Categorie: Elders

Tweede tuin die ik bezocht op een zeer zomers 4 juni was in Sellingen. De tuin van Fer en Gre met een grondoppervlak van 7000 m2. Dit was de eerste keer dat Fer en Gre een groep (we waren met 12) op bezoek hadden in hun tuin. Via een artikel in het tijdschrift Oase (herfst 2015) waren we op het spoor gekomen van deze particuliere tuin. Ruim 10 jaar geleden hadden Gre en Fer het plan opgevat om van het wat saaie ponyweitje bij hun huis een bloemenweide te maken.

Dat kost tijd en geduld.

In de eerste jaren ook hard werken. Eerst de voedselrijke bovenlaag verwijderen, met een grote graafmachine wat relief aangebracht, en een seizoen lang schoffelen en handmatig kweekgraswortels verwijderen. Fer leidde ons enthousiast rond, rondom de weide, en via enkele gemaaide graspaden er dwars door heen.

Op het eerste gezicht bestaat de weide vooral uit grassen. Citaat van Fer uit artikel:

Maar ons, ondertussen geoefend, oog ziet daartussen toch veel soorten kruiden.

Nog niet zoveel kruiden en bloemen als ze zouden willen, grassen hebben, na tien jaar, nog steeds de overhand. Wel staat er 1 exemplaar van een zeer  zeldzame plant die al 90 jaar niet in Nederland gezien was. Voor de veiligheid (of om terug te vinden?) staan daar wat paaltjes omheen. Na de rondleiding, terwijl we in de schaduw van een grote boom, van een kopje thee genoten, wisselden we tips uit. Prima tuinbezoekdagje!

… en die heeft ie nu!
Oorspronkelijk vanuit Delft en nu in Oost Groningen. Vandaag waren we in de tuin van Jan Steenweg in Westerlee met een groepje Wilde Planten Liefhebbers. Na een ontvangst met koffie en thee leidde Jan ons via allerlei kronkelpaadjes, door de 8000 m2 grote tuin. Veel bomen, veel schaduwplanten in aangenaam grote groepen. Groene tapijten, veel bodembedekkers, veel varens. Jan heeft een hele collectie van meer dan 100 epimediums, elfenbloemen. Allemaal bij elkaar verzameld, en bij de epimediums staat een naambordje. Een enkele keer een bordje zonder plant. Dit voorjaar wat minder epimediums. Vrij veel muizen op het terrein en als die holletjes en gangen graven, komen de wortels onder de grond in de lucht te hangen en drogen uit.

Door de hele tuin heen op veel plekken leuke kleine beelden, ook verzameld door Jan. Vaak op een stompje van een boom, een natuurlijke sokkel van ongeveer een meter hoog. Speciaal daar neergezet voor het beeldje, dacht ik eerst. Ik hoorde pas achteraf van 1 van de medebezoekers dat Jan dit voorjaar 200 (!) bomen, voornamelijk meidoorns, uit de tuin heeft gehaald…. Misschien waren die sokkels wel de stompen van de meidoorns. Je zou zeggen dat als er 200 bomen weg zijn dat wel zou opvallen, nee dus. Nog steeds is het beeld van de tuin voor mij een bomenrijke, groene tuin.

Via de weblog van Jan, waar hij ook wat links naar kunstenaars heeft staan, kwam ik uit bij Lut Brackx, een Belgisch kunstenaar. Denk dat minstens 2, maar misschien wel alle drie beeldjes op de foto van hem zijn. Vooral dat stelletje op het bankje vind ik geweldig.

Als je de hierna volgende blogjes leest over onze wandelvakantie in Portugal denk je misschien dat we alleen mooi weer en zon gehad hebben. Steeds blauwe lucht op de foto’s. Dat is een selectie-effect, als het regent/ slecht weer is blijft fototoestel in de rugzak. Toen we op 8 mei vertrokken was het in Nederland 25 graden en zonnig en in Portugal 13 graden en regen! Paar dagen in Lissabon met geregeld buien en op de eerste wandeldag het laatste wandeluur compleet doorweekt. De wandelsokken waren twee dagen later nog niet droog. Daarna werd het wel droog en vaak zonnig en elke dag een graadje warmer, 16- 17, 18, 19, 20, 21, 22 en op vertrekdag 23 graden.

