Alles in en om onze tuin
We hebben verschillende soorten klein-fruit in de tuin. Van heel klein, de bosaardbeitjes, tot grotere struiken. Deze witte aalbes staat aan de rand van de grindborder. Stevige struik inmiddels, half verstopt onder de wijnbes en de kamperfoelie. Veel besjes, zoetzuur, die minder snel door de vogels worden gevonden. Minder snel, schrijf ik, want een slimme merel snoept er toch van. Maar niet alles in een keer. De besjes blijven lang goed dus ze hoeven er niet meteen af. En ondertussen steeds een paar trosjes plukken, bij het langslopen. Lekker.
Anders is dat met de herfstframbozen. Tenminste als je ze ’s winters helemaal terug snoeit. Dan heb je herfstframbozen, die moeten nog gaan bloeien. Maar als je ze niet terug snoeit … dan gaan de stengels van het voorgaande jaar heel veel zijtakjes maken en veel vroeger bloeien. Vanwege de vele zijtakjes, en dus veel fruit, worden de takken topzwaar en zakken ze naar de grond. Ze vinden hevige regen overigens niet fijn. En je moet ze goed in de gaten houden, voor je het weet zijn ze overrijp. Heb nu al bijna een kilo frambozen geplukt, in porties.
Toen ik gister (zaterdag) een grote veronicastrum een beetje aan het opbinden was stond ik opeens neus-aan-neus met de zwarte bessen. Die bleken ook al rijp zijn (meestal pluk ik ze rond 7 juli, nu 2 juli). Nog wel een gedoetje want ik heb zoveel planten rondom de bessenstruiken staan, waaronder een paar inmiddels reusachtige varens, dat ik er bijna niet meer bij kan komen… Dat heeft ook wel effect op de oogst, toch duidelijk minder dan toen ik de ruimte rond de struiken wat meer vrij hield.
Fruit schoongemaakt, in zakjes, gewicht erop, en in de diepvries gedaan.
Voor een later jam-maak-moment.
Geraniums, of eigenlijk pelargoniums, daar had ik nooit zo veel mee. De rode hanggeraniums die op de balkons van alle Oostenrijkse (houten) huizen hangen. Ik ben meer van de tuingeraniums (die echt geranium heten; of ooievaarsbek). Of van de geurgeraniums, citroen en pepermunt. Geurgeraniums zijn trouwens weer pelargoniums. Maar ik merk dat ik pelargonoiums leuker ga vinden. Misschien wel door de lezing over pelargoniums een tijdje terug. Daar kocht ik een derde soort geurgeranium, de royal oak. In een mandje op het terras, nog geen bloemen.
Langzaam begin ik te snappen waarom pelargoniums zo populair zijn: ze bloeien eindeloos door.
We hebben er nu eentje (te leen) die in een pot staat met nog twee andere roze planten. Een berg van kleur. De geranium heeft hele donkere bladeren, waar de bloemen mooi tegen afsteken.
Vorig jaar had ik een hele serie hortensia’s gestekt, maar ze zijn niet allemaal aangeslagen. Dit jaar weer eens opnieuw proberen. Een paar heb ik vorig jaar al in de tuin gezet, die zijn nu zo’n 30 centimeter groot en gaan bijna bloeien. Een (1) staat nog in een pot. Dit was blijkbaar een klein stekje, het plantje is nog geen 10 cm hoog. Daar komt nu ook 1 bloemtros aan.
De foto’s hieronder zijn van exemplaren die vijf jaar oud zijn. Behoorlijke struiken al. Stekken vanuit de Arie. Vorige jaren stond de witte versie wat in de verdrukking: ervoor stond onder andere een schapenkophortensia. Die heb ik weggehaald en aan iemand meegegeven (Jitske?). De witte neemt nu haar ruimte en bloeit al ruim een week. Op warme dagen verfrummelen de bloemen wat en ben ik bijna van plan water te geven. Maar de volgende ochtend staan ze er dan weer fris bij. Dus niet te vroeg water geven. En vandaag weer een stevige bui, kunnen ze er weer even tegen. De rode is iets later begonnen, en de bloemen beginnen nu goed te kleuren.
Vrijdagavond om 10 uur keken we naar buiten en alles was in oranje licht gedompeld.
Heel bijzonder. Het duurde maar een paar minuten.
Heel onwerkelijk ook. Het stukje hemel op de foto hierboven is blauwig. Blik op het oosten. Maar boven ons en richting het westen waren er prachtig gekleurde wolken.
