Categorie: Tuin

Edda, Els en Hiltje zijn de ‘nestkastjesvrijwilliger’ in Hortus botanicus Haren: voor de winter schoonmaken en controleren van de kastjes en vanaf het voorjaar door het broedseizoen heen monitoren of en waar en hoe er gebroed wordt. Zij vonden het leuk om mee te werken aan een folder voor een themawandeling over vogels. De folder is nu in concept klaar, opgemaakt door onze vaste vormgever Harry, (ook vrijwilliger). Met een kaart met ‘stippen’, een aantal mooie foto’s van Frans en een korte beschrijving, meestal bij een nestkastje of een bankje, per stopplaats. “Vraag me af of mensen de kastjes wel kunnen vinden”, mailt Edda. “Misschien eens uitproberen met proefwandelaars.“, oppert ze.

Goed plan. Bij de balie in de Hortus liggen voor vrijwilligers , maar ook voor bezoekers een aantal clipboards met de folder en een waarneemformulier klaar. In de maand december kun je de route uitproberen. Aangeven welke plekken je kunt vinden, wat duidelijk is, hoe lang je over de wandeling doet. We hebben al goede feedback gekregen: bv. geef aan op de kaart waar de wandeling begint (entreegebouw en horecagelegenheid markeren).

Zelf uitproberen
Vrijdag was ik in de Hortus en besloot zelf ook de route te lopen. Clipboard onder de arm, handschoenen aan (koude wind) en op weg. Begon al mooi met een Groene Specht die in de Hondsrugtuin zat. Nummer 1, 2 en 3 (pleintje met bankjes) kon ik prima vinden. Toen werd het lastig.

Waar is nestkast punt 4?
Ik stond bij de plek op de kaart, op een heel smal paadje, rechts van me blauw paaltje met nummer 52, links een enorme thuja. Omhoog kijkend, in de takken, zocht ik tevergeefs naar een kastje. Terwijl ik een halve stap opzij zette om beter te kunnen kijken, gleed mijn voet weg.

Paniek!
Naast het paadje loopt een greppel die nu vol met water staat. Ik zag al een nat pak voor me, languit in de greppel. Terugstappen lukte niet meer, ik begon al om te vallen met clipboard in ene hand, pen in de andere. Met een ‘elegante’ sprong lukte het me om over de greppel heen te springen. Op handen en voeten stond ik uit te hijgen aan de overkant. Voeten maar een klein beetje in het water. Handig dat ik mijn bergschoenen aan had. Snel keek ik om me heen: was er iemand die mijn capriolen gezien had? Volgens mij niet. Met de licht vochtige kaart in de hand verder gelopen. Geen nummer 4. Ook nummer 5 bleek lastig: er moest een spechtenhol te zien zijn, maar welke boom wordt bedoeld? Er staan overal bomen om me heen. …

Bankje
Punt 7, bij het gele bankje, is een mooie plek om te gaan zitten en luisteren en kijken. Het is een metalen bankje dus een tikje koud aan de billen. Met een lange jas ook op een koude grijze dag als vandaag prima te doen. Merels en mezen, spechtenhol gevonden (waar spreeuwen in gebroed hebben), er ritselt van alles.

Herkansing punt nummer 4
Toch nog terug gegaan naar punt nummer 4. Ik moest die nestkast toch kunnen vinden! Nu kwam ik van de andere kant, over een iets breder pad, en ja hoor. Daar zag ik de -nog nieuwe- driehoekige boomkleverkast hangen, aan de achterkant van de enorme Thuja Standishii. Het nummer kun je niet zien van de zijkant. Weer even de bocht om naar de plek waar ik bijna te water ging. Ja, ook van die kant te zien, zie foto.

Vanmorgen was het eerst zonnig, in de loop van de middag werd het bewolkt, wel droog. En wat doen we dan…. lekker stukje wandelen. Met de bus naar Zuidlaren en vandaar het Drensche Aa gebied heen, uiteindelijk via Anlloo naar Annen en daar weer de bus terug.

Was het dan snertweer? Nee , prima wandelweer. Lees de titel van deze blog als twee woorden: snert weer, of te wel: nog een keer snert, weer snert. Een paar maanden terug waren we in het zelfde restaurantje en at ik snert. Een stevig soepje: de lepel bleef staan!

Aanvankelijk waren we van plan van Anloo naar het westen te lopen, het dal van de Drentsche Aa oversteken en dan weer naar het noorden. Het water stond zo hoog, dat we dat maar niet gedaan hebben. ’s Zomers is het grasveld van het terras bij Café De Drentsche Aa zeker dubbel zo breed (nu half onder water). Het asfaltweggetje dat van het cafeetje naar het westen loopt was ook afgesloten voor auto’s.

