Alles in en om onze tuin
De laatste stralen van de zon piepen door de bomen.
Lauwwarm is het nog, de resten van de zomerdag.
Onvermoeibaar zingt de roodborst.
De merels lijken met hun laatste nest succes te hebben.
Goed verscholen tussen de steeds dikker worden druiventrossen.
Bovenop de pergola.
Een geurende vlaag van de abessijnse gladiolen waait over het terras.
Het wordt stiller.
De zomeravond valt.
In de vakantieperiode, zonder vast werkritme, vloeien de dagen in elkaar over. Vrijdag lijkt zaterdag. Hele lange weekenden. Wanneer hadden we ook al weer de laatste regenbui. Is het pas een week geleden dat we Open Tuinen hadden? Het lijkt veel langer geleden, maar de kalender zegt: precies 1 week.
Nog even een terugblik, op een mooi weekend. Zondag middag de meeste mensen, een komen en gaan. Ook een meneer met zijn vrouw in een rolstoel. Daar is onze tuin niet op ingericht. Flink duwen door het grindpad. Het tuinpad op tot aan de vijver. En vanaf het centrale grasveld kon ze ook een en ander bekijken. Maar niet de uithoeken.
En tone een van de trouwe lezers van dit blog met een stok liep en gesteund werd door haar man, bedacht ik me: ook voor mensen slecht ter been is de tuin, met allerlei op- en afstapjes niet echt makkelijk. Een soort hindernisbaan. Veel bezoeker namen plantjes mee (had een voorraadje van het opgepotte spul te koop, die is nu iets kleiner).
De tijd is elastisch.
Soms uitgerekt, lekker langzaam.
Loom in de zon.
Dan weer ingekort.
Regelmatig doe ik mee met het Open Tuinen weekend, van Groei & Bloei. Meestal doe ik 1 van beide weekenddagen mee, maar dit jaar besloten beide dagen mee te doen. Dag 1 zit er op, maar morgen is er weer een dag.
De allereerste bezoeker van vandaag was Geertjan, van de vroegere bloemenwinkel uit de straat. Eerder dit jaar is ie gestopt met de winkel, en nu was het tijd om een keer langs te komen bij ons in de tuin. Afsptraak gemaakt dat hij als de rozenbotteltjes van de rosa multiflora oranje zijn gewoon langs kan komen om er een stel mooie takken af te knippen voor een bloemschikstuk.
Heel wat rondjes door de tuin gewandeld, met sommige bekende bezoekers, maar ook een stel uit Heerenveen en een stel uit Slagharen. Leuke verhalen, mooie tips: rode hazelaar elke paar jaar tot aan de grond afsnoeien, spoorbloem nu terugknippen (soort hampton hack), en nog een tip die ik nu weer even vergeten ben.
Meeste opmerkingen en uitroepen ‘wat mooi’ kwamen bij een aantal grote blikvangers: de crocosmia lucifer, de Abbesijnse gladiool, de persicaria polymorpha, calamagrostis ‘Overdam’ en de filipendula rubra.
Ook deze vrolijke bloeiers komen oorspronkelijk uit Amerika, Noord Amerika. Sommige soorten Coreopsis vind je in prairiebeplanting, andere houden van iets meer schaduw.
Coreopsis verticillata
Nederlandse naam: Meisjesogen
Engelse naam: tickseed
Blad: heel smal, bijna naaldachtig
Plaats: volle zon, vooraan border.
Meestal laat ik ze onaangeroerd, maar ik las zojuist dat als je de uitgebloeide bloemen weghaalt je nog herhaalde bloei krijgt. Dat ga ik natuurlijk proberen!
Een forse afrikaan, misschien wel tagetes Linnaeus. Centimeter of 70 hoog. Niet zeker van de naam, want het zaad heb ik gekregen in een tuin, waar niet bij stond welke soort het was. Maar al plaatjes kijkend lijkt ie er op. Diep donkeroranje, met soms wat gelere vlekken.
Afrikaantjes komen oorspronkelijk uit Mexico en hebben helemaal niets met Afrika te maken. Veel zon vinden ze fijn, en halfschaduw kan ook. Optimaal is een vochtige goed doorlatende grond. Ik las ergens dat je ze in vroege voorjaar buiten uitplant. Hmm, dat gaat bij ons niet lukken in verband met grazende slakken. Of moet je ze buiten planten als de slakken nog niet wakker zijn?
