Dahlia XXL

De grote glazen kas in de hortus is al een tijd verdwenen, was te gevaarlijk geworden, en onderhoud te kostbara. Er is nog wel een kan, met (sub) tropische planten, een stuk kleiner, en met plastic wanden. We zijn er al lang niet binnen geweest, vandaag wel. Met de zon volop schijnend, rond het middag uur, een aardig temperatuurtje. Her en der stonden nog planten in bloei zoals deze dahlia. Op een van de foto’s zie je zelfs een dikke hommelkoningin.

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is dahlia1.jpg
Dahlia in knop

Nou is het niet zo gek om op dit tijdstip nog een bloeiende dahlia te zien. Ook buiten, als je steeds de uitgebloede bloemen afknipt, kunnen ze nog bloeien. Tot aan de eerste echte vorst. En in de bescherming van de kas vast nog een stuk langer.

Dahlia blad

Het is niet de bloeitijd die ik zo bijzonder vind van deze dahlia. Het is de hoogte van de plant! IK kon ht bijna niet geloven, maar blad, bloemknop, bloem, ontegenzeggelijk een dahlia. Maar wel een hele grote. Zeker 4 meter hoog, met de kroon helemaal tegen het dak van de kas aan. En dat in 1 jaar. Dat moet een gigantische dahlia knol zijn, onder de grond. De afgesneden stengels van eerder bloeijaren zijn zeker 5-6 cm in doorsnee. Een Dahlia XXL.

Dahlia 4 meter hoog, op de achtergrond een banaan.
Hommelkoningin in hart bloem

Wollemi dichtbij

Vorig jaar, bij tuinreis met Jitske in de Cotswolds, kwamen we bij een van de tuinen de bijzondere Wollemi Pine tegen. Zie de laatste foto van het blogje van 7 juli 2019.

Blijkt er een exemplaar een stuk dichter bij te staan. In de kas in Hortus Haren. Op een kwartier lopen van huis! Ben ik vast al vaker langs gelopen, maar vandaag stond ik ineens oog-in-oog met dit ‘levende fossiel’.

Wandelen in november


Alsof het lente is,
zo zonnig
wolkenloos blauw.

Geen wind,
gesuis of gehuil.
Ganzen in hun duizenden
in de Onnerpolder,
luidruchtig aanwezig.

Honden laten hun mensen uit.

Aan de andere kant van de oceaan
kunnen Kamala en Joe aan de slag.

Lunch net op, bij de Onner es. Grappig om in het vlakke Groningerland een straatnaambord met ‘berg’ in de naam te zien..

Landschapkes

Donderdagmiddag, eind van de middag nog een rondje vanuit huis gewandeld, naar een klein bosje ten zuiden van Haren, het Quintusbos. Daar in de buurt zagen we opeens iets oranje doorschemeren in het bos, een beest. Het bleek een groot oranje varken te zijn, een bosvarken. Toen we haar over het hek heen wat beter wilden bekijken kwam ze aangerend. Of we nog wat van die eikeltjes aan onze kant van het hek wilden rapen en aan haar geven. Aan haar eigen kant had ze er al een heleboel opgepeuzeld.
Foto 1 en 2.

Zaterdag een stukje met de fiets. Geparkeerd bij Natuurvriendenhuis ‘de Hondsrug’ in het Noordlaarderbos. Mooie wandeling langs de randen van het Noordlaarderbos (nog in Groningen), overgaand in natuurgebiedje de Vijftig Bunder in Drenthe. Grenzend aan het beekdal van de Drentsche Aa. Veel gezinnen met kinderen in het bos, laatste weekend van de herfstvakantie in het Noorden. Maar ook de volwassenen keken hun ogen uit naar de vele Grote Parasolzwammen en ander moois. In sommige boslaantjes was het spitsroeden lopen tussen de vallende eikeltjes.
Foto 3-5

Zondag begin van de middag nog even een rondje Hortus. Tikje grijs en motregen, maar de soms vlammende herfstkleuren lichten het uitzicht op. Foto 6-8 in de Laarmantuin en arboretum deel. Foto 10 de rotstuin.

Gaaf exemplaar

Allerlei beesten, niet in het minst slakken, zijn dol op paddenstoelen. Ook op giftige exemplaren zoals vliegenzwammen. Daarom zie je vaak paddestoelen waar al een of meerdere hapjes uit zijn genomen. Soms al terwijl de paddenstoel nog als een balletje uit de grond komt. Op bijgaande foto’s heeft de vliegenzwam de wedstrijd gewonnen.

Helemaal gaaf staat ie te pronken.

Op een klein gemeentegrasveldje in het centrum van het dorp. Het was om half 9 ’s ochtends, overal nog dauw met als resultaat een mooie glanzende rode hoed.

Blik onder de hoed en een minirokje

Drainage

Het natte seizoen breekt weer een en na een aantal dagen veel regen is dat te merken. Zaterdag maakten we een wandelingetje langs het paterswoldse meer en langs de deze zomer nieuw aangelegde tuin van Hotel Meerwold aan het meer. Er is goed rekening gehouden met de droge zomers van de afgelopen twee jaar. Voor die periodes (of misschien wel om goed aan te slaan eerste seizoen) zijn er drainageslangen tussen de platen gelegd.

Met de nattigheid van nu is dat een beetje overbodig.

