Categorie: Tuin

Jaren geleden zijn alle dahlia-knollen die we van onze vroegere buurman Ome Job hadden geerfd jammerlijk bevroren in de schuur waar ze overwinterden. Scheelt een hoop werk: voor de vorst uit de grond halen, bewaren, weer oppotten of planten, zien hoe de slakken ze oppeuzelen…

Vorig jaar bij de plantenruil bij Willie toch in een vlaag van onoplettendheid een paar dahlia-knollen meegenomen. Opgepot, potten goed ingesmeerd met een laagje vaseline net onder de rand, gezorgd dat de planten nergens andere planten of een muur raken.. En Voila, joekels van rode bloemen en geen slakkenvraat te zien. Wel een paar gaatjes waar de eitjes van een passerende vlinder zich tot kleine groene rupsjes hadden gevormd. Die heb ik op een andere plant gezet. De beginnende kolonie luizen was minder gelukkig, die werden geplat.

Deze bijzondere bloem stond bij ons in de tuin. Twee blaadjes aan weerszijden van een hartje, dat zie je niet vaak. Als een propeller van een klein vliegtuigje. De plant staat nog in een potje en er staat een naamkaartje bij. Anemone rivularis, in het Nederlands Anemoon. Witte bloemen, met blauwe meeldraden. Het is een soort uit de Himalaya, winterhard tot ongeveer min 15; als het nog kouder is (afdekken met wat blad). Plant voor de lichte schaduw, humusrijke grond. Een plant voor aan de bosrand of licht bos. Schijnt te kunnen woekeren met worteluitlopers. Is dat erg? Nee volgens mij niet, fraaie bloemen in mei-juni. Ik ga hem in de volle grond zetten. En groeien maar, bloempje.

Dat het exemplaar op de foto maar twee bloemblaadjes heeft komt omdat de bloem bijna uitgebloeid is, de overige bloemblaadjes zijn al afgevallen.

In Gardener’s World van 17 juni gezien dat Monty Don nu, halverwege juni, de struisvarens verplant. Kan best, zegt ie, met flinke kluit, niet dieper zetten dan ze stonden, halfschaduw, niet te droog.

Zomaar twee foto’s. De eerste van onze achtertuin, zomaar een tussendoor foto in juni. De tweede van een landschapje, beetje mediterraan.

Oh nee, toch niet, het is onze voortuin. Links de uitgebloeide halmen van de bevertjes die in de bloembak tegen de gevel groeien en -als je het weet- dan zie je helemaal links bovenaan een verticaal stuk van ons donkerrode raamkozijn. Middenboven, net iets rechts van het midden, een stukje van het dak van de overburen. En het grindpaadje dat voor het huis langsloopt…. tja dat is ook als je het weet eigenlijk niet meer te zien op deze foto. Loopt van links voor verticaal naar boven en dan tussen de gele teunisbloem aan de rechterkant van paadje en de witte spoorbloem aan de linkerkant van het paadje, recht op de donkergroene taxus af (en met een bochtje naar links om de taxus heen).

Eremurus of Naald van Cleopatra heet deze plant. De knol is een heel raar spinachtig ding, met lange uitlopers. Mag absoluut niet uitdrogen, en is ook nog eens breekbaar. Natte voeten in de winter is uit den boze. Kortom: gedoe. Of niet?

Vorig jaar kreeg ik een knol van Jitske, die ik in een grote pot gezet heb. Twee groeipunten eraan. Eerst een heuveltje gemaakt van de potgrond. Daar de knol opgezet, met de ‘kroon’ boven op de heuvel, en de pot verder opgevuld met potgrond. Bovenop een laagje fijn (aquarium) grind gestrooid, om onze of buur-katten ervan te weerhouden deze schijnbaar lege pot als kattebak te gebruiken. De hele winter buiten gebleven, wel op het overdekte terras. De aarde werd dus niet (erg) nat.

En dit voorjaar kwamen eerst twee blauwgroene knobbels te voorschijn, die zich inmiddels ontwikkeld hebben tot lange bloeiwijzen, de ene ongeveer 160 cm hoog, de andere 150 centimeter. Sinds een paar dagen zijn de individuele bloemetjes open, eerst de onderste, en de bloei verspreid zich langzaam naar boven. Net als bij vingerhoedskruid. De kleur is geeloranje, wonderschoon als het zonlicht er door heen schijnt.
Wel lastig om als geheel op de foto te krijgen. Eigenlijk moet je ze daarvoor op een plek zetten waar je een mooie effen achtergrond hebt.

Allium Christophii of sterrenlook. Hier zie je vier bloeiende exemplaren in een verhoogd bed, schuin oplopend naar een klein stapelmuurtje (afgedekt met de dakpannen die je rechts ziet). Bollen met een doorsnee van ongeveer 12 centimeter, helemaal opgebouwd uit kleine sterretjes van bloempjes. Mooie bloeiende bol, voor de late lente en vroege zomer, na de narcissen en later de tulpen. Houdt van volle zon, en niet te nat.

Mooi in groepen tussen lage vaste planten. DE plant kan zichzelf uitzaaien, waarbij de zaailingen dan pas na 4-5 jaar bloeien. Heb ik bij ons nog niet gezien, maar zo lang staan ze er ook nog niet.

Het knalpaars van de geranium met de bolle, bijna pluizige witte schermen. Weet niet welke schermbloem het is, ik hoop een meerjarige. Dan kannen we elk jaar weer genieten van de combinatie.

Bijdrage voor een Engelstalige site, van bomen-volgers. Het idee erachter is om 12 maanden lang 1 boom te volgen. Wij hebben de grote wilg in de achtertuin gekozen.

It is this time of the month…
… to write about our willow tree.

The willow is by fare the most ‘voluminous’ tree in our garden.
No more soft yellow of the catkins, these all dropped off weeks ago.
Full in leave now, greyish-green.
No big changes for several months to come.

The willow is ….
A community of wild life. Insects, birds nesting and foraging for these insects.
A hunting ground for larger birds, like the magpie and jay, hunting for the smaller birds.
A transport route for the red squirel, every now and then we see one in our garden.

tree following 1
tree following 2
tree following 3
tree following 4
tree following 5
tree following 6

Vingerhoedskruid of digitalis vind ik een geweldige plant. Spectaculaire optorenende (is dat een bestaand woord?) bloemtoortsen, bloeit weken lang eind mei tot juni, soms iets langer afhankelijk van de plek. Het is een bosrand plant, dan weet je meteen wat een goede plek is, ook in de tuin. Half schaduw, niet te droog. Volle zon gaat ook, als de bodem vochtig genoeg is. En als het te droog is, krijg je lage vingerhoedskruiden, een soort dwerggroei (ook wel kaboutergroei).

Raadsel: wat is de overeenkomst tussen een koe en een vingerhoedskruid?

Meestal tweejarig, zaaien in juli, eerste jaar rozet, tweede jaar de bloei.
Een paar vingerhoedskruiden in de tuin dit jaar, zijn in hun derde jaar, maar dat kwam omdat ik ze als zaailing te lang in minipotjes had laten staan, daarmee hebben ze 2015 overgeslagen als bloeijaar. Begin dit jaar heb ik ze op een paar plekken in de tuin gezet, en taadaaa, prachtige toortsen. De Sutton’s apricot, is zachtroze, met inderdaad een licht oranje tintje. Valt vooral op op een beetje bewolkte dag, met op dit moment een hele licht regen. Naast het vele groen in de tuin komen de kleuren nu prachtig naar voren.
Antwoord: elk exemplaar/ individu heeft een eigen, uniek  vlekken patroon.