Categorie: Letters

Het perfecte boek….

… voor iemand die van tuinieren houdt
… voor iemand die mooi taalgebruik waardeert
… voor iemand die geniet van fijnzinnige humor
… voor iemand die een filosofische bespiegeling apprecieert

… voor iemand waar je van houdt

Mijn wilde tuin- aantekeningen van een wildtuinier
van Meir Shalev, Nederlandse vertaling 2018.
Uitstekende vertaling van Ruben Verhasselt

Ik kreeg het van Eddy op mijn verjaardag in februari. Bijna 50 korte impressies en gedachten van Meir over zijn wilde tuin, in een kurkdroog dal in het noorden van Israel. De korte verhalen afgewisseld met een paar kleurige aquarellen van planten.
Liefdevol, dat is een woord dat past bij zijn beschrijvingen.
Dit is een boek om een keer per week op te pakken, als je op een rustig plekje, in een lekkere stoel zit. Je neemt even de tijd voor jezelf, laat het boek nog even dicht. En reist in gedachten al vast naar het dal van Jizreel, naar de tuin van Meir Shalev. Je slaat het boek open en je bent er. Je leunt op het hek aan de rand van de tuin en luistert naar Meir, die je iets laat zien in zijn tuin dat hem op gedachten brengt en hem inzichten in het leven geeft.

Juweeltjes.
Mooi om lekker lang van te genieten.
Twee of drie verhaaltjes per keer.
De eerste in februari, winter.
Gister de laatste twee, op het terras, in de tuin.

Och, och, de clematis.

Dit is de titel van een van de laatste verhaaltjes.
Leg ik hier niet verder uit. Mooi om zelf te lezen.
Prachtig advies.

Gedicht: Rozen zijn rood

Vandaag weer een etappe van de pronkjewail-wandelroute gelopen. Van Bedum – Westerwijtwerd – Middelstum – Toornwerd – Kantens – Rottum – Doodstil – Zandeweer – Uithuizen.

Iets langer geworden dan gepland, ruim 28 kilometer. Net gegeten, daarna lekkere espresso met stukje chocola, en nu om half tien ’s avonds op de bank, poes half naast/half op schoot (helemaal lukt niet omdat de laptop er ook op ligt) de foto’s van de wandeling aan het bekijken.

Zoals die bij dit blog. Een kostelijk gedicht op de muur bij een bloemenwinkel in Bedum.  Eddy heeft hem meteen uit zijn hoofd geleerd, en gedurende de dag herhaaldelijk voorgedragen. Vooral met nadruk op de laatste zin (laatste woord).

Rozen zijn rood
Violen zijn blauw
Dichten is moeilijk.
Kamerplant.

Rokjes

Zacht geel.
Een tikje eigenwijs.
De bloemtrompetten
nonchalant, naar een kant.

In fantasieland is het anders.
Daar hangen de rokjes klaar,
voor het lentefeest van dit jaar.
Morgen komen de elfjes ze passen.
Ze dansen dan de hele nacht,
’s morgens vroeg, als het lichter wordt,
dan hangen ze de rokjes 
weer aan de primulakapstokjes.
Niemand die het zag. 

Wintertuin

Rust in de tuin, want het is winter. Na een paar dagen vorst met overdag zon, zijn er nog een paar snippers sneeuw te zien. In de schaduw van een schuur, in de richels van de dakpannen. Met de bus naar Annen op vrijdagochtend, ga ik. Buiten het dorp door het open gebied waar de wind snijdt, loop ik.

Na de wandeling.
Welkom, kom binnen, koffie.
Fauteuils voor het raam.

Goed gesprek, over toen
en nu. Over nu en straks.
Blik over de tuin.

Achtertuin van Wim

Nieuw spreekwoord

Spreekwoord: Ook uit een roze wolk kan het regenen.

Kan dan zoiets betekenen als ’te mooi om waar te zijn’.
En een beetje een tegenhanger van: na regen komt zonneschijn.

Het is – volgens mij – geen bestaand spreekwoord, maar wel een uitspraak van Eddy toen we zaterdagochtend  deze fraaie roze wolk zagen. Dit was aan de voorkant van het huis. Ook achter was de hemel fraai roze gekleurd. Het silhouet van de grote wilg stak er prachtig tegen af.

Ik ging op weg naar de bushalte en was nog geen 5 minuten onder weg toen het er zo uitzag als op de tweede foto. En even later : regen, natte sneeuw. Weg was het roze, in ieder geval van onder de wolk gezien. Toen stond ik gelukkig al onder het afdakje bij de bushalte.

De tuin van Alice E

Soms krijg ik wat foto’s toegestuurd van een lezer van dit weblog. Tuinliefhebbers waar ik alleen digitaal contact mee heb via het verzenden van de weekmail. Bijna twee weken geleden toen het zo warm was, kreeg ik een paar foto’s van Alice E. Leuk, een virtueel tuinbezoekje aan een tuin,  elders in het land.

