't Groentje

In Hamburg, en natuurlijk ook even naar Planten un Blomen.
Een groot park, inclusief de oude botanische tuin, in centrum van Hamburg. De naam is al leuk, in Hamburg wordt nog veel Hoog-Duits gesproken, en dat lijkt erg veel op Nederlands.

Afgelopen weekend was ik in Hamburg.
Op de terugweg, in de bus, kijkend naar het landschap.
Nog overwegend groen.
De herfstkleuren zijn nog niet echt op gang gekomen.
Behalve de wilde wingerd!

Vele kilometers van de geluidsschermen langs de snelweg waren bedekt met deze klimplant. Wilde wingerd en bruidssluier. In de zomer groen en groen. En nu, 9 oktober: witte bloemenvracht van de bruidsluier, en vooral de wingerd, vlammend rood.

Een impressie uit een ooghoek.
Vanuit het raam van de bus.

Bij ons in de tuin nog steeds niet goed aangeslagen. Herfstanemonen. Zo moeilijk moet dat toch niet zijn. Alhoewel, misschien zou ik ze dan wat meer ruimte kunnen geven. Een paar keer van iemand een stukje gehad, maar die zijn verdroogd, verdrongen door andere planten, verdwenen.

Zojuist even opgezocht op internet. Op een website lees ik dat oktober een prima tijd is om ze te planten. Dan kun je nog even van de bloemen genieten, en zie je meteen welke tint wit of roze de bloem is.

Zou ik?

De bloem op de foto is uit de tuin bij Wim, op 1 oktober tijdens open tuinen weekend gefotografeerd. Dit zou de Honorine Jobert kunnen zijn. Mooi zo’n eenvoudige bloem. En dan een bal als hartje. Tijdens de bloei een zonnetje, na de bloei nog heel lang een balletje op een stokje, een soort lollie. Uiteindelijk springt het bolletje open en komt er wit pluis (met verstopte zaden).

Vorige week volgde ik een training in Zwolle, in een mooi oud pand in het centrum van de stad. Terwijl ik bezig was een korte presentatie voor te bereiden keek ik even uit het raam en werd getroffen door een boom, nog volop in het groen en overladen met blozend rode sierappeltjes. Het licht van de lage namiddagzon, eind september, op de appeltjes deed ze extra glanzen, bijna als lichtgevende rode lampjes.

Ik liep naar buiten en raapte een handvol appeltjes op. Een oudere dame liep langs en vroeg -wat bezorgd- wat ik met die appeltjes ging doen. “Niet opeten hoor”, zei ze, “ze kunnen giftig zijn. Net als lijsterbessen.” Ik antwoordde dat ik ze alleen maar mooi vond en niet van plan was ze op te eten. “Pas toch maar op. Er lopen ook kinderen in deze straat, die rapen ze misschien ook op.”, zei ze en liep een beetje hoofdschuddend door.
Van de andere kant kwam een vader met zijn dochtertje aanlopen. Een jaar of drie, schat ik, armpje in de lucht om de hand van haar vader goed vast te kunnen houden. Vol verwondering keek ze naar de appeltjes, zo mooi rood daar op de grond. Ik stond daar met mijn handvol appeltjes, en we keken elkaar even aan.

Geen woorden,
wel lach en glimlach.
Beiden blij met het moment.
En de rode balletjes.

Een bijzondere kornoelje, de cornus kousa. Een grote struik of kleine boom, afkomstig uit Japan of China. Opvallende witte bloemen in voorjaar, en in september en oktober knalrode vruchtjes. Een beetje bobbelige schil, zoals lychees. Je schijnt ze te kunnen eten, maar dat heb ik (nog) niet gedaan. Dit jaar zijn de herfstkleuren wat laat, maar nog even en ook het blad van de cornus gaat (wijn)rood kleuren.
Prachtig boompje in verschillende seizoenen. Zeker als de zon er op schijnt, zoals op de foto’s hieronder van 1 oktober.
Deze cornus staat met twee anderen, zorgvuldig gepositioneerd in een smalle, diepe tuin. De grootste achterin, de middelste in het midden, en de kleinste bij het terras. Mooie herhaling.