlek blijft achter aan de hemel.
In het bos huppelt het achtereind van een reetje
van ons vandaan.
Dit winterse berglandschap is heel dicht bij huis.
De Hortus in Haren.
10 minuten lopen vanaf huis.
Kardinge
Voor onze zondagmiddagwandeling gaan we nu een keertje naar Kardinge.
Met bus 5 en dan 4 is het een klein half uurtje. Kardinge is niet alleen een heel groot sportcentrum, met ijsbaan, zwembad en klimmuren, maar ook een natuur- en recreatiegebied. De Kardingeplas met een strandje om ’s zomers te zwemmen, maar ook plassen en moerassige stukken voor allerlei vogels. En een forse heuvel, toch nog even hijgen als je die snel omhoog loopt. Met uitzicht over Groningen. En een mooie plek om -in geval van veel sneeuw- vanaf te sleeen. NU even niet. Met halfbewolkte hemel en een temperatuur van 8 graden, geen sneeuw, wel een prima wandelingetje. Een deel van het natuurgebied is van Natuurmonumenten die daar een korte wandeling van 5 km heeft uitgezet. De gele bordjes zijn niet altijd te vinden, dus her en der maken we ons eigen bochtje. En komen daar bv. een paar prehistorische stapstenen tegen. Nou ja, waarschijnlijk restanten van een oude trimbaan, inmiddels overgroeid.
We nemen ons voor om hier ook van de zomer nog een keer te komen, naar de fruitboomgaard waar iedereen fruit mag plukken, of naar de bloemenpluktuin.
We wandelen van Kardinge terug naar centrum Groningen, door allerlei straatjes in de Oosterparkwijk, waar we nog nooit geweest zijn. Zo kan je ook in je eigen omgeving altijd weer nieuwe plekjes ontdekken.