Vergeten een foto te maken van de andere (droge) delen van de tuin. Mooie najaarstuin in ieder geval, met asters, sedums, grassen.

Boomgaard

We hadden tijdens onze vakantie via Natuurhuisje.nl geboekt in Ulrum. OP fietsafstand van de haven van Lauwersoog, zodat we ook een dagje naar Schiermonnikoog konden.

Het was een appartement (1van 2) met openslaande tuindeuren naar een boomgaard die we de eerste dagen voor ons zelf hadden. In de boerderij is ook nog een bed en breakfast mogelijkheid (met 3 kamers), maar die waren op de eerste nacht na leeg. Hellen en Willem runnen de B&B, ze wonen sinds 2019 op de Hugt. De boerderij staat op een boerderij-wierde en steekt een stukje boven het omringende boerenland uit. Eigen gracht erom heen met riet als helofyten filter voor de zuivering van het eigen afvalwater.

Voldoende voor hete bliksem voor een weeshuis…

De grootste appelboom, een rode kroon, moet nog gesnoeid worden, vertelt Hellen, als ze met een stukje pompoentaart aan komt wandelen. De andere fruitbomen zijn al gesnoeid maar deze reusachtige oude boom nog niet. Misschien al wel 20 jaar niet. Boordevol appels, maar wel kleintjes. Contimu plofjes van appeltjes, die uit de boom vielen. (Newton in actie!).

De rode appeltjes (van een andere boom), voor onderweg, lekker friszuur en supersappig.
De groene appeltjes zijn geen appeltjes, maar peren. Die waren nog een beetje hard, dus mee naar huis genomen, om de komende dagen bij het ontbijt op te smikkelen.
Ochtend van vertrek, 23 september, nog even een bericht voor Hellen achtergelaten…

En bij heldere nacht… prachtige sterrenhemel met de melkweg als een nevelige band zichtbaar. Bij ons thuis lukt dat niet vaak meer, met het vele strooilicht van straatlantaarn.

Het Hogelaand

’t Is de lucht achter Oethoezen
’t Is ’t torentje van Spiek
’t Is de weg van Lains noar Klooster
En deur Westpolder langs de diek

’t Binnen de meulens, en de moaren
’t Binnen de kerken en de burgen
’t Is ’t laand woar ik as kind
Nog niks begreep van pien of zurgen


Dat is mien laand, mien Hogelaand

– uit t Hoogelaand van Ede Staal

Klein weekje op vakantie geweest op het hoge land, het noord westen van de provincie Groningen. De wijdsheid van de landschappen, zo mooi bezongen door Ede Staal. Rond het begin van de herfst, 19-23 september. Prachtig weer, fijn wandelen en fietsen. De hemel is hier groot, omdat je bijna overal de horizon kunt zien. En met de wierden, en op Schiermonnikoog de duinen, zitten er ook rimpels en golvingen in het land.
We hadden hier al eerder een aantal keer gewandeld als onderdeel van de Pronkjewailwandelingen. Ja, we kunnen weer bevestigen dat we het hier erg mooi vinden.

Je kunt klikken op de foto’s om de landschappen in groter formaat te zien.

  • Lauwersmeergebied, wandelen op de ballastplaat.
  • Vogelkijkhut en konikspaarden.
  • Fietsen langs de dijk en met de boot naar Schiermonnikoog.
  • Wijdse land achter de kobbeduinen en eindeloos breed strand.
  • Visje bij de Marlijn eten.
  • Wandelen naar Houwerzijl en Niekerk, in een betoverend mist landschap. Langs de Theefabriek.
  • Voor het eerst een mistboog gezien! Net als een regenboog met je rug naar de zon staan om hem te kunnen zien.

Agrius convolvuli

Uit wandelen met Margreet en Hilde. Er loppt echt een paadje hoor!

Afgelopen donderdagmiddag gedrieen gewandeld. Hilde wilde het ‘geheime’ paadje wel eens zien, waar ik een paar weken geleden over blogde. Zo gezzegd zo gedaan. het pad was nu nog wat meer dichtgegroeid. Toen we weer uit de jungle kwamen op het fietspad zagen we dit vreemde groene geval.

Een groen worteltje?

Ik was al doorgelopen, toen Hilde en Margreet mij riepen om even terug te komen. Ze blokkeerden een stukje van het fietspad, voor deze grote groene rups. Ik herkende het meteen als de rups van een pijlstaart. Tja, die haak achterop is een echte ‘give away’. Ik pakte het beestje op om veilig aan de andere kant van het fietspad neer te zetten Ondertussen zocht Hilde op welke pijlstaart het was: een windepijlstaart-rups. Je hebt ze in groen, maar soms ook bruinig, tot tegen heel donker bruin aan.

De windepijlstaart is een trekvlinder uit Zuid-Europa die in jaarlijks wisselende aantallen naar Nederland komt. In 2015 was het een goed jaar voor de windepijlstaart en werden ze veel gezien. Normaal gesproken kunnen de eitjes die deze vlinders leggen bij ons niet overleven: de Nederlandse winters zijn te koud. Maar door de zachte winter hebben waarschijnlijk toch veel rupsen het overleefd. De rupsen zijn flink gegroeid en gaan binnenkort verpoppen. De vlinders die uit de pop kruipen zullen weer naar het zuiden vertrekken. De rups leeft van haagwinde of akkerwinde en wordt vaak langs fietspaden of dijken, waar wide groeit, gezien.