Categorie: Tuin

Vanmiddag een tijdje bezig geweest in de tuin, bollen in een pot zetten, paar over het pad hangende stengels afknippen, dahlia knollen rooien, en blaadjes van het pad vegen. En elke keer onderweg een paar potjes, of een steunpaaltje of een stuk steundraad meenemen naar de schuur.

De zon kwam er nog even door en maakte de warme kleuren nog warmer. De molina transparant vind ik nu op haar mooist. De bladeren beginnen net te kleuren, groen met geel. De stengels staan nog mooi overeind, uitwaaierend als fonteinen. De grote pol op de foto’s staat al jaren op haar plek en ik bind de bladeren een beetje op met een stevig stuk electriciteitdraad. De zaailingen (want ja, uitzaaien dat kan de molinia prima) zijn de eerst twee jaar nog smal en staan stevig overeind. In het voorjaar haal ik die eruit, ik heb al twee liefhebbers.

Buddleja’s wortelen nogal ondiep, en het worden forse struiken. In de herfst, met flink wat wind en een soms erg natte bodem kunnen ze scheef waaien. Niet handig als ze net naast het pad staan, maar ook niet goed voor de wortels. Het valt vaak niet mee ze weer goed overeind te krijgen, al dan niet gestut door een paal. Hoewel een budleja met de zaadpluimen eraan er heel mooi uitzien in de winter, besneeuwd of berijpt, heb ik de grote buddleja langs het pad naar de schuur toch flink gesnoeid. Ongeveer de helft ingekort, en in het voorjaar, na de laatste vorst kan het nog een stukje verder terug.
Een tak zit er nog aan, maar niet omdat ik die vergeten heb. Met opzet saat die tak er nog als hangplek voor de musjes. Binnenkort komt vlak voor de beukenhaag weer de zaadsilo met wintervoer. De mussen zitten meestal uit zicht in de beukenhaag te tjilpen. Als ze nu dan ook in de niet-gesnoeide budleja tak gaan zitten kunnen we ze beter zien.

Dus wachten maar op mooie wintermussenfoto’s.

Bij mijn tuinrondje vanmiddag om inspiratie op te doen voor de blogjes van deze week kwam ik bij de grote varen in de voortuin aan. Eerder deze snoeihete en droge zomer was ie finaal verdroogd. Geen groen blaadje meer te zijn. En kijk nu eens: fris en vrolijk groen staat ie erbij. Op een bedje van het bruine afgestorven blad van eerder dit jaar.

Bij de titel van dit stukje denk ik opeens aan mijn ouders. Zo’n jaar of 20 (of langer?) terug waren Eddy en ik met mijn ouders een paar dagen in Belgie. In Overijsse aten we in een restaurant met de mooie naam: het herboren aapje. Wat een mooie herinnering.

Twee weken geleden dachten we dat we voor de laatste keer dit jaar het gras hadden gemaaid. Er volgde een koude week met de eerste hinten vorst. Maar ja, daarna is het weer warmer geworden, en het gras groeit weer. Zal nog een keertje moeten. Dan ‘maaien’ we meteen de op het gras gevallen blaadjes mee.

Afwachten op een beetje droge dag.

Zoals elk jaar rond deze tijd staat het schoonmaken van de greppel op de tuinklussenagenda. Laatste jaren was ik steeds op tijd, had de sloot schoongemaakt toen die nog droog stond (zomerstand). Dat was dit jaar mislukt, met flink wat regen afgelopen maand. Dit leek weer een ‘laarzen’ jaar te gaan worden, voorzichtig te werk gaan, met zo’n 15-20 cm water in de sloot. Gister ging ik eens kijken hoe het er voor stond, of er veel takken en takjes in de sloot lagen. Veel blad zit nog aan de bomen, dat komt nog.

Blij verrast zag ik dat de sloot al schoon was! Gedaan door de tuinonderhouders van de strook groen van de flat achter ons. Dat is boffen.

Dahlia’s komen oorsprinkelijk uit Mexico en houden echt niet van vorst. Er is maar 1 nacht vorst nodig en ze stoppen acuut met bloeien. We hadden nog de nodige bloemknoppen, belofte van mooie bloemen, maar die kans is bekeken. Na zo’n nacht vorst is het blad zwart, echt van de ene op de andere dag. De ene dahlia is helemaal zwart, de andere had nog 1 stengel , beschut tussen lang gras, die nog groen is.

Dit is de tijd om de dahlia knollen te rooien. Ik moet eraan denken om de spitvork ver genoeg van de planten in de grond te steken, anders krijg ik gespieste knollen.

Met het zachte weer, zachte grond, maar niet kletsnat. Prima moment om bollen in de grond te stoppen. Valt nog niet mee om in onze tuin lege plekken te vinden. Als je goed kijkt zie je op de foto’s de plekken waar de bollen de grond in gegaan zijn. Niet veel zaaks nu. Maar wacht maar tot het voorjaar. Dan spat de kleur ervan af.

Toen ik van de zomer met Jitske open tuinen ging kijken waren we ook bij Eef. We waren onder de indruk van de 3 meter hoge bloemen van de zonnekroon. Vorige week kreeg ik een paar pollen van Eef, ook een stuk voor Jitske en een achtergelaten bij Eileen.

De zonnekroon of silphium perfoliatum komt uit het prairiegebied van Minnesota. De plant is sterk en wordt 2 – 3 meter hoog. De dikke stelen zijn vierkant, glad en van eivormige bladeren voorzien. Aan de voet zijn deze vergroeid met het tegenoverstaande blad, waardoor er bekertjes ontstaan, waarin lange tijd water kan worden bewaard; “Cupplant” is daarom de engelse naam. Dat zie je ook bij de grote kaardebol trouwens. Perfoliatum betekent:  “door het blad heen komend”.  De bloemstelen staan in de oksels van de bladeren en de bloem-hoofdjes hebben 20-30 heldergele, langwerpige lintbloemen en het hart bestaat uit een schijf van ongeveer 100 bruine buisbloemen. De lintbloemen zijn vrouwelijk en de buisbloemen mannelijk. De bloeitijd is augustus – september.

Eind 2018 drie bomen in de tuin geplant, waarvan een een amberboom is. Ons exemplaar is parasolvormig, en niet de smalle opgaande boom. Vanaf de plek op de bank waar ik meestal zit kan ik de boom precies zien in de zijborder. Het blad begon al wat te kleuren vorige week, amberbomen staan bekend om hun mooie herfstkleuren. Na de koude nacht halverwege vorige week staat de boom in vuur en vlam. Genieten.