Alles in en om onze tuin
In de grote vijver ion onze tuin zijn de meeste bruine kikkers al weer vertrokken. In de kleine vijver vinden ze het blijkbaar gezellig en blijven er een heel stel, vaak de hele zomer in rond hangen. Heel veel kikkerkopjes boven het groen. Hoeveel tellen jullie er op de foto hierboven?
Pok, pok, pok. Het houten dekseltje van het eekhoornkastje klapperde. Vast Erik weer, dachten we. Nee, deze keer was het niet Erik, maarErika. Rode staart, en stukje kleiner. Het voederkastje is vanaf het terras gezien, aan de achterkant van een van de stammen van de hazelaar. Voordeel is dat ik heel langzaam de achtertuin in kan lopen richting de hazelaar. Ik zie de eekhoorn eerst niet, en omgekeerd geldt hetzelfde. Gistermiddag langzaam naar achter lopen en heeeel langzaam om het hoekje van de stam kijken. Rode staart! Het is niet Erik, maar Erika.
Nog een beetje verder: achtereind van een eekhoorn te zien; kop en voorpoten hangen in het voederkastje om een pinda te scoren. De eerste paar pinda’s eet ze met rug naar me toe, staart over haar rug gekruld, dan draait ze zich om. Lichte paniek. Daar sta ik, op ongeveer 2 meter afstand, heel stil. Kwetterende fluitgeluidjes. Ze vindt het niet pluis, en kijkt me alert aan. Schuift een paar meter omhoog de hazelaar in. Maar komt een paar minuten later nog weer terug. Nu heb ik mijn telefoon bij me, voor foto’s en een filmpje-met-geluid.
Volgende keer de grote camera met mooie lens.
Omdat de bomen langzaam groener en dichter worden is het gehuppel door de takken van Erik de Eekhoorn niet overal meer te volgen. Daarom mooi dat ie zo vaak komt, om een showtje op te voeren dat we hem bijna dagelijks zien. Met een bijna zwarte staart. Door de boomkruinen, via de zwarte Els omlaag, hop door de hazelaar naar de fluweelboom. Daarin hangt de pindasilo. Gister maakte Eddy deze leuke foto’s, en vandaag bij het avondeten buiten kwam ie weer langs. Eerst weer de pindasilo, waar hij dan horizontaal aanhangt. En daarna naar het eekhoonvoederkastje. Die hangt in de hazelaar, een de achterkant van een van de stammen. Gezien vanaf het terras. Niet goed te zien , dus. Erg leuk, als je er op let: Erik tilt het dekseltje van het voederhuisje op , en als ie het weer dicht laat vallen horen we steeds ‘pok!’. Nu we dat eenmaal weten, kunnen we ook op het pok letten, en dan kijken of we Erik zien.
Rank op de pootjes.
De geel rode botanische tulpjes.
Zachtjes wiegend in de wind.
Als de zon er op staat wagenwijd open.
Samen met de kleine paarsrode tulpjes
in een brede schaal op het terras.
Mooi om naar te kijken.
Niet alleen de hommel snoept van het stuifmeel, ook een piepklein snuitkevertje.
Vorige week, volop zon en ik deed de ramen van de logeerkamer open om eens goed door te laten waaien. Toen kwam ik dit bizarre schouwspel tegen. Kijk maar eens goed. Een arme hommelkoningin, in deze tijd van het jaar op zoek naar een holletje, waar ze een nest kan starten, kwam ongelukkig klem te zitten in een gaatje van het raamuitzetijzer. En ze kwam er niet meer uit….
Toen ik haar vond was ze niet meer in leven. Ze zat stevig klem. Een vleugeltje vrij, de andere vast en langs haar lijfje in het gaatje. Ze was al dood, en toch wilde ik niet zo hard trekken dat ze in tweeen zou breken. Niet dat ze het zou merken… maar ik wel. Heel voorzichtig trekken en een beetje wrikken. Ik kreeg haar los. Haar laatste vlucht was naar beneden, in de voortuin, bij de taxus.
Een week geleden kwamen de eerste bruine kikkers weer aan in de vijver. Sommigen zag ik als eerste in het water, anderen nog op het land, op weg naar de vijver. Elke ochtend eerst even in de vijver kijken of er al kikkerdril lag. Vrijdag nog niets, wel de eerste ‘gepaarde’ kikkers, zaterdag ochtends de eerste 2-3 blobs, en vandaag -zondag- minstens 30 blobs.
