Alles in en om onze tuin
Als de zon schijnt, draaien de gezichten van de witte bosanemonen in de loop van de dag mee met de zon. ’s Morgens gaan de bloemen open en kijken ze naar het oosten, ’s middags naar het zuiden, en ’s avonds draaien de bloemgezichtjes naar het westen. In de felle zon lijken de bloemen spierwit, bijna een sneeuw-tapijt, zoals op de vierde foto. Maar van heel dichtbij, als de knopjes nog open zullen gaan en aan de achterkant van de bloem, zie je de zweem, de zweem van roze. Heel subtiel.
En dan dit lieflijke paarsblauwe bloempje, het leverbloempje. Een klein polletje onder de pergola. Echt een bloem zoals kinderen die tekenen,: bloemhartje, ronde bloemblaadjes in een krans er om heen. En het kind dat deze leverbloempjes tekende is dol op blauw, paarsblauw. Met het puntje van haar tong tussen de lippen kleurde ze elk blaadje met haar viltstift in.
Primula, dat betekent zoiets als eersteling, eerstbloeiend. Nu zijn de primula’s zeker niet de eerstbloeiende bloemen in het jaar, maar wel vroege bloeiers. Vorige week was er nog niets in bloei, maar na paar dagen zon, zijn de eerst lichtgele bloemen geopend. Van het zachtste geel dat er in een kleurenpalet zit, met een dooier van donkergeel.
Zonnig en langzaamaan ook lenteachtig.
Met fototoestel in aanslag.
In bouwvallige houding op de grond.
Foto’s maken vanuit kikkerperspectief.
Heel goed kijken en je ziet naast de bungelende katjes van de hazelaar (de mannelijke bloemen) ook deze piepkleine oranjerode vrouwelijke bloempjes. Hier komen de noten in het najaar!
Dan roept het voorjaar, en buiten is het miezerig. Of mistig, of koud. Een hevige aanval van tuinkriebels. Daar is een medicijn voor. Binnen tuinieren. Bijvoorbeeld door met de kamerplantjes rond te tutten. Of plantjes gaan zaaien. In diverse vensterbanken en op het aanrecht in de keuken staan inmiddels potjes en kamerkasjes. Na een week zijn de eerste zaden ontkiemd, de meeste sluimeren nog.
Een paar verrassingszaden gezaaid (bv van vakantie in Griekenland meegenomen, geen idee wat het is), maar ook een paar eetbare zaken, zaadjes (en ook onderstaande foto’s) van Diana. Kanttekening: ik ben blij als er wat te oogsten valt, maar de enorme opbrengsten die Diana voor elkaar krijgt, dat komt er bij ons niet van.
Boszegge of carex sylvatica. Een leuk wintergroen polvormend grasje. Met in mei juni een heleboel bloeiaartjes die bevallig in de wind wapperen. Geen woekerende wortels, keurige pollen, die langzaam groeien. Wat wil je nog meer?
Er is wel een ‘klein’ nadeel aan dit plantje. Hij zaait zich als een wildeman uit. Bij ons begonnen als enkel plantje in de grindborder. De eerste paar jaar lekker laten bloeien. Deels overtollige plantjes eruit gehaald en (in bloei en al) op de composthoop gegooid. En compost op allerlei plekken in de tuin. Tja, en nu staan overal boszegge’s. Op de oorspronkelijke plek in de grindborder is er nu een stuk van twee vierkante meter ingenomen door de boszegge (er is niet eens bos!). Hier probeer ik altijd voor het rijpen van de zaden de bloeiaren af te knippen. Dit is een goede behandeling voor allerlei soorten zeggen (carex). Maar omdat de zegge op allerlei, ook wat meer verdekte plaatsen staat, schiet er altijd wel een in bloei. 2016 is het jaar waarin ik een serieuze aanval op de opmars van de boszegge wil gaan doen.
Uhh: valt niet mee, want bv in de grindborder is de wortelkluit zo enorm compact dat nog spade, nog spitvork de stenige grond in komen…. In een gewone border gaat dat een stuk makkelijker, zeker als je de zegge tijdig opmerkt.
Boszegge komt ook allerlei plaatsen in Nederland in het wild voor. Als je de verspreidingskaart bekijkt zie je ook een concentratie van puntjes in het noorden van Nederland. Dat is, volgens de overlevering, door toedoen van dorpsgenoot Ernst. Hij naam een keer een boszegge mee, jaren geleden. Via de ruilbeurzen en tuinen van leden van de Wilde Planten Tuinkring Haren, verspreidde het plantje zich enthousiast.
Sinds twee weken is er op de vrijdagavond weer een tuinhalfuurtje op TV: BBC’s Gardeners World. En elke keer eindigt het programma, met Monty Don, die zegt: ” here are some things you can be doing this weekend”.
Op 18 maart was dat: het terugsnoeien van klimrozen. Ze eerst goed aanbinden, liefst takken horizontaal buigen en dan aanbinden. Dan alle zijtakjes van die horizontale takken tot een paar knopen terugsnoeien. Daar komt de bloei van dit jaar.
Zo gezegd zo gedaan. Bij ons groeien tegen een schapenhek twee klimrozen, inmiddels innig met elkaar vervlochten. Veilchen Blau staat links, Ghislaine de Feligonde rechts. Inmiddels 9 jaar geleden geplant, en vorig jaar tot zulke weelderige proporties uitgegroeid (met name Ghislaine) dat we er bijna niet meer langs konden. Gister met de tips van Monty dus flink gesnoeid.
Net niet overal: er was een (1) tak die ontsnapt was en over de schuur heen groeit; die heb ik er aan laten zitten. Die tak is inmiddels aan de linkerkant van de schuur, net over de nok heen gegroeid, en heeft zich een beetje vastgezet in de dakvink.
Half maart.
Met collega’s op de hei, voor een teambijeenkomst.
Op een mooie locatie op de grens van Groningen, Friesland en Drenthe.
’s Morgens voor het ontbijt, een kleine wandeling.
Bos, hei, flarden mist, opkomende zon.
Sprookjesachtig.
