Alles in en om onze tuin
Zaterdagmiddag de laatste appels geplukt van de Jonathan achter in de tuin.
Zo’n 15 binnen neergelegd, de gevallen appels verzameld om beetje bij beetje aan de merels voor te schotelen. De laatste 2 nog even op de foto.
Dan plukken, oppoetsen aan mij jas en smullen maar. Wat is er nou leuker dan vers fruit uit eigen tuin, plukken en meteen opeten.
Zo rood hangt ie aan de boom.
Een Jonathan.
Lekker nog even laten hangen.
Ziet er zo mooi uit.
Druiven in overvloed, dit jaar. Zoveel dat we er niet tegen aan kunnen eten. Steeds een kilootje plukken om zo op te smikkelen. Al heel wat aan buren en dorpsgenoten meegegeven. Druivensap gemaakt, heerlijk in de kefir ’s morgens. Opgeleukt met een paar druifjes. Leuke van druiven is dat ze -als je ze aan de struik laat zitten- heel lang goed blijven.
Onze druiven hangen over de pergola vlakbij de deur. De spreeuwen vinden dat meestal te eng. Maar vorige week begonnen ze omtrekkende bewegingen te maken, en boven de druiven te cirkelen. Een paar keer wegjagen ging prima, maar nu ze het eenmaal wisten….
Toen bedachten we de truc-met-de-plu. Grote paraplu over (een deel) van de druiven heen. En als aanvulling nog twee wapperende gele plastic pedaalemmerzakjes. Daar hadden de spreeuwen niet van terug. We hebben ze niet meer in de druiven gezien.
Dus de komende weken eten we nog eigen druiven, in kleine porties. Herinnering aan een prachtige zomer.
Dit jaar hadden we een ‘bumper crop’ aan druiven, zoals Monty Don van Gardeners’ World zou zeggen. Andere jaren hebben we wel vaak veel druiven, maar meestal vrij zuur. Zo niet dit jaar. Sappig en zoet. En er zijn overal zo veel andere besjes, dat de merels er nog niet heel veel van hebben opgegeten. Elke paar dagen pluk ik een aantal trossen, niet meer dan we in die paar dagen opeten. Ze blijven het best houdbaar als ze aan de struik blijven hangen.
Hoe was jullie oogst?
Vrienden iets verder op in de straat hebben een druif aan de zuidkant, tegen het huis. Daar is de hele oogst mislukt, alles verdroogd.
Afgelopen week al een handvol pruimen voor in de muesli. Vandaag een flinke portie geplukt voor jam. Later deze week staat nog chutney op het programma. De pruimenboom staat tegenwoordig flink in de schaduw van de enorm gegroeide hazelaar, waardoor veel minder pruimen tegelijk rijp zijn. De allerrijpste bovenaan begonnen in trek te komen bij de vogels. Dus de rijpe en bijna rijpe vandaag geplukt.
De hoofdrijpheid van de wijnbessen is nu: afgelopen twee weken al af en toe een vruchtje. Nu de hoofdmacht. En er komt nog een staartje aan. Mevrouw Merel trof ik vandaag met twee verse geplukte wijnbessen in de snavel. Ze plakken een beetje, dus ze moest de snavel wel aan een takje afvegen. En zo planten de merels ook wijnbessen op verschillende plekken. Dit kleintje staat midden op het tuinpad naar de vijver.
De roze aalbesjes zijn verdwenen. Of dit door de merels is gebeurd of door de buurkleinkinderen….
Met dank aan de merels en mijzelf omdat ik ze niet eerder heb geplukt: de zwarte bessen oogst van dit jaar zat vanmorgen in mijn ontbijt. Bakje kefir met muesli en handjevol zwarte bessen.
Onze kliko’s staan tegen de achterkant van het huis, een beetje afgeschermd door een (frans) schapenhek. Dat hek is al jaren begroeid met een Japanse wijnbes en een kamperfoelie. Een kluwen plant. Op enig moment is een aalbes komen aanwaaien, net waar het schapenhek ophoudt. Het is een witte aalbes, hoewel de besjes als ze rijp zijn eigenlijk roze zijn. Een paar trosjes meestal, lekker om bij het langslopen even een paar trosjes te plukken. Dit jaar zaten er heel erg veel bessen aan, de takken hingen helemaal omlaag. Niet echt handig, zo vlak voor de kliko’s, maar wel lekker.
En zonde om ze af te knippen voordat we geoogst hebben.
Gistermiddag een lange tak, met besjes en al afgeknipt, en heerlijk op een bankje in de schaduw besje voor besje geplukt, en handje voor handje opgegeten. De lange takken zijn nu ingekort. De witte aalbessen zijn wat zoeter dan de rode aalbessen.
Deze stond mij vanmorgen op het aanrecht toe te lachen.
Weliswaar niet uit eigen tuin, maar wel vrolijk.
Deze week was ik twee dagen in Amsterdam voor een workshop. Bij de koffietafel lag een briefje: Chinese Sweets for y’ all. Chinese zoetigheden. Maar wat was dat bruine balletje…?
Een stevige schil, maar toch een beetje indrukbaar. Het bleek een vrucht, een soort kleine Litchee. Met een fraaie glanzende pit.
Op tweede kerstdag waren we in Utrecht en maakten van de gelegenheid gebruik naar het Centraal Museum te gaan.
Mooi museum in oud gebouw, voormalig klooster. Tegenover het Nijntje Museum, bovenin een nagebouwde studio van Dick Bruna.
Trappetje op, trappetje af, door een heleboel zalen. Er loopt nu een tentoonstelling van Pyke Koch (spreek uit Pijke). Magisch Realisme. Mooi spul. Ook werken van enkele andere magisch realisten, zoals Carel Willink.
Een vrolijke Frans was Pyke Koch zeker niet. Snel schilderen deed ie ook niet, hij wilde het perfect hebben ook al duurde het jaren. En mislukte schilderijen zijn er niet, als ie het zelf niet mooi vond gooide hij het weg voordat iemand anders het gezien had.
En hoe kom ik nu van de kunsttentoonstelling naar een blogje over de tuin? Gewoon plaatjes kijken. Er is vast wel iets dat met tuin te maken heeft. Zoals dit stilleventje met twee kweeperen. We hebben zelf weliswaar geen kweepeer in de tuin, maar Willie en Jitske wel. Dichtbij genoeg.
Wel Curieus: heel lang in Utrecht gewoond en niet naar Centraal Museum of Catharijne Convent gegaan. Nu wonen we in Groningen en dan gaan we wel!