De mannetjes bruine kikker zijn wat kleiner dan de vrouwtjes en klemmen zich vast op de rug van het vrouwtje. Zodat ze zeker weten dat – als zij eitjes gaat leggen- hij er als eerste bij is om de eitjes te bevruchten. Gister zagen we een paartje kikkers uit de vijver springen, op het land. De een op de rug van de ander. Ik dacht eerst, die moet ik de weg terug wijzen, naar de vijver. Zetje in de goede richting. Plons. Goed zo, weer in het water. 10 minuten later zagen we het tweetal weer op het land. Toen bedacht ik pas… het vrouwtje heeft haar eitjes gelegd, taak voldaan, en kan nu weer vertrekken. En het mannetje is gewoon een sul, als ie haar vast blijft houden, terwijl de actie toch echt in de vijver is.
Over sullen gesproken. Wat denk je van de bruine kikker op foto 6. Die heeft een groene kikker omarmd. Dat gaat niet werken. Die leggen pas weken later eitjes. En wie weet is het niet eens een groene kikker vrouwtje…
Afgelopen maandagochtend liep ik naar de bijkeuken om koffieapparaat aan te zetten. He, wat een gek vogeltje. Nee dus. Voor de eerste keer dit seizoen weer een muis op de pindasilo gespot. Met uitgestrekt pootje zat ie minuten lang pinda’s tussen het gaas vandaan te peuteren. Heel eventjes kwam er een koolmees aan, maar ging snel weer weg. De eerste foto snel met telefoon gemaakt. Niet superscherp, maar je ziet wel vogel en muis.
Omdat de muis zo lang bleef zitten had ik tijd genoeg om de Nikon met grote lens te gaan halen. Ondertussen kwam onze ochtend visite binnen, en we lieten ze de muis zien. Gevieren bleven we een tijdje kijken en lieten de muis toen maar alleen. HIj hing maar door, met steeds dikkere wangzakken (een beetje hamsteren?).
Naam van de muis is ook helder: Henk, omdat die met op bezoek kwam. Tja en als het een vrouwtjesmuis is, dan heet ze Pauline.
… paartijd.
Het is nu nog stil in de vijver. We zijn afgelopen weekend al een paar keer gaan kijken. Nee geen beweging nog. Ook nog wel koud met s och’tends laagje ijs op de vijver. Maar het zal niet lang duren of het kikkerfeest begint weer.
Heb je een vijver, of wandel je langs een vijver in het park? Doe dan mee met de telling: tussen 12 maart en 3 april is de kikkerdriltelling 2022. Je hoeft alleen de blobs te tellen, niet de afzonderlijke eitjes. Dat kunnen er wel 1500 per blob zijn.
In de zijtuin komen steeds meer krokussen uit, paars en wit. Van de drie grote pollen miscanthus sinensis die daar staan had ik er al eerder twee gekortwiekt. Met het prachtige weer dit weekend, zon en geen wind (dat is al een tijdje geleden), ideaal om nu de laatste pot af te knippen. Dan komen de krokussen beter uit. In de voortuin hebben we een pol van de m. sinensis Malepartus, een hele forse varieteit. Daar groeien allemaal bosanemoontjes rond de pol, die helemaal onder het afgevallen grasloof verdwenen zijn. Dus die grote pol ook gekortwiekt. En toen zaten de kliko’s vol. In de achjtertuin staat nog een hele dikke pol gras. Da’s voor een andere keer.
Ik ging daar even naar kijken, zaterdag middag tegen een uur of drie, toen ik ergens laag gezoem hoorde. Waar zit ze, de hommelkoningin?
En aan de westkant van de pol, kon niet missen, zat de koningin op te warmen. Waarschijnlijk binnen in de graspol overwinterd. Ik maakte een foto en keek nog eens goed. Er zaten nog veel meer beestjes op de pol! Bijna recht onder de hommel zie je, onder de rode draad, een wespenmoer, ook een koningin. Iets naar links, net boven de draad: een 7-stippelig lieveheersbeestje. En als je nog beter kijkt, net boven (op?) het lieveheersbeestje een spin. Hoe dat is afgelopen weet ik niet. Ik zag de spin pas (zo dichtbij) toen ik de foto goed uitvergrootte op mijn beeldscherm.
Ook zondagmiddag, met de stralende zon, kwamen veel insecten weer te voorschijn. Nog niet alles opruimen dus in de tuin. Wel beetje bij beetje, niet alles in een keer.
Favoriete mussenplekjes: in de beukenhaag, vlak bij de voedersilo en….
… in de grote rozenstruik. Ook ’s zomers, maar dan zien we ze niet zo goed. Nu wel. En horen, dat lukt altijd. Ook lekker om te zonnen. En te schuilen voor rovers als de sperwer. Op foto 4 zie je rechtsonderaan de kluwen van takjes, waar vorig jaar een eksterpaar probeerde een nest te bouwen. Uiteindelijk niets geworden, de roos groeide te hard, de ingang groeide dicht.