Over de rand van het blad kijkt ze naar de bloemen.
Het kleine koolwitje. Heel even in rust.
Ze kijkt naar de gele zonnetjes van de helianthus.
En floep, weg danst ze weer.
Ze zit op (mijn) ooghoogte op een hoge bos groen met een wolk van gele bloemen. Die bloeien weken achter elkaar en zijn als een magneet voor de vlinders en bijen. De huisjesslakken klimmen omhoog en eten elke avond de verlepte bloemblaadjes op. De resterende bloemhartjes zien er dan nog stevig en groen uit.
De plek van de helianthus, net aan de overkant van het grasveld -gezien vanaf ons terras- is perfect. In de nazomermiddagzon kijken we er precies op uit, beetje rechts van het midden.
In gedachten stel ik me voor dat volgend jaar net zo’n bos een beetje links van het midden staat. Nazomer is de tijd van dromen.