Categorie: Elders

Kort geleden schreef ik een blogje over een documentaire die me op het idee bracht om heleniums te kopen. Dat heb ik nu gedaan. Drie heleniums ‘Rubinzwerg’. Donkerrood moeten ze zijn, 60 cm hoog (of laag, zo je wilt, veel heleniums zijn hoger).

Veel websites van tuincentra ind ebuurt, tuinland, florahof geven wel het assortiment van spullen (hout, ornamenten, schuttingen, tuingereedschap), maar niet het plantenassortiment. Beetje verder gezocht en toen kwam ik bij Bazuin, vaste planten kwekerij in Eelde, familiebedrijf. Al 100 jaar op deze plek, kijk maar op hun website voor een paar historische foto’s. Op deze website staat wel het assortiment oaan planten. Zeker 5 soorten helenium, waaronder de Rubinzwerg.

Met fietskar er naar toe, en snuffelen tussen de planten in het verkoopgedeelte. Nul heleniums. Toen kwam de eigenaresse, Anke Bazuin, eraan. Ja hoor, heleniums hadden ze wel, maar die stonden nog op het kwekerijgedeelte. Ze had al wel de kaartjes opgezocht, want de heleniums waren aan de beurt om naar het verkoopgedeelte te brengen. Ik wandelde mee, door een grote kas vol lavendels, naar stuk land er achter met heel veel planten. In een hoek stonden de heleniums. Nog wel even zoeken want ze stonden bij elkaar en niet in elk potje zat een kaartje. Gevonden.
Genoeglijk staan praten met Anke.

• Over de potjesvulmachine (op 1 dag met drie man heel hard werken kunnen ze daarmee 10.000 stekken in potjes zetten!).
• Over de meneer van de schaduwplantjeskwekerij die een paar speciale bontbladige lelietjes van dalen had gebracht.
• Over de goede verkoop op de plantjesmarkt in de hortus 23 april.
• Over de schade van de late nachtvorst in april aan de jonge rode pierisblaadjes.

Zaterdag op een plantjesruilochtend geweest. Bij Henk en Eleen H. te H.
Ik ben Henk en Eleen al vaak tegen gekomen op allerlei plantenruilen of excursies, maar was nog nooit bij ze in de tuin geweest. Hemelsbreed een paar 100 meter bij ons vandaan. Vandaag wel, dus een mooie gelegenheid om rond te kijken.

 

Van half 11 tot 12 zou de plantenruil zijn, dus mooi even tijd om ervoor nog een uurtje in eigen tuin rond te lopen. Wat is zo’n uur snel voorbij! Gelukkig had ik al e.e.a. klaargezet gister, en stond ook de fietskar al klaar. Gewoon volladen tot de kar vol is.

Deze keer nam ik mee: een heleboel irissen, gister een grote pol afgestoken en in losse irisstengels verdeeld, elk met hun eigen wortelgestelletje. Diverse herfstframbozen (die gingen niet zo goed deze keer), verschillende gerania, knikkend nagelkruid, kleine stipa’s, moerasspirea, bosanemoontjes, bosaardbeitjes en roodbloeiende aardbei. En nog wat pitten van de nispero, die over waren.

Mee teruggenomen:
– 1 herfstanemoon –> eerst maar even in pot aansterken
– 2 bosanemoon robinsiana van heilien tonckens (ik dacht dat ik die had, maar die van ons zijn echt paarsblauw, terwijl deze bijna wit met een blauwe vleug zijn. –> net naast buxus haagje, eerste afslag links vanaf terras richting kleinen vijver
– smalbladig longkruid
– een vinca uit west schotland, met donkerder paarse bloemen en meer stervormig, dan de gewone vinca. Van Ernst.
– 1 roze bloeiende astilbe
– 1 bermooievaarsbek
– 1 slibbladige grote kaardebol van Michiel.

Vaak kom ik dezelfde mensen tegen bij de plantenruils (Eef waar was je deze keer ?),  sinds de Wilde Planten TuinKring Haren een onderdeel van het IVN is geworden komen er soms andere mensen langs, de keer een Loppersumse meneer. Hij bracht wat uitgezaaide linden mee (maar waar laat ik die), en we raakten aan de praat over bijen. Hij houdt van bijen en bijen houden van bloeiende lindes.

