Toen het de eerste helft augustus zo snikheet was, ontstond op allerlei wateren hier in de provincie Groningen een explosie van kroos. Op enig moment leek het Noord Willemskanaal een brede groen weg, helemaal dicht van het kroos. Heel sneu dat er duizenden vissen het loodje legden, er kwam geen licht meer door het kroos heen, geen zuurstof in het water, dag visjes… Tegen het eind van de zomer , als het warm geweest is, kunnen ook weer hele ‘eilanden’ van waternavel ontstaan. Van dichtbij gezien mooi frisgroen blad. Maar helaas woekert deze exoot enorm, en verstikt complete waterwegen.
Afgelopen weekend met vrienden op pad geweest. Zaterdag naar de Gasterense Duinen en Balloerveld. Een mooie wandelroute door een heel wisselend landschap. Langs beken, door bossen, mooie wolkenluchten, een dikke stortbui, pannenkoeken eten voor lunch, heel veel paddestoelen, heide velden. Het allerpaarste van de hei is net voorbij, blijft mooi.
Balloerveld
Vandaag was ook vrij wisselvallig weer voorspeld, we besloten naar een plek te gaan waar we relatief makkelijk ergens onderdak zouden kunnen vinden; niet op de grote stille hei dus. Dat werd landgoed Nienoord in Leek. Eerst een stukje naar het kerkje van Midwolde, toen een blauwe paaltjes-route over het landgoed. Wel grappig, om zigzaggend over het hele terrein te lopen. Bij een van de bochtjes in het oude landhuis op het terras koffie gedronken. En ruim twee uur en een mooie wandeling later kwamen we er weer terug. Om te lunchen: Groninger mosterdsoep. Buiten op het terras, onder grote parasollen; prima om de eerste regen tegen te houden die inmiddels begon te vallen,
Tuin in park Nienoord- Leek
Na de wandelingen bij ons in de achtertuin. Ingrid, Pieter en Mirjam gaan hier op expeditie in de jungle van de tuin.
Achter in de tuin staat het stene schuurtje, bakstenen, onderste halve meter gewoon oranje, daarboven de bakstenen witgeschilderd. Dakpannendakje, leuk knus ‘huisje’. Aan de voet van de schuur heb ik jaren geleden een paar kleinbladige bonte klimopjes neer gezet, die voorzichtig tegen de schuur begonnen aan te klimmen. Jaar na jaar een beetje hoger. Inmiddels hebben ze de dakrand bereikt, en sinds een jaar of 2 bloemen en later in het jaar bessen. Ik knip ieder jaar de klimopslierten rond de ramen weg, maar als ik het zo bekijk, dan mag er wel wat meer gesnoeid worden. De schuur verdwijnt langzaam uit beeld.
Zo ziet de schuur er van binnen uit. perfecte plek om alle tuinpotjes enzo neer te zetten.
Tussen Haren en Groningen licht een buurtschap Essen. Van de 13-16e eeuw lag hier het vrouwenklooster Yesse. Is niets meer van terug te vinden, behalve wat verhalen. Annemiek Bos en echtgenoot wonene in Essen, ongeveer op de plek waar het klooster heeft gestaan. Als uit de hand gelopen hobby zijn ze steeds meer informatie gaan zoeken, en de laatste paar jaar (pre corona) kwamen steeds archeologiestudenten een stukje opgraven. AF en toe wordt er nog een klein muntje gevonden. En de zandbedden waar vroeger de kloostermuren opgestaan hebben. Vrijwel alle stenen zijn in de loop der eeuwen door mensen uit de omgeving meegenomen, om als bouwmateriaal te gebruiken. Op verschillende plekken in de stand Groningen zijn de stenen verwerkt.
Bezoekerscentrum
De Kloostergracht
Kloostermoppen en andere resten
Afgelopen weekend wandelden we naar Essen toe om toch een keertje naar een open middag te gaan en naar het verhaal van Yesse te luisteren. Er is nu ook een klein bezoekerscentrum.
Langzaam maar zeker verdwijnen de buxussen uit onze tuin. Ze worden steeds verder aangeknabbeld door de buxusrupsen. En dan komt Eddy met de grote snoeischaar. Een paar struikjes per keer, dan is de kliko weer vol.
In de tuin verschijnen kleine stukjes kale grond. Daar kan ik dan weer een paar plantjes in neerzetten.
Meestal maak ik foto’s van bloeiende bloemen, van voren, van boven, recht in het hart kijkend. Een ander perscpectief, van achter, van onder is eens wat anders.
“Goedemiddag dames, hoe gaat het met julli? De hittegolf is over, de twee kleine bosuiltjes zijn weggevlogen en de bijen terug in de korf. Tijd voor een kopje thee in de tuin? Bij regen onder het afdakje.” Dat was appje vorige week van Hilde, en afgelopen maandag waren we bij haar in de tuin. Inderdaad ondewr het afdakje en met jas aan. Stuk frisser dan eerst. Vorige week een appje van Hilde, aan Margreet en mij.
In het appje heel kort aangestipt, nu kregeh w e het hele verhaal van de bijen. Dat er gezoem was in de tuin. Dat ze Marcle, de jonge imker die een paar huizen verderop bijen had inseinden. Dat Marcel even kwam kijken en wat vertwijfeld naar de hoge plek keken wara de bijen in de boom zat. Dat ie zei, even een paar uur aanzien, soms vliegen ze snel weer verder. ’s Avonds hingen ze er nog, en Marcel kwam met een vriend terug, goed in de imker kleren. Ladder, wat takken snoeien, een geimproviseerd vangnet: een laken over een open staande kliko: hoog in de boom aan de tak schudden (Hilde binnen!) bijenkluit viel omlaag in het vangnet/mand. Half uurtje wachten totdat alle bijen bij de koningin in de mand gingen zitten. En Marcel heeft er een nieuw volkje bij. Waar ze vandaan kwamen weet ie niet, ze waren niet bij hem vertrokken. Zachtaardig volkje, vond ie.
Halverwege de achtertuin is een perkje waar nu volop bloemen groeien waar allerlei beestjes dol op zijn. Verbena bonariensis, en een leuk bolvormige lila scabiosa bolletje. Alles door elkaar.
Als de zon er op schijnt, is het een feest van zoemertjes. Ik ga er vaak naast staan, genieten van het leven. Soms met ogen dicht, luisteren alleen, gezicht in de zon.
Honingbij
Hele grote vlieg met gele streep op kop
Wollewei
Hoe het er ongeveer uitziet als het beweegt: klik hier.
Doeke, de imker, kwam langs. Hij kwam met een potje honing en ging weg met een heleboel plantjes, plantjes voor bijen en vlinders, om in de tuin bij zijn bijenkasten te zetten. Ook deze scabiosa bolletjes.
De room witte puimen van de persicaria zijn verkleurd naar oudroze. Een warrige wolk met kleinen bloempjes die langzaam uitdunt als er steeds meer kleinen bloempjes afvallen. Aan de zijkant komen nog een paar late stengels omhoog, met een verse wittige bloempluim. Echt een eyecatcher deze grote plant, nu bijna twee meter hoog. En in de winter stort ie weer in. Alle bovengrondse groei sterft af. Maar onder de grond wachten de knoppen dan weer op een nieuw seizoen.
