Alles in en om onze tuin
Collega Floris fietste door de straat en wist ons huisnummer niet meer precies, maar hij kon ons huis toch vinden. Enige huis met een oprit waar geen auto op past.
Ooit was onze oprit, van grind, breed genoeg om auto’s op te parkeren. Nu niet meer. De plantjes rukken van alle kanten op.
Broer en zus, of neef en nicht.
In ieder geval familie, deze twee filipendula’s.
Moerasspirea is de de witte, filipendula ulmaria, die is inheems in Europa, en in Nederland. De roze versie komt uit de Verenigde staten. Als ik zo naar het kleurtje kijk is het misschien de filipendula rubra ‘Venusta’, zacht roze. De rubra kan zich agressief uitbreiden met in het voorjaar lange ondergrondse wortels, die een meter verder op opeens weer boven komen.
Ondanks de sterke uitbreiding door de wortels, is de plant in zijn oorspronkelijke gebied bedreigd. Dat komt doordat de plant zichzelf niet kan bestuiven en dus geen zaad zet. Je kunt wel een grote groep hebben, maar als ze allemaal van dezelfde pol zijn, klonen van elkaar, dan worden de bloemen niet bevrucht.
Nou da’s anders bij onze witte moerasspirea, leuke gedraaide zaadbolletjes en op allerlei plekken zaailingen. Beide spirea’s willen graag een wat vochtige grond.
Bijna twee weken staan ze nu op de vaas. Een fleurige bos bloemen die ik van enkele collega’s kreeg. Zag er eerst even niet naar uit, we zaten eind van de middag op een terras op de Grote Markt in Groningen en de bos bloemen lag 1,5 uur in de volle zon, en toen op de fiets mee naar huis. Stukje afsnijden en lekker veel water doet wonderen. Er zaten een paar schermen dille in, en de eerste week rook de bijkeuken heerlijk naar dille. De dille is nu uitgebloeid, en ruikt niet meer.
Op de onderste foto zie je witte bloempjes, het lijken wel roosjes, een hele tros aan een stengel. Maar het zijn zeker geen rozen, heel andere blad. Er zat ook een donkerpaars exemplaar van deze roosachtige bloemen. Maar hoe ze heten?
Als je deze week goed om je heen kijkt zie je overal enorme wolken kleur, de hortensia’s bloeien. En hoe. Dit jaar doen ze het bijzonder goed. Voor de verandering nu eens niet een foto uit eigen tuin, maar uit die van de buren en van mijn moeder. Hortensia’s zijn grote waterslurpers en kunnen behoorlijk last hebben van droogte, als ze net staan te bloeien.
Een stukje tuin van vandaag. Tjonge wat is alles aan de groei. Met de ruime regen en temperaturen niet te heet en niet te koud, zijn veel planten dit jaar groter dan normaal.
Zomaar een paar foto’s van vandaag. Bloemen in potten. De rode gloriosa en de witte Abessijnse gladiolen (hemelse geur!) staan bij ons op het terras. De blauwe agapanthussen bij Willie en Gerard in de tuin.
…. is Zuid Amerika, daar komen de meeste van de bijna 4000 soorten dikkopjes voor. Wikipedia zegt dat er in Europa maar 40 soorten zijn, en in Belgie 15. Dit exemplaar zat eind juni bij ons in de tuin. Steeds op dezelfde plant, de mannetjes vertonen territoriaal gedrag en komen steeds op de zelfde plant als uitkijkplaats terug. Da’s makkelijk voor het fotograferen.
Jaren geleden zijn alle dahlia-knollen die we van onze vroegere buurman Ome Job hadden geerfd jammerlijk bevroren in de schuur waar ze overwinterden. Scheelt een hoop werk: voor de vorst uit de grond halen, bewaren, weer oppotten of planten, zien hoe de slakken ze oppeuzelen…
Vorig jaar bij de plantenruil bij Willie toch in een vlaag van onoplettendheid een paar dahlia-knollen meegenomen. Opgepot, potten goed ingesmeerd met een laagje vaseline net onder de rand, gezorgd dat de planten nergens andere planten of een muur raken.. En Voila, joekels van rode bloemen en geen slakkenvraat te zien. Wel een paar gaatjes waar de eitjes van een passerende vlinder zich tot kleine groene rupsjes hadden gevormd. Die heb ik op een andere plant gezet. De beginnende kolonie luizen was minder gelukkig, die werden geplat.
Verbaast u niet, verwondert u.
Er is iets bijzonder aan de hand op onderstaande foto.
Kijk nog eens en lees dan eerder stukje op mijn weblog.
Ziet ge het nu?
Waarom ik zo (nep) Vlaams schrijf? Jarenlang een genoeglijk blog gelezen van Bart de Belg, en nu is ie gestopt, na 12 jaar. Dju toch.
In 1997 hadden we een groter grasveld, en een terras aan de andere kant van het tuinpad.
En toen kwam Gert graven en ontstond er een vijver. In het begin nog heel kaal en open. Nu is de vijver geheel opgenomen in het groen.