Naar aanleiding van een recent blogje over Portugese bomen kreeg ik de reactie van Vera uit Groningen. Over een van de bomen in dat blogje, de japanse mispel. Vera heeft een huis in Spanje en in haar tuin daar staat ook zo’n boom, in het Spaans de nispero. Aardig vruchtje, maar erg gevoelig voor beschadiging en transport. Je zult hem hier in Nederland dus niet snel vinden in de schappen van de winkels. Vera was net weer in Spanje geweest en had een bakje nispero’s meegebracht. Ik kon er een paar komen halen, en dat heb ik vanmiddag gedaan. Met instructie hoe het makkelijkst te eten. Tja en hoe omschrijf je de smaak van een onbekende vrucht. Beetje kiwi, appel, niet zo’n zoete abrikoos. Of beetje mangoachtig, volgens Eddy. Nou zoiets. Dus.

Elke vrucht heeft drie grote bruine pitten. Makkelijk te zaaien, en levert een aardige plant, volgens Vera. Ga ik proberen…

 

Een paar weken terug liet ik een mooie bloesemfoto zien, waarbij ik aangaf dat dat een krentenboompje was.
Mis!
Was een prunus, blijkt nu. Hieronder zie je een foto van een de bloemen van het echte krentenboompje. Veel witter, en ook wat langere, iets meer flodderige bloemblaadjes.

Als je in april met de trein door het Drentse landschap rijdt is zie je overal de witte wolken van bloeiende krentenboompjes langs de bosranden.  Vooral in Drente en Overijssel staan ze in de natuur, verwilderd van in de 17e en 18e eeuw ingevoerde exemplaren. In steden staan ze in parken, plantsoenen en tuinen. DE rest van het jaar vallen de krentenboompjes niet zo op, totdat ze in de herfst weer mooi oranje geel kleuren.

Weetjes

• De Amelanchier lamarckii was inheems in Noord-Amerika. Ik las ergens dat de krentenboom daar niet meer voorkomt. Huh? Hoezo niet? Dat stond er niet bij.
• Favoriete grond:  licht vochtige zand- en zure grond.
• Maximaal 10 meter hoog, meestal kleiner, een brede struik. Eigenlijk is krentenstruik een betere naam.
• Vogels zijn dol opd e vruchtjes, in de nazomer.
• Snoeien: af en toe, na de bloei worden gesnoeid om meer licht in de struik te brengen.

Dit fraaie exemplaar staat in Zuidlaren.
Magnolia’s bloeien kort, maar wonderschoon. Het geslacht Magnolia bestaat uit groenblijvende of bladverliezende bomen en struiken met grote, meestal opvallende bloemen.

Twee weetjes die tot 5 minuten geleden voor mij nog onbekend waren.
1. Magnolia’s hebben takjes (twijgen) die bij kneuzing aromatisch zijn, vaak met een anijsachtige geur. –> dat ga ik natuurlijk uitproberen als ik morgen weer een magnolia tegenkom!
2. De magnolia is door de Franse botanicus Plumier in 1703 genoemd naar Pierre Magnol (1638-1715) uit Mont Pellier.  In 1730 en 1732 werd magnolia als geslachtsnaam overgenomen door verschillende auteurs van plantenboeken en in 1735 nam ook Linnaeus de naam over.

In de bermen in de Algarve staan ze nu in grote aantallen te bloeien.
Witte irissen.
Dat zie je bij ons in Nederland niet. Op sommige plekken een groepje volop in bloei. Op andere plekken alleen bosjes van het prei- achtige loof.
Mooi hoor, om zo’n bloem in de vrije natuur te zien. Een wilde plant?

Deze witte iris komt op veel plekken in het Middellandse zee gebied voor. Toch is het waarschijnlijk geen echte wilde plant (zoals onze eigen gele lis), maar vanuit het middenoosten door de mens geintroduceerd. In het middenoosten kun je ze veel vinden op en in de buurt van begraafplaatsen. De planten die je in Portugal langs de wegkanten ziet staan zijn waarschijnlijk ontsnapt uit tuinen.
Heb je even tijd en wil je wat meer over irissen in het algemeen weten. Kijk dan bijvoorbeeld hier voor een iris-overzicht of een stukje iris-geschiedenis.

Even terug in de tijd.
Een klein stukje.
Zuid Portugal.
Anderhalve week geleden.

Fietsen.
Kijken.
Bomen.

 

 

We waren een weekje in Zuid-Portugal, in de buurt van Tavira. Een kilometer of tien van de zuidkust, midden tussen de sinaasappelboomgaarden. Perfecte tijd nu, begin april, want de bomen staan in bloei. En dan betekent een heerlijke citrusgeur die overal hangt. We hebben een weekje gefietst, heerlijk rustig aan. Sinaasappels, citroenen, olijven, amandelbomen (die zijn al uitgebloeid).