Deze tuin is in Langerak, aan de Lek bij Schoonhoven, 300 vierkante meter. Met een schuurtje, een grote vijver en volop bloeiende planten, vaste , eenjarige en heesters. Een stukje uit de mail van Alice.

Beste Tineke,
Hier wat foto’s van mij, uit onze (mijn tuin) want het is echt mijn werk in de tuin, man lief vindt het wel mooi, maar is niet echt zijn hobby. 

Ik waan mij op dit moment in een warm land de Toscaanse Jasmijn staat prachtig te bloeien en ruikt heerlijk. De Jasmijn staat nog steeds prachtig te bloeien en staat bij het terras, de geur is zeker als de zon erop schijnt best wel sterk, maar ik vind het een heerlijke geur. Hij staat er nu voor het derde jaar. We hebben hem eerst tegen een stalen piramide op laten groeien, maar de struik werd zo groot dat we er een stalen geplastificeerd netwerk hebben geplaatst en de nieuwe scheuten er door heen gevlochten hebben. Hij staat daar heel fijn want je kan daar achter ons huis heen lopen en er kwam altijd veel wind uit het noorden met het gevolg dat alles wat daar in de tuin stond altijd om waaide en nu is het een soort hegje geworden en staan de planten beschut.

Hartelijke groeten,
Alice E.

Toscaanse jasmijn in de tuin van Alice E., een geurende haag!
Alice is een paar uur per dag bezig om alles netjes te houden

Het verhaal van een potje

Er was eens een glazen potje, dat zijn eerst leven leidde als conservenpotje.Na zijn geboorte in de glasfabriek, werd hij gevuld met etenswaren en kreeg een mooi goudkleurig dekseltje op zijn kop.
Samen met 23 ander potjes verhuisde hij naar een kartonnen doos en vandaar naar de opslagruimte van een supermarkt. Het was een tijdje donker, maar toen merkte het potje dat hij en zijn medepotjes weer in beweging kwamen. Een streep licht en toen twee handen die het potje, mooi vooraan op een plank zette. Vandaar uit had hij een mooi uitzicht op winkelende mensen. Nou is een potje niet erg goed in het inschatten van het verloop van de tijd, maar hij was er van overtuigd dat het niet heel lang duurde of er werd een hand naar hem uitgestrekt. Een mevrouw met krulletje pakte hem op en zette hem in haar winkelwagentje.
Hij ging mee naar huis en logeerde een tijdje in het keukenkastje. En op een avond ging zijn gouden deksel af en werd zijn inhoud, die hij een hele tijd had meegedragen, in een pan gegooid. Daarna kreeg hij een wasbeurt in een warm bad met veel schuim en ging een tijdje in de bijkeuken worden, in een kratje met andere potjes en glaasjes. Reuze gezellig, schots en scheef bij elkaar. En weer wat later verhuisden ze met een heel stel glaswerkjes naar een andere mevrouw, die wel emplooi had om potjes met dekseltjes een tweede leven te geven. Voor jam of zo.
Maar zo ver kwam het niet. Op een dag ging de tweede mevrouw met het potje naar de vijver. En het potje kreeg een hele belangrijke taak, als transporteur van zeven kikkervisjes. Van de vijver van de tweede mevrouw, naar de vijver van een derde mevrouw die een eindje verderop woonde. De zeven kikkervisjes werden door het potje veilig gehouden tot ze in de nieuwe vijver te water gelaten werden. Het potje ging met de tweede mevrouw terug naar huis. Als dank voor de goede diensten werd het potje gefotografeerd. Nu woont het potje in de fietsenschuur van de tweede mevrouw. En verheugt zich al op nieuwe dingen in zijn glazen leven.

De avonturen van het glazen potje

Mevrouw 1 = Hilde
Mevrouw 2 = Tineke
Mevrouw 3 = Cecile

Citaat: Bloemetjes-onderjurk

Het boek heet: Elizabeth en haar Duitse tuin, uit 1898, geschreven door Elizabeth von Arnim (1866-1941).
Volgens de boekenflap: Een sfeervol portret van de jaren die Elizabeth met haar eerste echtgenoot graaf von Arnim, doorbracht op Nassenheide, het landgoed van de familie in Pommeren. Er is zelfs een Elizabeth von Arnim Society.

Het boek heb ik vorig jaar al geleend van Jitske, en toen in de winter gelezen. Het is in dagboekvorm geschreven. Hieronder een citaat uit het boek, dat ik al in een conceptblogje opnam op 6november 2016. Met de bedoeling om het stukje rond 18 april van dit jaar dan te publiceren. Het is ietsje later, maar door het koude voorjaar klopt de timing wel ongeveer.

18 april: sinds Irais en Minora weg zijn, heb ik het zo druk gehad dat ik bijna niet kan geloven dat het al lente is, en dat de tuin al haastig haar groene bloemetjesonderjurk aantrekt, alleen haar onderjurk voorlopig, want hoewel het kreupelhout een sprookjesland is van tere blaadjes, zijn de bomen erboven nog helemaal kaal.

Lichtblauw met witte bloemetjes onderjurk
Roze met wittte bloemetjes onderjurk