Het liep tegen vieren, de zon verdween al weer bijna achter de huizen. Nadat ik de hark, de emmers en de snoeischaar had opgeruimd, schuurdicht had gedaan, nog een laatste rondje (van vandaag) door de tuin.
Namiddag
Categorie: Vijver
Weer een om
Zaterdagochtend bij het weggooien van een keutel uit de kattenbak in de kliko zag de achtertuin er opeens gek uit. Of eigenlijk, het pad dat van de schuur naar de vijver loopt, via bruggetje over de vijver, naar achter, zag er gek uit. Het was een doodlopende weg geworden, de brug niet te zien.
De fluweelboom die achter de vijver staat was omgevallen, of ‘omgezegen’. Zat nog wel met kluit in grond, kletsnatte grond, maar lag vrijwel op zijn kant, over de vijver heen, richting brug. Meteen een mooie klus voor de zaterdagochtend. De boom opruimen. Wel eerst oude kleren aan trekken, het sap van de fluweelboom kan enorme vlekken in je kleren geven. En het plakt ook nog eens behoorlijk als het opdroogt. Dus snel je handen wassen (of handschoenen aan). Op de achterkant van mijn hand is 1 plek volledig opgedroogd. Nu anderhalve dag later zit de vlek er nog steeds, alsof het een soort lijm is. Slijt wel.
Het hout van de fluweelboom is vrij zacht, dus eerst met de takkenschaar de bladertakken er af. Wel jammer dat we net de mooie herfstkleur gemist hebben. In een goed jaar kan de fluweelboom echt prachtig oranje worden.
Afijn.
Balancerend op het muurtje van de vijverrand, de boom op een halve meter hoogte afgezaagd. Eddy zaagde het resterende geraamte in stukken. Ik stapelde alles op de houtwal. Die is inmiddels wel overvol.
En dat alles heel voorzichtig. Het houten bruggetje over de vijver was glibberglad, van de algen.
Polonaise
Grootste deel van de vijverrand was al in de schaduw vanmiddag. Met zijn alleen wilden ze toch in dat laatste zonplekje zitten. Lekker hutjemutje, dat wel. Toen ik nog een stap dichterbij kwam, sprongen ze pardoes allemaal het water in.
Stoere Vent
Donderdag 24 april was een warme, zonnige dag ruim boven de 20, bijna 25 graden. Tegen 19:00 was ik thuis. Net op tijd, want een paar minuten later barstte een onweersbui los. Eddy had gekookt en we zaten te eten op het overdekte terras. De grote druppels ploften op de grond en het vijveroppervlak.
De tuin begon te bewegen. De eerste flinke bui is het signaal voor de bruine kikkers, die na de paringstijd nog in de vijver waren blijven rondhangen: vertrektijd!
Overal hopten de kikkers rond, over het grasveld, over het pad voor het terras, sommige over het terras. Minstens 10 konden we zien vanaf de plek waar we zaten te eten. Sommige mannetjes nog met de lichtblauwe kin/borst die hoort bij de paringskleed.
Spiegelbeeld
Volop beweging in de vijver. De bruine kikkers zijn druk bezig met hun voorjaarsdans. Vrijdag 22 maart zag ik de eerste blob kikkerdril. Flock de buurpoes kijkt het zo eens aan.
Escheriaans vreemd perspectief
Als je naar sommige werken van Escher kijkt weet je niet hoe je moet kijken. Wat is boven en onder, kijk ik nu van opzij tegen een afbeelding aan, of toch van onder, of …
Dat gevoel had ik een beetje bij onderstaande foto.
Je kijkt van opzij tegen een muurtje aan, aan de rand van een grasveld. OP dat muurtje groeit een polletje bloemetjes, en op de achtergrond een wat donkere wolkenlucht. Zie je het?
