Alles in en om onze tuin
De wintertijd nadert
Het waterschap roept op de sloot te ‘schonen’
De laatste Gardeners World van het jaar wordt aangekondigd
De herfst komt eraan
Als ik ’s avonds thuiskom floept het buitenlicht aan
De poezen liggen liever binnen
De buienradar meldt regen over 27 minuten
De herfst komt eraan
Het groen zakt weg uit de bladeren
De paddestoelen komen en ze gaan
Siergras staat nog fier overeind, de wolfsmelk niet
De herfst komt eraan
Ze zit te wachten
tot de trilling van het web
haar prooi aankondigt.
Een flard oranje.
Uit een ooghoek zie je
de snelle fladderaar.
Dan zit hij, in rust,
mooi te wezen.
Midden in de zomervakantie,
heeft de tuin ook vrij.
Lui hangen de uitlopers van de klimroos
in bogen omlaag.
De siergrassen laten hun halmen nonchalant uitzakken.
Bijna komen de roze blosjes tevoorschijn
op de wangen van de sedum.
Alleen het gras gaat naar de kapper.
Lekker kort.
Pruim, pruim, aan de boom.
Vogel pikt.
Pruim van de boom.
Plukken, plukken, bakken vol.
Vanaf de grond, van keukentrap.
Voor de jam en voor de taart.
De hoge pruimen blijven
nog even in de boom.
Voor vogel, vlinder,
wesp of schimmel.
Vogel
Op een dag zat hij in de tuin
Half in de schaduw
Een vreemde vogel
Veren wat rafelig en met een kromme snavel
De andere vogels tjilpten en fladderden
Van tak naar tak, van boom naar struik.
Ze riepen naar de vogel: kom doe mee.
Hier in de zon. Poets je veren.
Laat zien hoe mooi je bent.
Zing mee.
De vogel bleef waar hij was.
Op zijn tak in de achtergrond.
Met zijn rafelige veren en zijn kromme snavel.
Iedereen raakte eraan gewend.
Hij was er altijd, hij maakte zijn eigen keuzes.
Soms zong hij mee, dan weer niet.
Een eigenzinnige vogel.
Op zijn eigen manier deel van de groep,
van de tuin.
Op een dag liep ik door de tuin.
En keek als altijd half opzij,
naar de vogel op zijn tak.
De tak was leeg.
Mijn ogen werden groot van verbazing.
De vogel zat een tak hoger.
Een zonnestraal scheen op hem.
Hij hield zijn kop scheef en keek me aan.
Liet vol trots zijn nieuwe snavel zien.
Glimmend opgepoetst.
Zijn keuze.
Nu is de vreemde vogel weg.
Zijn tak blijft leeg.
Zijn keuze.
Dag vogel.
Een van de beroemdste schilderijen in het Mauritshuis, en het boegbeeld van de Hollandse naturalistische schilderkunst, is De Stier uit 1647. Geschilderd door Paulus Potter. Heel bijzonder in die tijd was dat een schilderij – van dit grote formaat- zo’n gewoon onderwerp had als een stier. Daarnaast een koe, wat schapen, een herder. Verbazingwekkend hoe fijn het detail is, zoals de krulletjes in de schapenvacht, en de vliegen op de rug van de stier. In de lucht een leeuwerik en op de voorgrond, een kikker.
Kaardebol,
de eerste bloei
Zij aan zij
lopen zij.
Hommel en hommel.
Dronken van het lekkers
uit de paarse kelkjes.
Rond en rond,
de wereld vergetend.
Afgelopen weekend waren we een weekendje weg, naar Scheveningen. Met uiteraard strand, maar ook een paar musea bekeken.
Bleek nuttig, konden we binnen de korte felle buien afwachten.
Museum Beelden aan Zee, pal aan de boulevard in Scheveningen, en toch kende ik het niet. In een eerder blog, zie hier, schreef ik over een mooi beeld in een Italiaanse Tuin, van kunsternaar Igor Mitoraj. En dat er ook een beeld van hem in Scheveningen stond. Die hebben we nu ook gezien.
En wat is de link met dit blog over tuinen enzo? Er was ook een fraai beeld van een ‘boomvrouw’. De onderkant van een vrouw met daarboven een sierlijk takkenspel van een boom. Dat was tenminste mijn interpretatie, en daarmee een link naar de tuin.: Boomvrouw- boom- tuin.
NB. Eddy dacht meer aan een gewei: dus een hertenvrouw, dan is de link met dit tuinblog minder sterk.
Als de zon
laag door de blad’ren schijnt
het is als glas,
gekleurd,
gevat in lood.
