Categorie: Tuin

In een vorige blog liet ik een foto zien van een vreemd ding: inktvisachtig in een grote emmer water. Het is (inderdaad) de wortelknol van een eremurus of Naald van Cleopatra, zoals een paar lezers aangaven. Wel was er de verbazing te lezen uit de antwoorden: in het water? De knol heeft er juist last van als ie (’s winters) te nat staat. Rot dan weg.
Maar in dit geval was het een tijdelijke verblijfplaats. Ik had een eremurus in pot staan, die vorig jaar prachtig gebloeid heeft met twee stengels, en dit jaar alleen blad heeft gemaakt. Omdat het blad inmiddels was afgestorven was mijn plan om de knol uit de pot te halen en opnieuw van verse aarde te voorzien. Toen bleken er inmiddels 4 van de spinachtige wortelknollen in elkaar verstrengeld in de pot te zitten. Het was war m en droog en de knollen drogen makkelijk uit. VAndaar de emmer.
Om vier grote potten te maken, en die ’s winters bij strenge vorst en nattigheid binnen te halen, dat vond ik te veel van het goede. Ik ga een gok wagen door de knollen in de gemetselde bloembak voor het huis te zetten. Pal op het zuiden, dicht bij de muur, enigszins overhangende dakgoot, bergje grit onder elke bloeikroon.

Als ik er aan denk zal ik een paar varenbladeren of taxus takken bewaren om er bij strenge vorst over te leggen….
En dan kijken wat het volgend jaar wordt. Naast vorst zijn ook slakken een risico, dus niet te veel schaduwgevende plantjes in de bloembak zetten. Ik overweeg nog wel verbena’s er bij te zetten, die zijn lekker ijl van bloeiwijze en bloeien nog lang nadat de eremurus gestopt is.

Wat zijn dit?

In mei drie plantjes van de Rudbeckia fulgida ‘Goldsturm’ in de tuin gezet. Die bloeien als gele zonnetje met een donker hartje in de nazomer (soms vanaf juli, meestal augustus) tot in de herfst, en de bloemhartjes blijven mooi lang als kegeltjes aan de plant. In het Engels heet deze plant ‘cone-flower’, cone =kegel. Eerder heb ik de rudbeckia proberen te zaaien, maar de minizaailingen werden steeds opgegeten door de slakken. Door al wat grotere planten neer te zetten is het nu goed gelukt.
Over de hoogte zijn de verschillende bronnen op internet niet eensluidend: sommige bronnen zeggen 60 cm, andere 1 meter of zelfs 1,20 m. OP dit moment zijn onze exemplaren 60 cm.

Sinds een week beginnen de bloemknoppen zich te openen en er komen steeds meer zonnetjes bij. De planten zijn ook stevig vertakt en er komen nog veel knoppen aan. Genieten.

Tip van Carol over het stekken van clematis.

Eerst maar eens proberen met de ‘simpele’ methode. vanmiddag even naar de buren gewandeld met de vraag of ik wat stekmateriaal van hun clematissen mocht knippen. Tuurlijk.
En meteen even een fotootje voor de kleur gemaakt.
Van de grootbloemige roze-rode (wie kent de naam?) heb ik 1 pot met stekken. Twee zaadpluizen laat ik nog even narijpen om dan te zaaien.
Van de kleinere donkerpaarse (wie kent de naam?) heb ik drie potten met stekjes gemaakt. Vele tientallen bloemen heeft deze gehad bij de buren.
Als derde (nu niet in bloei) heb ik clematis montana gestekt, twee potjes.

Ben benieuwd of ze aanslaan. Op een heldere warme plek, zegt Carol, maar niet in de volle zon. Nu ik het filmpje nog een keer bekijk, zie ik dat ik eigenlijk grond met heel veel grind had moeten gebruiken, ik heb gewoon verse potgrond genomen…

Elke dag groeit het een beetje.
Eerst het blad,
van klein naar groter.
Dan van een naar veel.

Uit de krans van blad groeit een stengel.
Gestaag, omhoog, hoger dan het blad.
De knop, rond en groen,
gaat langzaam open.
Nog steeds groen.
Laat nog niet zien welke kleur
de bloem in volle glorie wordt.

2080.
Het huis was ruim 150 jaar oud.
De voorkant werd aan het zicht onttrokken door een enorme taxusstruik.
Van dichtbij viel pas op dat achter de vuurdoorn bij de muur aan de straatkant een deur schuil ging. De oude voordeur, nu hermetisch afgesloten door een stekelige muur van takken.

Aan de zijkant van het huis was het struikgewas hoog opgeschoten.
Dit moest de oprit zijn geweest. Alles werd bedekt door een deken van clematis, de wilde bosrank. De zaadpluizen glinsterden in het zonlicht van de net opkomende zon.

Af en toe kwam hier nog iemand om te schuilen. Een smal paadje leidde naar een deuropening aan de zijkant. De deur was verdwenen, binnen was het donker. Op het oude deurkozijn waren nog vaag verfresten te zien, donkerrode verf. We deden 1 stap naar binnen en draaiden ons om. Onder de bomen en struiken moest ergens een halfrond pad liggen naar de achtertuin. Vanuit de deuropening keken we naar buiten, en in gedachten stelden we ons voor hoe het er hier lang geleden uit zou hebben gezien….

Vorig jaar was ook al zo’n goed hortensiajaar.
En dit jaar staan ze er ook mooi bij. genoeg water gehad in ieder geval. Al hangen de grote mopsbloemen soms wel wat omlaag, zwaar van de regen. Hieronder drie soorten in onze tuin.

In een documentaire op TV zag ik een mooie combi van een donkerrode helenium met paarse asters. Het bleek de helenium ‘Rubinzwerg’ te zijn. In mei kocht ik hier drie exemplaren van: ik halveerde de planten, en potte er drie op in losse potjes en drie plantte ik direct in de voortuin. Waarom? Risicospreiding. Mijn ervaring was dat de slakken dol zijn op heleniums, en de planten in potten kan ik wat beter in de gaten houden. En inderdaad, de planten in de volle grond hebben het in het begin even moeilijk gehad en werden behoorlijk aangeknaagd. Maar ze zijn er doorheen gegroeid en staan nu in bloei. Net als de planten in potten overigens.

Over de kleur: rood, robijnrood, bruinrood. Die beschrijvingen kom ik tegen. Kies maar. In ieder geval een donkere kleur.

Over de hoogte: ik dacht 6o cm (dat is laag, voor een helenium), maar een beetje googlen levert meestal hoogtes van zo’n 80-100 cm. Dat klopt wel ongeveer met onze Rubinzwergen in pot. Die staat wel in de schaduw.
De exemplaren in de volle grond zijn iets lager, meer gesplitst, mogelijk door het slakkengeknabbel. En staan in de (ochtend) zon.

In sommige tuinen zie je borders met kleuren in de zelfde tinten, ton-sur-ton. Lichtroze met donker-roze, of licht blauw met donker-blauw, of verschillende tinten geel. Het geeft een rustig beeld.

Het kan ook anders, contrasterende kleuren. Knal, energiek, niet bepaald rustgevend. Mooi!