Categorie: Kunst

Omdat in de tuin nog niet veel te doen valt, kijk in overal glimpjes tuin. Gister waren we met Edwin, vriend van ons uit Utrecht, naar de tentoonstelling van Rodin in het Groninger Museum. Wat we helemaal niet wisten was dat Rodin een soort assemblage-kunstenaar was. Van klei boetseerde hij mensen in het klein. Medewerkers van zijn atelier maakten er meteen een gipsen afgietsel van, dat is het ‘origineel’. De oorspronkelijke kleibeeldjes waren erg kwetsbaar en zijn grotendeels verloren gegaan. Van het gipsen origineel werden nieuwe afgietsels gemaakt, soms in brons, soms uitvergroot. Soms werden de beelden, weer door medewerkers van Rodin, in marmer uitgehouwen.
Wat ik bedoel met assemblage-kunstenaar: vaak liet Rodin van losse onderdelen, armen, handen, benen, hoofden, een hele serie afgietsels maken. En soms jaren later gebruikte Rodin dan het hoofd van een beeld met een arm van een ander en maakte er nog een romp bij. Steeds andere combinaties van dezelfde onderdelen. Ja, er was ook een manshoog afgietsel van ‘de denker’, zijn meest bekende beeld. In de museumshop kon je ook kleine denkertjes kopen, in brons voor een paar tientjes, en zelfs een piepkleine , ik denk ge-drie-D-print voor 2,90 Euro.

Geen beelden van Rodin die me aan de tuin deden denken. Wel een paar tuinvoorbeelden toen we de andere collecties van het museum bekeken.

Begin van de lente, dat is de naam van dit schilderij. Een schilderij van de Russische schilder Ivan Yendogurov (1861-1898). Geschilderd in 1885.

We zagen het schilderij op de tentoonstelling Peredvizhniki. Dit was een groep kunstenaars in Rusland aan het eind van de 19e eeuw. Russische Realisten werden ze genoemd. Ze besloten het gewone en vaak harde leven van de gewone Rus te schilderen, als reactie tegen de strikte artistieke regels van de Keizerlijke Kunstacademie van St.Petersburg. De meest bekende schilder van deze groep was Ilya Repin, en zijn beroemde schilderij De Wolgaslepers hangt ook in Assen.

De tentoonstelling is tot april 2017 te zien in het Drents Museum in Assen te zien. Een aanrader.

 

Dikke druppels druipen
omlaag langs de tak.
Grijs is de morgen.

—

Het laatste blad hangt
-en valt- uit de walnootboom
die kaal en leeg is.

—

De fontein van gras
ligt ’s winters stil en zakt in
tot een klein hoopje.

—

Af en aan vliegen
vogels voor het winterraam.
De vetbol wordt klein.

Grote tuinen en parken bieden ruimte aan kunstwerken. Dit grote gebroken hoofd maakte een onuitwisbare indruk op me. gefotografeerd tijdens een wandelvakantie in Italie in september 2005.

In de tuinen van Boboli, meen ik mij te herinneren. De Giardino di Boboli liggen achter het Palazzo Pitt in Florence. De uitgestrekte tuinen werden in de 16e eeuw aangelegd door Eleanora van Toledo die met Cosimo I de Medici getrouwd was. Geld hadden ze genoeg, en dat is de tuinen aan te zien. Hagen, vijvers, cipressenlanen, beeldengalerijen. Doorkijkjes en omsloten gedeelten. Een prachtig voorbeeld van Toscaanse tuinen, met veel grandeur.

Een beetje zoeken en al snel krijgt het gebroken hoofd een naam, een maker, een geschiedenis.

Het bronzen beeld heet ‘ Tindaro Screpolato‘ en is gemaakt in 1998 door Igor Mitoraj. Een poolse kunstenaar, die het grootste deel van zijn leven in  Frankrijk en Italie doorbracht. Hij maakte -vaak grote- beeldhouwwerken in brons en marmer. Delen van hoofden, soms in barsten uiteengevallen, halve torso’s en losse ledematen. Mitoraj verbond de schoonheid van de klassieke oudheid met het verval in de twintigste en 21ste eeuw.

