Alles in en om onze tuin
Weer een keertje bij Wim op bezoek geweest.
Ik bel aan, Wim komt buiten langs via het tuinpad.
Hij zat op het terras, achter.
Vanuit het terras mooi overzicht over de achtertuin.
Bekende theepot komt op tafel.
We praten.
En sluiten af met rondje door de tuin.
Voorzichtig lopen.
Wim is 90.
Of ik nog glazen potjes heb, vraagt Willie.
Die heb ik. Als ik ze langs breng, dan natuurlijk meteen even een rondje tuin en een praatje. Over de appels die het zo goed doen. En de kweeperen die er aan zitten te komen. Voor het marktje binnenkort, zegt Wille. Een blik in de berging/bijkeuken. Allerlei potjes met verschillende soorten jammen. De diepvries zit vol met alle groenten van de moestuin. We drinken een glaasje versgemaakt druivensap.
Helemaal achter in de tuin is Gerard bezig. Met het opknappen van een oud kastje. Altijd bezig, et spul dat hij ergens op de kop tikt. Zoals allerlei beeldjes.
Niet op de foto, maar erg leuk: een witte badkuip op pootjes. Midden in de tuin een beetje weggewerkt achter een hekwerk. Gerard wilde zo’n badkuip altijd al hebben. Via Marktplaats op de kop getikt. Heeft afgelopen zomer erg goed dienst gedaan om af te koelen, glundert Willie. Gevuld met water uit de pomp. Om de beurt even in het bad in die warme dagen.
Korte broek, blote voeten.
Nazomer in volle glorie.
De tuin gaat haar gang.
De wereld bekijken vanuit de ligstoel.
Voorbij de voeten, een paradijs.
De tuin gaat haar gang.
De nachten worden langer.
Over een week begint de herfst,
volgens de kalender dan.
De weervrouw zegt van niet: nog even zomer.
Asters en grassen zijn de sterren
van de najaarstuin.
Samen met de bessen dan.
Die zijn ook prachtig.
Geen tuin, maar landschap. Vandaag liepen we de laatste etappe van de Pronkjewailwandelroute (noord). 250 kilometer door het Noord Groningse landschap. Met juweeltjes van dorpjes, verstilde kerkjes, bos (meer dan je denkt) en prachtige open en ruige landschappen. Vandaag van Kolham naar Stad gewandeld. Duidelijk merkbaar dat we weer dichter bij de bewoonde wereld komen. Flinke delen van de weg over fietspad langs de oude provinciale weg (en een halve kilometer verderop de snelweg).
We waren niet erg onder de indruk van Scharmer en de borgmeren. Meerstad, zag er beter uit, veel water, eilandjes, zonnepanelen op veel van de nieuwe huizen. En ook een paar huizen waar de lelijkheid van af spatte. Nou ja, ieder zijn meug.
Vlak ten noorden van de stad, in Noorddijk, de laatste pauze bij rustpunt Noaberstee, met een kopje thee en appeltaart. Naar het noorden kijkend, weilanden en weidse landschap. Op nog geen 5 minuten (fietsen) het winkelcentrum van Leeuwenborg.
Dit jaar hadden we een ‘bumper crop’ aan druiven, zoals Monty Don van Gardeners’ World zou zeggen. Andere jaren hebben we wel vaak veel druiven, maar meestal vrij zuur. Zo niet dit jaar. Sappig en zoet. En er zijn overal zo veel andere besjes, dat de merels er nog niet heel veel van hebben opgegeten. Elke paar dagen pluk ik een aantal trossen, niet meer dan we in die paar dagen opeten. Ze blijven het best houdbaar als ze aan de struik blijven hangen.
Hoe was jullie oogst?
Vrienden iets verder op in de straat hebben een druif aan de zuidkant, tegen het huis. Daar is de hele oogst mislukt, alles verdroogd.
Eind vorige maand stuurde ik voor de afwisseling weer eens een tuinfoto op naar de website van Groei en Bloei. Net de laatste dag van augustus. En toen stond mijn ingezonden foto opeens als ‘openingsfoto’ voor de maand augustus. Geinig.
Het pluis van een wilgenroosje bij ons in de achtertuin. Op de site van de Flora van Nederland kun je ook een filmpje bekijken. In grote aantallen, langs een bosrand, is een paarsroze zee van wilgenroosjes een impossant en vrolijk makend gezicht. Moet je wel iets eerde in het jaar zijn, juli/begin augustus. Nu is het meeste roze verdwenen.
Wilgenrozenweetje
De bloemen van het wilgenroosje en het ‘harig wilgenroosje‘ lijken zoveel op elkaar dat Linnaeus beiden als één soort behandelde. Toch zijn beide soorten wel goed van elkaar te onderscheiden. Blad en bloeiwijze zijn anders en ze hebben verschillende kleuren stuifmeel. Toen bleek dat onderlinge kruising niet lukt, is het ‘harig wilgenroosje’ als aparte soort naar het geslacht Epilobium verhuisd.
In maart had ik de zaadjes van de peper Cayenne Ring of fire gezaaid. 6 zaailingen heb ik in grote potten gezet en de oogst is prima. De planten eert in de serre, totdat het zo heet werd. Sindsdien staan ze buiten, een deel overdekt een deel in de open lucht. Elke keer een pepertje, als we ze gebruiken willen. Of drie, toen Eddy vorige week kip Piri-Piri maakte.
Van een plant heb ik de laatste peper al geoogst en toen ik vandaag de plant op de composthoop wilde gooien zag ik opeens nieuwe bloemknopjes. Wordt waarschijnlijk nooit meer rijp, maar acht. Deze plant gewoon weer in de serre gezet,
De tuin kleurt geel en
draad na draadje weeft de spin
de herfst aan elkaar.