Categorie: Tuin

Afgelopen week kwamen Ties en Mark het tuinpad verbreden en herleggen. Met hergebruik van de oude klinkers, aangevuld met stoeptegels van Gerd en een paar 50×50 tegels van Reint. Maandag ochtend kwamen ze, het was nog bijna donker en twee graden. Fris, maar droog. Geen regen, af en toe een spettertje motregen, wel erg grijs. De grond was nog wel doorweekt, dus een waar modderballet.

Het pad is nu iets hoger gelegd op een bedje van zand, tussen twee opsluitbanden. In de loop der jaren was het pad gezakt (of de borders hoger geworden, door alle compost e.d.).

Elke keer als ik achter in de tuin wat groente-afval op de composthoop ga gooien, zie ik ‘dit kunst-werk’, ooit op een afdelingsuitje gemaakt.
En onwillekeurig begin ik te fluiten en komt het liedje van Bobby McFerrin in mijn hoofd.
Word ik vrolijk van. Klik  op de link, werkt vast ook voor jou.

NB. Het is wel een plakliedje!

De meeste bessen zijn al rijp in de tuin.
Oranje, rood, roze, wit, zwart.
De lekkerste bessen zijn al op.
Taxus, ilex crenata.
Of er wordt nog aan geknabbeld.
Bontbladige hulst, gewone hulst, vuurdoorn.
Sommige bessen zijn nog niet rijp.
Klimop. Belofte voor later.

Een maand of twee geleden heb ik een stukje border vrijgemaakt in de voortuin om plaats te maken voor een paar nieuwe aankopen. Vooral kweekgras verwijderen (met vervelende ondergrondse wortels) en trilgras (bevertjes). Die zijn makkelijk te verwijderen.

In het lege stukje border stonden toen onder andere een helenium en een aster. Er omheen was er (tijdelijk) kale grond te zien. Nu niet meer!

Een groene wei. Want hoewel trilgras ‘wortel-technisch’ gezien, makkelijk te verwijderen is, hebben de zaadjes zich wel verspreid in de grond. Ze zijn ontkiemt en vormen nu al aardige planten. De meeste zullen pas volgend jaar bloeien, maar overleven de winter als het niet al te lang al te koud is. Voordat ze volgend jaar gaan bloeien ga ik ze verwijderen. Nu maar even laten staan, dan slaat de grond ook niet zo dicht als het regent.

We gaan voor optie B.
IJs en weder dienende komen Ties en Mark half december het tuinpad verbreden. Rechts van het huidige pad komt er dan een stuk bij van 40 cm.  De planten die daar nu nog staan gaan verhuizen naar een van de composthopen. Als het volgende weekend weer goed boven nul is (nu even niet) dan haal ik er misschien nog een paar uit om te verplanten of op te potten. Helemaal aan het eind van het pad, rechts staat nog een mooie rand met longkruid, er staan nog geraniums, een flinke pol molinia….

Allemaal zal ik ziet kunnen bewaren, ruim 20 meter x 40 cm is toch 8 vierkante meter plant: zoveel plek hebben we niet vrij!

Begin van de week was het nog ‘warm’ 8-10 graden en relatief droog. Vorig weekend, op de zondag, had ik een aantal planten uit de grond gehaald. het werd donker, dus een deel stond nog in een grote emmer, met vrijwel kale wortel.
‘ s Morgens tegen 7 zet Eddy de radio aan, en dan luisteren we, nog lekker warm onder het dekbed , naar het nieuws en weer. ” Vanaf donderdag kouder en veel natter. Winterse buien in aantocht. Zeker in het weekend.”

Maar nu was het nog woensdag, en droog. Dus snel even mijn tuinkleren aan, een mail naar een collega dat onze afspraak iets later werd, en de tuin in. Half uur, drie kwartier was het maar. Plantjes in de tuin gezet, en de frisse ochtendlucht opgesnoven. Vogelgescharrel om me heen. Voelde een beetje als spijbelen.
Kwaliteitsmoment en prima begin van de werkdag.

Weer omkleden en om half 10,
een uurtje later dan normaal,
zat ik op de fiets naar mijn werk.

Met energie voor tien!
Door een ongepland en onverwacht, last minute, tuinmoment.

Omdat we het tuinpad gaan verbreden, gaat er een strook van 30 cm tuin verdwijnen. Daar zitten natuurlijk uch planten in. Vandaag was er geen vorst, vanmiddag was er bijna geen regen. Met spitvork, schep en een heleboel emmers naar buiten. Deels op gezicht, deels op geheugen begonnen met her en der planten uit te scheppen. Een flinke modderboel. Wij wonen bovenop de hondsrug, en daar zit een leemlaag op ongeveer een meter diep. Ondoordringbaar voor (regen) water, dat blijft er gewoon boven op staan. Dat betekent dat het grondwaterniveau in het najaar en in de winter hier bijna op straatniveau is. Eruit scheppen met klodders modder, en een stukje verderop in een recent leeggemaakt tuindeel, weer in de grond proberen te zetten. Lastig met die hompen.

Geraniums lijken al op elkaar als ze in blad zitten, maar als het blad inmiddels afgestorven is, de plant teruggetrokken in de grond…. lastig.
Een paar pollen verplant van wat ik denk dat geranium sylvaticum is. De foto’s zijn (uiteraard) van eerder in het seizoen, zo eind april begin mei. Idealiter deel ik bij het verplaatsen meteen de pollen, en gooi de oude delen weg. Deze keer niet gedaan: het werd al donker!

 

Omdat onze tuin oorspronkelijk twee tuinen was,
Vanwege dat ons huis oorspronkelijk twee huizen was,
hebben we in de tuin twee tuinpaden naar achter.

