Categorie: Beestjes

Wat je op de foto ziet is een deel van de vleugel en het achterlijf van een platbuiklibel. Dit exemplaar zat zeker een half uur driftig vliegend onder de glazen kap van onze serre. Ze wilde omhoog, maar daar zat het glazen plafond. Regelmatig raakte ze verstrikt in spinrag, maar was sterk genoeg er weer uit te komen. Met een bezemsteel hoog in de lucht probeerde ik haar te verleiden op de stok te gaan zitten (soms lukt dat). Na een half uur ‘stortte’ ze vermoeid ter aarde. Op de tegels van het terras. Toen kon ze opstijgen en ging op de roos twee meter verder op zitten. Uitrusten en vooral poetsen. Alle restjes spinrag moesten verwijderd worden van ogen en vleugels. Makkelijk om foto’s te maken.

Platbuik vrouwtje heeft goud geel achterlijf. De man heeft een hemelsblauwe bovenkant van het achterlijf.

Weer zo’n zomerse zondag. Veel buiten.
De parasol staat al klaar, maar hebben we vandaag nog niet gebruikt bij ons op het terras.
Wel petje op. Boekje erbij. Soms klein rondje door de tuin. Kikkers tellen, bij het eekhoornhuisje kijken, naar de vogels luisteren.

Vorige week de populierpijlstaart op bezoek. Vanmiddag bij de lunch, een andere nachtvlinder in slaap op het terras (hoe komt ie daar?): de witte tijger, met haar ‘hermelijnen manteltje’. En toen we met bord eten naar buiten kwamen vanavond, was Bruin de Kikker even op bezoek. Aan de schaduw kun je zien dat het later op de dag is.

Geen minidrone, maar een grote nachtvlinder. LAOTHOE POPULI of populierenpijlstaart.
Dit exemplaar zat eerder deze week, toen het zo warm was, ineens op ons terras. Het blijkt een populierpijlstraat te zijn, een algemene nachtvlinder. En toch zie je hem niet vaak, overdag althans, want dan zitten ze meestal ergens in een boom of tussen het groen te slapen. Maar nu dus midden op het terras, Waarschijnlijk net uit de pop gekropen. Eind april, begin mei vliegt de eerste generatie. Dit exemplaar heb ik opgepakt en in de schaduw gezet. Toen we ’s avonds naar binnen gingen het beestje (nog steeds in diepe rust) opgepakt en op de tuintafel gezet. De volgende ochtend was de vlinder gevlogen.

Erik, de eekhoorn, had gehoord dat er foto’s gemaakt zouden worden. Leek hem wel wat. Na het halen van een nootje uit het eekhoornvoederkastje in de hazelaar, bleef hij zeker een minuut zitten en poseerde als een volleerd model.

Meestal verklein ik de foto’s een beetje, zodat ze minder digitale ruimte innemen. Nu niet gedaan: om alle fijne details te bewaren. Zoals de zon die door zijn oor schijnt en de schaduw van zijn nagels op de tak.

We zien hem niet elke dag, maar weten wel wanneer ie langs geweest is. Om een paar pinda’s of een van de twee dagelijkse walnoten uit het eekhoornvoederhuisje te halen. Vrijdag aan het werk in de tuin, aangenaam weer, en met tijdens de koffie kwamen Erik en Erika even een showtje geven. Toen geen fototoestel bij de hand. Op zaterdag wel. Heel even kwam Erik in beeld, van de tuinen rechts van ons kwam hij aan. Even in de Zwarte Els, waar hij -volgens Eddy- iets aan de tak leek te smeren. Om vervolgens naar de tuinen links van ons weer te vertrekken.

Zaterdag kwam ie eens onze tuin verkennen. Voorlopig heet ie Poes Grijs, tot we weten waar ie woont en hoe ie heet. Een jong katje, lichtgrijze cyper. Overal rondkijkend en snuffelend.

Afgelopen donderdag, 20 maart, was het wereldmussendag. Het initiatief is ontstaan in Frankrijk en India in 2010. Mussen zijn de meest wijdverspreide vogels ter wereld, ze komen voor op alle continenten , behalve Antarctica. Oorspronkelijk alleen in Eurazië, maar na de laatste ijstijd, begonnen ze zich te verspreiden. En toen de mens 6000 Jara geleden met landbouw begon ging het pas echt hard met de mussen. Ze ontwikkelden een dikkere/ hardere schedel en stevigere snavel. En daarmee werden ze een echte mensenvolger. Door hun aangepaste bouw konden ze letterlijk ‘een graantje meepikken’. Waar andere vogels de harde graankorrels niet konden kraken konden mussen dat wel.

Vanmorgen een leuk item over de mus op de radio. Beluister het item op Vroege Vogels. De mens heeft de mus waarschijnlijk wel een handje geholpen. Door een aantal exemplaren ‘per ongeluk’ mee te nemen op schepen naar bv de Amerika’s. Of express omdat emigranten de mus zo gezellig vonden en enkele exemplaren mee namen. Voor een beetje thuisgevoel ver weg van huis.
Leuk weetje: hoewel de huismus de meest wijdverspreide soort is, blijft een individuele mus meestal zijn/ haar hele leven in een heel klein gebiedje wonen, een paar km rondom de geboorte plek.

Vanmorgen werden we weer vrolijk wakker getjilpt.