Bladerend door mijn digitale foto’s , december 2024 , kwam ik er een paar tegen van een gaasvliegenhotel. Had ik op TV gezien , en vond ik leuk om na te maken. Met een paar van de vele honderden bloempotjes die ik ooit van Ome Job, onze vroegere buurman, had geërfd.

Het hotel hangt er nog steeds. Of er gaasvliegen in zitten, of gezeten hebben, is moeilijk te zeggen. In dezelfde hazelaar hangt ook het eekhoornvoederhuisje, waar Eddy nog steeds dagelijks wat nootjes in doet voor Erik. En voor mensen die nu voor het eerst bij ons achter in de tuin zouden komen… die herkennen het schuurtje van de foto niet. Helmaal groen en overgroeid met klimop. De gaten van het raam snoei ik elk jaar open. De dakpannen zijn uit beeld verdwenen. Inmiddels is de groei gestopt, hoger kom de klimop niet, en nu is de plant volwassen: dat wil zeggen dat er eerst bloemen en later bessen aankomen. Erg goed voor insecten en vogels.

De hazelaar in de tuin heeft lang zijn blad gehouden. De sneeuwlaag van afgelopen weekend heeft ervoor gezorgd dat veel van het blad er nu af is. Als een geel tapijt lag het op het pad naar achter en op het schelpenterrasje. Vanmiddag na de wandeling nog even met de hark de bladeren van het pad geveegd en op een grote hoop geharkt. Dat gaan weer fijne bladcompost worden.

Vrijdagochtend nog voor het ontbijt naar buiten.
Hoe zit het met de kwaliteit van de sneeuw?
Uitstekende plaksneeuw.
Meteen aan het werk en kwartiertje later…
… was Sneeuwtje geboren.

Soms een eendagsvlieg, soms meer dan een week.
Deze keer was Sneeuwtje een tweedagsvlieg.

Daaag, tot de volgende keer!

Donderdag middag kwam ik tegen 5 uur thuis. Nog net niet donker en tijd om een paar foto’s te maken van de sneeuwlaag in de tuin. ’s Nachts werden we vanaf een uur of 4 af en toe wakker als er weer een flinke sneeuwlaag naar beneden schoof. Het dooide leen beetje. Pas de volgend verdween de meeste regen. Het begon warm water te regenen, en dat uren achter elkaar. En vandaag, zondag, is het 15 graden! Vanmorgen gingen we wandelen en naar Groningen, soms zelfs de jas uit. En net bij het buiten zetten van de kliko om 20:30 was het nog steeds bijna warm, 14 graden. Wel veel wind. De korte winter is al weer over en de vijver weer goed bijgevuld.

Soms zie je iets, in een boom , of struik, of wolk. Een figuur of een gezicht.
En dan kun je het niet meer ‘ont-zien’.

Deze foto is van onze achtertuin, met de hazelaar als gele bol in het midden , voor de bomenrij op de erfgrens. Een deel van de bomen al wat kaler, vooral de berken. Behalve die ene die begroeid is met klimop. Iedere keer als ik dit zie, steek ik mijn arm hand in de lucht en zwaai.

De boom zwaait terug. Toch?

Blad valt, grassen kleuren.
Klimop vol bessen.
Zachtjes zakt de tuin naar de winterstand.

Af en toe nog een klein klusje. Blad van pad vegen, bloempotten die her en der staan verzamelen, bamboestokken die gebruikt waren om planten omhoog te houden opruimen. Mijmerend rondkuieren.
Een grotere klus voor deze winter (ga ik Gert voor vragen) is het renoveren van de compostbakken. Als je goed kijkt zie je dat aan de lange kant links achter delen van een plank ontbreken. De palen zijn na bijna 15 jaar ook wat wiebelig geworden…

Heel even blijft ie nog staan, de tuinvaas, aan de rand van het terras. In de herfst wordt ie steeds gevuld met bloemen, takken, snoeisel uit de tuin. Nu met mooie botteltjes, een verdwaalde persicaria en kleine kaardebol zaaddozen. Omdat we steeds minder (stil) zitten op het terras, er komt ook niet veel zon meer, is de kans groot dat ik de vaas vergeet. Risico omdat de vaas niet ‘winterhard’ is. Dus een knoop in mijn zakdoek om niet te vergeten de vaas binnenkort leeg te gooien en droog binnen te zetten.

Maar nog heel even mag ie mooi staan te wezen.