Omdat ik de foto zelf gemaakt heb, weet ik dat het perspectief anders is; mijn tenen staan net niet op de foto, die ik recht naar beneden heb gemaakt. Het plantje, Erigeron karvinskianus, groeit uit de zijkant van een muurtje dat de rand van een grote vijver vormt. En daarboven zie je de lucht, weerspiegeld in het vijveropppervlak.
Reigerverschrikker
Er ligt niet eens ijs, waardoor het kanaal bevroren is. Toch heeft een reiger weer de weg naar onze tuinvijver gevonden en komt daar elke dag kikkers uit halen. Oneerlijke strijd, de kikkers zijn in soort winterslaap op de vijverbodem en laten af en toe een luchtbel los: hap, spies, doet de reiger dan. Eens kijken of deze reigerverschrikker helpt.
Paraplu, die tevens dienst kan doen als soort parasol. Zat ooit in een kerstpakket. Te groot en zwaar om bij regen zelf als paraplu te gebruiken, maar prima in te zetten in de tuin. Een tijdje terug al tegen de spreeuwen.
Blote voeten en T shirt weer
Pluk de dag en geniet van het onwerkelijke fraaie nazomerweer. Herfst kan ik het niet eens noemen, ook al is het 14 oktober. Stralend blauwe hemel en gister een gemiddelde etmaaltemperatuur van ruim 18 graden. Overdag ruim boven de 20. Overal mensen met sandalen, korte broek, rokjes en T shirts.
Ik was in het ondiepe stuk van de vijver bezig, het snoekkruid aan het uitdunnen. Normaliter heb ik dan laarzen aan, maar nu gewoon de broekspijpen oprollen en met blote voeten aan de slag. Resultaat is een enorme berg oude wortelstokken en een heleboel prima jonge stukken snoekkruid. Een klein deel heb ik teruggezet in de vijver. Een grote emmer vol staat nog te wachten op een liefhebber.
Voor de plantenruil over twee weken. En anders voor onze grote vriend de composthoop. Wil je een stuk hebben, mail dan even en kom ze halen.
Haren, Groningen.
Bezoeker: weidebeekjuffer
Op zaterdagmiddag zat ie er zomaar. Een weidebeekjuffer, een mannetje. We hebben ze eerder gezien, bij de Drentsch Aa, maar nog nooit bij ons in de tuin. Geen beek, geen stromend water, maar wel even op bezoek bij onze vijver. Ik bleef staan kijken, naar het bijzondere beestje, terwijl Eddy het fototoestel ging halen. De rode vuurjuffers vliegen nu in grote aantallen rond, in tandem, vliegende lucifers. Deze beekjuffer is duidelijk groter en forser. En heel opvallend, de zwarte vlekken op de vleugels.
Waarschijnlijk een passant, na dit ene half uurtje niet meer gezien. Ook niet duidelijk of er ook een mevrouw weidebeekjuffer geweest is, groene met bruine vleugels.
In Nederland komen twee soorten beekjuffers (vrij algemeen) voor. De weidebeekjuffer of Calopteryx splendens is 45-48 mm lang, een forse juffer dus. En de bosbeekjuffer, de man met met helemaal donkere vleugels.DE beekjuffers zijn erg territoriaal en jagen andere soortgenoeten weg.
Nog steeds alleen: primula
Drie jaar geleden alweer dat ik een zaailing uit Engeland in onze tuin plantte. Aan de vijverrand, zoals we hem ook hadden gezien in de watergardens Longstock.
Bij Jitske had de zaailing veel zaad gezet, maar is nu verdwenen. Bij ons staat ie nog aan de vijverrand. Op een hoekje. Moederziel alleen. Vorig jaar zorgvuldig zaad verzameld en opgekweekt. Miniplantjes, veilig in de schuur op hoogte. Totdat een slak die toch ook vond en alles afgraasde…
De gewone slanke sleutelbloem zaait zich hier massaal uit, maar deze roze niet. Als ik terug denk aan de standplaats in Engeland: daar had ie halfschaduw. Hier niet. En misschien kalk in de grond. Hier niet. Enorm zuur.