Vlindertelling 2017 achter de rug. De atalanta heeft gewonnen, het is de meest getelde vlinder dit jaar. Landelijk, maar ook bij ons in de tuin.
Zon is wel erg belangrijk. We waren vandaag tegen 1 uur aan het tellen, allerlei vlinders op de vlinderstruiken. Toen schoof er een dikke wolk voor de zon, een opeens een stuk minder gefladder. Het viel me wel op dat er verschillende rafelige vlinders waren, beetje versleten, stukjes uit de vlinders. De stortbuien van afgelopen dagen helpen de vlinders niet echt.
Kleine vos met stukje uit de vleugelAurelia met iets meer gehakkelede vleugel dan normaal.
Onze telling:
Atalanta: 8
Kleine Vos: 6
Klein koolwitje: 6
Dagpauwoog: 4
Muntvlindertje: 3
Citroenvlinder: 2
Groot koolwitje: 2
Gehakkelde aurelia: 1
Boomblauwtje: 1
Ga je mee een stukje fietsen? Tuurlijk. Welke kant gaan we op? Het is westenwind, dus naar het westen.
Vanuit Haren, tussen Paterswoldsemeer en Vriezenveen door.
Langs de chinees, richting Peize, maar dan even iets verder naar het noorden. Knooppuntjes fietsen. Mooi drassig natuurgebied ‘de Onlanden’.
Kleine wegjes, veel fietsers. Want mooi weer.
Bochtje naar links, bochtje naar rechts, voornamelijk fietspaden door het buitengebied. Bruggetje over, Roderwolde binnen. Klein dorp met een prachtige graanmodel (dicht op zondag). Wat gedronken bij de Rode Beuk, theetuin bij een boerderij. En inderdaad, een reusachtige rode beuk. Waarschijnlijk tussen de 70 en 80 jaar oud. Op een foto van 1937 stond ie nog niet, zei de eigenaar.
Nog twee fietsknooppuntjes verder en toen met een bocht naar het zuiden, en vervolgens weer oostwaarts. Wind in de rug nu.
Bochtje naar links, bochtje naar rechts, voornamelijk buitengebied.
Bruggetje over, en ineens zegt Eddy. Deze boerderij ken ik!
De Weehorst, aan de Weehorsterweg. We stapten af en keken of er iemand thuis was. Ja hoor, Rob en Yteke waren thuis. We kregen een rondleiding door de tuin, liepen rond de oude statige boerderij. De boerderij ligt op een verhoging, op de grens van Peize en Roden, tussen de loop van het Oude Diep en het Peizerdiep. Prachtig uitzicht alle kanten op, over de bloemeweide (die bijna gemaaid wordt), over de weilanden, en over het beekdal. In het blaadje van de IVN kun je op bladzijde 4 meer lezen over deze tuin.
Vanuitde tuin, over een dobbe, kijkend naar een lager liggend stuk grasland waar koeien van een boer uit de buurt grazen.Wie heeft er nu een ooievaarsnest op eigen grond? Rob en Yteke. De koe is een buurkoe.StapelmuurtjeTwee mannen keuvelen, over de heg.De boontjes
Een moestuin leidt vaak tot grote hoeveelheden groenten. We kregen een mooie courgette en een zak vol kakelverse snijbonen mee. Ik nam wat ratelaarzaad mee, van het net gemaaide deel van de bloemenweide en Rob gaf me nog een paar uitgebloeide orchideeen mee. Eens kijken of die bij ons willen groeien. Op de Weehorst is de bloemenweide in mei paars van de orchideeen, aldus Yteke. Dus in mei nog eens langskomen. (Of als het gesneeuwd heeft, zei Rob, dan is het hier ook zo prachtig met de hoogteverschillen in het landschap.
Elke dag groeit het een beetje. Eerst het blad, van klein naar groter. Dan van een naar veel.
Uit de krans van blad groeit een stengel.
Gestaag, omhoog, hoger dan het blad.
De knop, rond en groen,
gaat langzaam open.
Nog steeds groen.
Laat nog niet zien welke kleur
de bloem in volle glorie wordt.
2080.
Het huis was ruim 150 jaar oud.
De voorkant werd aan het zicht onttrokken door een enorme taxusstruik.
Van dichtbij viel pas op dat achter de vuurdoorn bij de muur aan de straatkant een deur schuil ging. De oude voordeur, nu hermetisch afgesloten door een stekelige muur van takken.
Aan de zijkant van het huis was het struikgewas hoog opgeschoten.
Dit moest de oprit zijn geweest. Alles werd bedekt door een deken van clematis, de wilde bosrank. De zaadpluizen glinsterden in het zonlicht van de net opkomende zon.
Af en toe kwam hier nog iemand om te schuilen. Een smal paadje leidde naar een deuropening aan de zijkant. De deur was verdwenen, binnen was het donker. Op het oude deurkozijn waren nog vaag verfresten te zien, donkerrode verf. We deden 1 stap naar binnen en draaiden ons om. Onder de bomen en struiken moest ergens een halfrond pad liggen naar de achtertuin. Vanuit de deuropening keken we naar buiten, en in gedachten stelden we ons voor hoe het er hier lang geleden uit zou hebben gezien….
Met de camera in aanslag sta ik bij de grote vlinderstruik. Paarse pluimen bloeien op ooghoogte, maar ook nog een meter hoger. De late middagzon schijnt op de pluimen en er vliegt en zoemt van alles. Kleine vos zie ik weer vliegen, twee zelfs. Om elkaar heen vlinderend. Ik kijk nog eens goed, en zie dat de achterste van de twee geen kleine vos is, maar een gehakkelde aurelia. Bijna even groot, iets meer oranje. Beide vlinders strijken neer op een pluim vlak voor me.
Dat is ook raar, het lijkt erop dat de aurelia met de vos probeert te paren. Hij springt steeds ‘achterop’. En even later zitten ze zij aan zij op de pluim. Bijzonder gedrag.
Zij aan zijVoor de kleine vos, achter de gehakkelde aurelia of ‘komma-vlinder’. Zie de witte komma op de onderkant van de vleugel.
Even verder gezocht: het is in ieder geval geen poging tot paren; dat doen vlinders namelijk met de achterkanten naar elkaar toe. En het ‘past’ alleen maar met vlinders van dezelfde soort. De aurelia is wel een territoriale vlinder, die andere aurelia’s weg jaagt. Misschien probeert deze aurelia ook andere vlinders de verjagen. Maar dan is het wel weer gek dat ze zo rustig naast elkaar zitten. Kortom: vlindergedrag-mysterie.