Mitoraj is in oktober 2014 overleden, 70 jaar oud. Zijn grote wens om zijn beelden tentoon te stellen in Pompei is postuum in vervulling gegaan. Van juli 2016 tot januari 2017 zijn 30 beelden van hem tussen de restanten van Pompei geplaatst. Dat moet een indrukwekkend gezicht zijn.

Wat dichter bij huis staan ook sculpturen van Mitoraj. In Scheveningen ligt Luci di Mare, in april 2016 is een beeld geplaatst in Den Haag, en ook in de beeldentuin van ’t Nijenhuis (Heino) staat een gebroken gezicht.

Vanmiddag heb ik een beetje zitten spelen met tekenprogramma’s op de computer. Geinig. Kun je leuke dingen mee doen. Dit is de allersimpelste vorm. Heb alleen de ‘eenvoudige’ gereedschappen in het programma gebruikt: lijntjes tekenen, inkleuren.

De hele zomer is er een kunst en natuur manifestatie geweest tussen Assen en Eelde, op heleboel verschillende locaties. Into Nature.
Maanden de tijd, maar uiteindelijk werd het toch het allerlaatste weekend. Dit weekend van 17 en 18 september. Zaterdag pakten we de fiets en bezochten een aantal van de bijdragen.

Deze vonden we erg leuk, de Conibeer, een 12 meter hoge beer, gemaakt van coniferen. Toen ie in juni klaar was, was ie groen, maar nu is het een grote bruine beer. Hij staat op het terrein van de voormalige luchtvaartschool bij vliegveld Eelde. De kunstenaar is Florentijn Hofman,  die vaak uit de kluiten gewassen dieren in een landschap plaatst. Kijk maar eens op zijn website, er is er vast een die je ook herkent!

Ik zag een aankondiging in het lokale krantje van een workshop mandala’s tekenen in de Hortus Haren. Op dinsdagmiddag, dat wel. In een opwelling dacht ik, laat ik dat eens doen. Was wel geinig. 7 vrouwen en 1 man waren twee uur lang aan het kleuren en rondjes draaien met de passer. We maakten elk twee mandala’s, de eerste free format zonder passer, uitgaande van een stip op een rond vel papier. De tweede met passer, en als uitgangspunt een halve lotus, 6 bloembladeren.

Aan het eind van de workshop legden we alle tekeningen naast elkaar, allemaal anders. Een impressie, de laatste twee zijn van mij.

Opvallend vond ik hoe de figuren met elke kleur die je toevoegt van karakter verandert. Dat zie je alleen gedurende het tekenen, want je kunt -op papier- niet even ‘undo’ doen, en de laatste kleur weer weghalen. Dus als je het zelf wilt ervaren…. haal je doos met kleurpotloden tevoorschijn en maak er zelf eens een.

Het tromgeroffel van de aankomende lente klinkt zachtjes in de verte. Rommeldebom. Met een windvlaag klinkt het wat harder. Onmiskenbaar en steeds dichterbij. Het is langer licht, de vogels zingen steeds enthousiaster in de morgen. ’s Morgens wordt ik weer wakker van het licht in plaats van van de wekker. Gardeners World is op 4 maart weer begonnen. De bosuil van beleefdelente heeft net haar derde ei gelegd. Nog is het rustig in de vijver, voor de bruine kikkerdans losbarst.

Het is zaterdagochtend 10 uur, buiten trekt de mist langzaam op. Met twee graden is het waterkoud.
En toch. De lente -ik voel het- komt steeds dichterbij.

Waar uilen door ons vaak als wijze en verstandige dieren worden beschouwd (Meneer de uil uit de fabeltjes krant), was de uil 500 jaar geleden een wat meer sinister dier, symbool van het kwaad en de duivel. Als je de schilderingen van Jeroen Bosch bekijkt kom je veel uilen tegen, soms als fantasiebeesten met menselijke benen of armen, maar vaak heel natuurgetrouw.

Op de eerste foto een steenuil (zie je hem?), op de tweede foto een kerkuil.

En mocht je de steenuil niet gevonden hebben, scroll even door naar beneden, daar zie je foto 1 verder uitvergroot.