In de algarve, het deel van de atlantische kust, is de cistus ladanifer de plant die we het meest gezien hebben. Op de kliffen en op de groene heuvels iets meer naar het binnenland. Cistussen zover het oog reikt over de groene heuvelen. Deze cistus wordt in het binnenland tot 3 meter hoog, direct aan de kust op de winderige rotsplateaus maar een halve meter, het is een groenblijvende soort met kleverige bladeren.

We dachten eerst dat er twee soorten waren, een met grote witte bloemen en (meestal) vijf heel donkerrode vlekken. En een volledig witte bloemen. Het blijkt echter een en dezelfde soort te zijn!

Deze heester, zonneroosje, hebben we niet alleen gezien, ook geroken. Een kruidig luchtje, beetje eucalyptus-achtig. Heerlijk. De Engelse naam is Gum Cistus. Bloei in mei en juni.

Uit de hars van deze plant wordt labdanum gewonnen. Dit is een ingrediënt dat gebruikt wordt voor produceren van een parfum.

In het voorjaar staat het landschap van Zuid-Portugal in bloei.
Zeeen van wilde bloemen.
Veel geel.
Hoe dichter bij de kust, hoe lager de begroeiing.

NB. Ik heb de gele schermbloem als venkel benoemd, maar misschien is het wel thapsia vilosa, giftig (de wortel).

Van 12-18 mei wandelden we in Zuid-Portugal. Eerst twee dagen in Alentejo (Zambujeira, Odeceixe), daarna in de Algarve (Aljezur, Carrapateira, Vila do Bispo). Een aantal dagen liepen we de rota vicentina – trilhas de pescaro (visserpad), vlak langs de Atlantische kust. Meestal bovenaan de klif, 80-100 meter boven zee, soms steil afdalend naar een klein strandje (en dan weer klimmen). Ook liepen we een paar dagen een mooie route rota vicentina- trilhas historico , wat meer in het binnenland. Bij een temperatuur van 20 graden uitstekend te lopen, niet te doen in juli of augustus (veel te heet). Het pad was soms een tractorspoor, soms een rul zand pad, een dag 8 km langs een irrigatiekanaaltje en soms uiterst smalle paadjes, net een paar voeten breed. Deze routes, in totaal 310 km, zijn in 2012 bewegwijzerd, prima te volgen (helpt dat de zee steeds aan je rechterhand is).

Naast veel bloemen kwamen we tijdens onze wandelingen in de Alentejo en Algarve ook regelmatig koeien tegen. Meestal Limousines.
Soms in een bloemenweide, waar je ze verwacht: weidekoeien. Een keer boven aan de klif, 80 meter boven de zee (zeekoeien) en een keer op een bosweggetje (boskoeien). Dat was een hele kudde en het duurde 10 minuten voor ze langs waren. Let op rechts in beeld, een van de koeien springt even de berm in om wat lekkers te halen (bergkoe).

5 mei, hemelvaart, prachtig zomers weer, bevrijdingsfestifval in stadspark/rondom drafrenbaan Groningen, 125.000 mensen, veel muziek, prima sfeer.

Rood wit blauw alom.

Ook in de tuin rood wit blauw.

Mossoorten groeien overal, in tuinen, op muurtjes, en uiteraard in het vrije veld en landschap. Bij mos denk ik in eerste instantie aan vochtig en schaduw, daar groeien mossen goed. Er zijn ook allerlei mossen die juist heel goed tegen kou (antarctica) kunnen. Of tegen de droogte, zoals de haarmossen. In het voorjaar, tijdens een wandeling half april zagen we in de zanderige stroken naast een een paar jaar geleden aangelegd fietspad grote oranje plakkaten mos, ruim 70 cm in doorsnee. Sommige plekken knaloranje, andere plekken meer bruin-oranje. Van dicht bij waren de sporenkapsels van dit mos goed te zien. Dit blijken de vrouwelijke exemplaren van het haarmos te zijn. En de de donkerdere plakkaten bleken de mannelijke kolonies te zijn, met een soort veelhoekige doosjes (foto 4).

Welk haarmos het is precies is, dat weet ik niet. Zie ik aan de foto’s niet af.   Hoe dan ook, het zijn -van dichtbij- zeer fotogenieke mosjes!

Half april, wandelend tussen Haren en Hoogezand.
Links een glimp van het kanaal, vooruit het dijkje geflankeerd door een band van geel, rechts een blik over de weidse graslanden van de Onnerpolder.

Mooi dat we zo van huis uit het Hollandse Landschap in kunnen wandelen.