Onze Afrikanen staan in potten. Ze waren al redelijk groot toen ik ze in een grote pot ging zetten, een paar probeerde ik in de volle grond. Mislukt. Die waren na een week verdwenen. De planten in pot heb ik hoog neergezet en op het terras. Dagelijks bij het watergeven (dat moet dan wel) even checken op slakken. Diana gaf aan dat slakken na een tijdje niet meer omkeken naar de afrikaantjes. Nou, die van ons wel.
Mocht het wel in de volle grond lukken, dan zijn ze handig tussen tomalen. De planten maken een stofje aan waardoor sommige aaltjes worden gedood.
Nog zo’n aangewaaide plant. Een distel. In het grindpad, vlak bij de deur. Ik heb hem eerst even laten staan, mooie rozet, plat op de grond. Inmiddels een lange bloeistengel met op ooghoogte de bloemen. Heb je ze wel eens goed bekeken? Een dikke bol met stekels, en daar boven eenbundel helpaarse bloempjes.
Met de vlagerige wind van vandaag zakte de stengel scheef, niet handig zo vlak bij de deur. Dus de plant even met een draadje aan de pergola vastgezet. In de bladoksels lager op de stengel; zie ik allerlei nieuw knoppen komen.
Actie voor mezelf: voordat de uitgebloeide bloemen beginnen te pluizen, de bloemhoofdjes verwijderen. Hoef niet de hele tuin vol met distels.
Tip: oud electriciteitsdraad dat over is van een verbouwing is perfect voor in de tuin. Vooral de zwarte draden zijn mooi, je ziet ze helemaal niet tussen het groen. Heel wat planten in onze tuin worden daarmee opgebonden. Jaar na jaar te gebruiken.
Na een fikse wandeling, met stevige wind, is lekker zitten op het tuinbankje in de achtertuin. Schoenen uit en lekker met blote voeten wiebelen. Het bankje staat met de rugleuning tegen ons fietsenschuurtje en vanaf de bank heb ik mooi overzicht over de tuin. Een beetje schaduw, omdat de roos veilchen blau over de schuur heen groeit en een beetje over de bank heen hangt. Het waait nog steeds flink, dat hoor je aan de bomen rij achter in de tuin. En dichtbij, idyllisch. Volop bloemen en beestjes en de zachtzoete geur van de laatste rozen .Op de achtergrond zingt de merel. Ik neem uitgebreid de tijd om hier van te genieten. Een impressie op dit filmpje.
Deze zegge nam ik vorig jaar mee bij een plantenruil. Als die tijd als paar groene sprietjes in een potje gestaan. Totdat ie nu is gaan bloeien. En niet zomaar met een simpel gras-aartje. Nee, met robuuste knotsen.
Heet ie knotszegge?
Even opzoeken.
Nee, geen knotszegge, ziet er anders uit.
Sterzegge dan?
Even opzoeken.
Hmm, bloeiwijze lijkt er wel op.
Maar op alle foto’s die ik zie zitten er meerdere sterretjes aan een halm.
Hier maar 1…
Misschien groeit ie nog door.
Zoals vorige week aangekondigd een paar rozenfoto’s. Deze zijn van 30 mei, inmiddels is het 3 juni. ’t Is dat het inmiddels donker is en ik geen nieuwe foto’s kan maken vandaag… want de waterval van rozen is overweldigend.
Op 1 juni heb ik een heroische strijd geleverd, gewapend met ladder, handschoenen, stukken electriciteitsdraad en oude waslijn…. om de roos veilchen blauw weer Op het schuurdak te krijgen. Het is gelukt, maar wat een gewicht: honderden bloeiende rozen, nat en zwaar van de stortbuien de dag ervoor. Inmiddels scheen de zon en zoomden de buitjes vrolijk rondom de roosjes. Vrolijk geluid toen ik bedolven onder de rozen het geheel omhoog duwde en trok. Morgen weer voorzichtig om de hoek kijken of alles er nog hangt….