De ene jaren terug al wat verbreed, 3 stoeptegels breed, met opsluitbanden.
De andere, een erfenis van ome Job. 55-60 cm breed, gelegd van metselstenen. Geen opsluitbanden, waarschijnlijk geen zand eronder, en de voegen tussen de steentjes zijn inmiddels een paar cm breed geworden.
Met allerlei grasjes en ander spul ertussen.

Rustiek, dat wel.

Maar tikkie smal, zeker in de zomer, als al het omliggende plantenspul zich bevallig over het pad drapeert.  En glad ook, die metselsteentjes, als ze nat zijn. Dat is groot deel van de herfst en winter zo.

Besloten om het pad te laten verbreden, opsluitbanden toe te voegen om de stenen bij elkaar te houden, en een rij stoepstenen in het midden. Dit zijn niet zo glad. De hovenier gezegd dat ik wel zoveel mogelijk materiaal wilde hergebruiken. Ben er nog niet helemaal uit. Zou ik nou twee rijen stoepstenen doen. Of steentjes erbij. Of….

Afgelopen woensdag waren Vader Jaap en Zoon Wouter bij ons voor snoeiwerk in de tuin. Ik had die dag vrijgenomen, en was ook grootste deel van de dag in de tuin. Na hele natte weekstart, was het die woensdag droog, s middags zon, en een graad of 13. Heerlijk.
Tijdens de lunch aan onze eettafel raakten we aan de praat over manieren van snoeien. Tot mijn verrassing begon Eddy te vertellen over ‘lion- tailing’. Dat bestaat echt!. Bomen zo snoeien dat de takken van onder kaal zijn (alle zijtakken weg, en boven in nog een toefje zijtakken. We zochten een foto op internet. Aha, ik zie het al, zei Jaap. Dat zijn snoeiers die vanuit een hoogwerker werken. Van onder kunnen ze de zijtakjes makkelijk wegsnoeien, en het bovenstuk laten ze staan: daar kun je vanuit de hoogwerker niet bij. Bijkomend voordeel voor deze hoogwerker-snoeiers is dat onder aan de boom een hele stapel kleine takjes verschijnt. Dat ziet er spectaculair uit, geeft de indruk van heel hard werken. Goed als ‘de baas’ langsloopt. Maar als je het versnippert blijkt het in volume maar weinig te zijn. Lion tailing is misschien niet meteen ongezond voor de boom, maar de windvang is wel anders geworden, dus in een storm zou dat nadelig kunnen zijn.

Jaap vroeg of we wel eens van ‘fracture pruning‘ gehoord hadden. Dat was laatst onderwerp van een bijspijkercursus voor bomensnoeiers. Nee, hadden we nooit van gehoord. Dat was het soort snoeien er uit ziet als een beginnende snoeier aan het werk is geweest: aan een grote tak beginnen te zagen, zonder eerst een kleine snede aan de onderkant te hebben gemaakt. Dan breekt de tak het laatste stuk of en scheurt een stuk van de stam in. Fracture pruning zag er net zo uit, alleen was het niet een onwetende beginnende snoeier, maar werd het express gedaan, bij oude bomen (veterane bomen kwam ik als mooie term tegen) om een natuurlijk ogend geheel te krijgen. Hierdoor worden hierdoor onaantrekkelijke stompen vermeden: het valt nauwelijks op dat deze bomen gesnoeid zijn, hooguit dat ze zichzelf bij de laatste windvlaag een aantal meter hebben verlaagd. DE bedoeling is dat door de grote wonden er sneller holtes in de oude bomen ontstaan, geschikt voor allerlei vogel en kleine beestjes. Is een soort ecologisch beheer voor de laatste levensfase van een boom: alleen voor ervaren boomsnoeiers!

 

Ooit maakte ik een leuk kruidentuintje met buxusheggetjes in kruisvorm, en een bol in het midden. Allemaal stekken, van snoeisel van de ene grote buxus die ik ooit in de tuin hadVier perkjes bleven over. In de vier perkjes tussen de heggetjes eerst kruiden, later alleen nog bieslook in een van de perkjes. In de andere drie groeiden steeds meer bloemen en andere planten. Waardoor het snoeien steeds lastige werd.
Waardoor ik minder vaak ging snoeien.
Waardoor de heggetjes heggen werden en de bol een reuzenbol.
Waardoor er minder plek was in de perkjes…

En toen werd een van de vier ‘armen’ van het heggetjes-kruis de favoriete markeerplek van allerlei poezenvolk. En kregen een paar struikjes de buxusrot.

Even diep zuchten. Besluit genomen. Minder buxus in de tuin. Een week of zes terug was ik al begonnen met stukken buxushaag weg te halen. De  afgeknipte takken lagen boven op de composthoop te wachten. Totdat de snoei meneren weer zouden komen. Dat was afgelopen week. IK vroeg ze de resterende buxusstruiken te verwijderen.

“Grijp ze bij hun lurven“, zei vader Jaap tegen zoon Wouter. ” Waar zitten de lurven bij een buxusstruik“, vroeg Wouter. Terwijl ik eerst de takken allemaal afknipte tot een cm of tien boven de grond, en dan hard ging spitten om de kluit eruit te hallen, hadden vader en zoon een andere werkwijze. Pa had een vlijmscherpe spade. Zoon greep de struik stevig vast. En terwijl Pa de wortels rondom doorstak, trok zoon de struikjes uit de grond. Of beter uit de blubber. Zo nat dat de wortelkluiten met een zuigend geluid uit de grond kwamen. Nu werden de takken alsnog kort boven de wortels afgeknipt en in de grote versnipperaar gegooid.