Categorie: Vijver

Hard heeft het niet gevroren afgelopen nacht, maar wel een beetje. Op plekken in de tuin waar de zon niet komt, is de grond een beetje hard. En op het ondiepe stuk van de vijver zijn naalden gegroeid. Lange ijsnaalden van 30-50 centimeter.

Zijn de rayonhoofden al bij elkaar geroepen? , vraagt Eddy

Vorig weekend met korte broek aan de vijver in gestapt. Vele emmers vol waterplanten uit de vijver geschept en getrokken. Alleen voor de waterleliewortelkluit was extra gereedschap nodig. Een gekarteld broodmes is hier prima voor. Wel voorzichtig: onder water snijden en zagen heeft enig risico voor de vingertjes in zich, dus goed opletten. En ook ver genoeg wegblijven van het vijverfolie op de bodem.

Mooi laten uitlekken op het bruggetje. De dag erna het grootste deel op de composthoop. Een paar mooie kronen van de waterlelie en een paar gewortelde uitlopers van de wateraardbei heb ik nog even bewaard in grote emmers. Liefhebbers?

Gerd de hovenier kwam langs. Ik had om advies gevraagd mbt een roos, een zer enthousiaste groeier, Pauls Himalayan Musk. Deze heb ik ooit eens bij Gerd gekocht, en hij (=de roos) groeit in en over een aantal heesters op ongeveer twee meter van de vijver. Nu is een van de heesters, een rode kornoelje, vorig jaar weggehaald, en is de roos inmiddels zo uit de kluiten gewassen, dat ie zo ongeveer in de vijver hangt. En het nog maar het begin van het groeiseizoen. Vorig jaar kwam de roos zelfs over de vijver heen.

Dus Gerd gebeld. Wat doe ik met de roos? vroeg ik hem. We stonden bij de vijver te kijken, drie latjes stutten de roos een beetje zodat ie niet helemaal in de vijver lag. De roos gaat in juni zo mooi bloeien, zei ik, jammer om hem nu helemaal terug te snoeien.
Advies van Gerd was: je kunt een soort rugby doel maken, twee verticale palen en daartussen een horizontale. Dat is stevig genoeg voor de roos om tegen aan te liggen. Zo gezegd, zo gedaan.

Dinsdagmiddag kwam ik thuis van het werk, en ik zag het meteen. Gerd was langs geweest. Ik zag opeens weer de hele vijver. Met aan de overkant het rugbydoel. En ook weer een stukje border waar ik iets kan neerzetten. Ahh, wat zal ik daar voor kiezen.

Vorige week een foto van de reiger bij de vijver.
Hij kon niet veel, zo vanaf het bruggetje.
Vijver was dichtgevroren.
In dit filmpje zie je bewegende beelden.
Hij blijft kijken naar het ijs, onder het ijs.

Niet in beeld , maar even later wel gezien.
De reiger loopt over de vijverrand naar een stuk helemaal links, veel waterplanten, gele lissen.
Daar is vrijwel geen ijs.
En daar zat wel een grote kikker.
Met de nadruk op ‘zat’.
Een minuut nadat ik dit filmpje maakte zag ik de reiger met een grote kikker in zijn snavel vertrekken.

Natuurijs het je in allerlei soorten, afhankelijk van temperatuur, aangroeisnelheid en eventuele neerslag na de eerste ijsvorming kun je van alles krijgen: van bijna zwart spiegel ijs, tot melkig wit fondant-ijs. En van alles er tussen in. De ijsmeesters weten er veel meer van.
Met de lage winterzon worden bobbels en oneffenheden in het ijs mooi uitvergroot. En soms kun je er patronen of figuren in ontdekken.

Als je zo’n figuur eenmaal gezien hebt, kun je hem niet meer ont-zien. Dat had ik met het gezicht in de bovenste foto. Hieronder nog een keer uitvergroot, zie je het gezicht? Probeer hem dan nu niet meer te zien….

Het water, donker en stil.
Zwart bijna.

In de diepte de hemel,
achter de grillige boomtaken.
Verstrengeld met de resten
van de waterlelie in verval.

Op de bodem weet de reiger
dat er kikkers zijn.
Af en toe steigt een trage luchtbel op
en hapt de reiger toe.

Mis.
Deze keer.

In het winterweerbericht hoor je vaak: plaatselijk glad op bruggen en viaducten. Maar ook in de tuin is het uitkijken geblazen in de winter. het hoeft niet eens te vriezen. Op donkere plekken, mos of algen op de paadjes. En helemaal riskant -bij ons in de tuin- is het bruggetje over de vijver. In de donkere maanden gaan we daar alleen zeer behoedzaam en zeer langzaam overheen. Vooral met (zweedse) klompen een heikele aangelegenheid.

In gedachten heb ik mijzelf al regelmatig in de vijver zien tuimelen. dat is nog nooit gebeurd, wel afentoe flink schrikken van een bijna -uitglijer.

10 jaar staat staat er nu schildblad in onze tuin. Op twee plekken aan de vijver zie je in het voorjaar de opvallende roze bloemstengels uit de wortelstokken omhoog komen, tot een halve meter hoog. En daarna komt het imposante blad.
Darmera peltata.
Darmera naar de 19e-eeuwse botanist Karl Darmer uit Berlijn (1843-1918).
Peltata komt van pelte, het Griekse woord voor een klein leren schild. Waarschijnlijk is de naam gebruikt omdat de bladstengel aanhecht midden in het blad,min of meer de plek waar een hand een schild vast houdt.

De soort groeit van nature langs bossige beken in het westen van de VS, zuidwest Oregon tot noordwest Californie. De plant groeit daar met bloemstengels tot 2 meter hoog, en later bladeren met stelen ook tot 2 meter.

Zo groot wordt ie bij ons niet, maar nog steeds imposant: een bladkoepel van ruime een meter. In de herfst volgen prachtige herfstkleuren, dan begint het blad te verfrommelen. Ten slotte zijgen de ingedroogde bladeren ineen en laten los van de bovengrondse rizomen.

Darmera peltata is niet de oorspronkelijke naam. Schildblad is familie van de saxifraga, en werd oorspronkelijk saxifraga peltata genoemd, in de beschrijving van de Engelse botanist George Bentham (1800-1884)

Gustav Engler (1844-1930) , een Duitse botanist reclassificeerde de plant als peltiphyllum peltatum. Daarna volgde nog een naamsverandering door een andere Duitse botanist, Andreas Voss (1857-1924), die de plant hernoemde naar darmera peltata, als eerbetoon aan Karl Darmer. Dit was in 1899.  Ik heb gezocht naar een plaatje van Karl Darmer, maar niet gevonden. Wel een artikeltje over hem.