Categorie: Tuin

Vorig jaar was ook al zo’n goed hortensiajaar.
En dit jaar staan ze er ook mooi bij. genoeg water gehad in ieder geval. Al hangen de grote mopsbloemen soms wel wat omlaag, zwaar van de regen. Hieronder drie soorten in onze tuin.

In een documentaire op TV zag ik een mooie combi van een donkerrode helenium met paarse asters. Het bleek de helenium ‘Rubinzwerg’ te zijn. In mei kocht ik hier drie exemplaren van: ik halveerde de planten, en potte er drie op in losse potjes en drie plantte ik direct in de voortuin. Waarom? Risicospreiding. Mijn ervaring was dat de slakken dol zijn op heleniums, en de planten in potten kan ik wat beter in de gaten houden. En inderdaad, de planten in de volle grond hebben het in het begin even moeilijk gehad en werden behoorlijk aangeknaagd. Maar ze zijn er doorheen gegroeid en staan nu in bloei. Net als de planten in potten overigens.

Over de kleur: rood, robijnrood, bruinrood. Die beschrijvingen kom ik tegen. Kies maar. In ieder geval een donkere kleur.

Over de hoogte: ik dacht 6o cm (dat is laag, voor een helenium), maar een beetje googlen levert meestal hoogtes van zo’n 80-100 cm. Dat klopt wel ongeveer met onze Rubinzwergen in pot. Die staat wel in de schaduw.
De exemplaren in de volle grond zijn iets lager, meer gesplitst, mogelijk door het slakkengeknabbel. En staan in de (ochtend) zon.

In sommige tuinen zie je borders met kleuren in de zelfde tinten, ton-sur-ton. Lichtroze met donker-roze, of licht blauw met donker-blauw, of verschillende tinten geel. Het geeft een rustig beeld.

Het kan ook anders, contrasterende kleuren. Knal, energiek, niet bepaald rustgevend. Mooi!

Een paar weken geleden waren de buren op vakantie.
Wij zorgden voor de poes en de vele hanging baskets.
Bij de buren, maar voor een deel bij ons.
De hanging baskets kwamen logeren.

Konden we ze niet vergeten.
En zag er mooi uit vanaf ons terras.

Vorige week een detailfoto van kleine witte bloempjes. Het zijn de bloesems van onze olijf in kuip, op de hoek van het terras. Dit jaar uitzonderlijk goed gebloeid. Niet dat het veel uitmaakt, de bloesempjes vallen altijd af.

Niet helemaal helder of het komt omdat onze hommels en bijtjes ze niet lusten, kan ik me niet voorstellen. Waarschijnlijk omdat het hier in NL te koud is om de bloemen echt te bevruchten. (aanname).

Staat nu in bloei.
In onze tuin.

Ra,ra wat is het.

Inmiddels staat overal de moerasspirea in bloei. Met zijn cremewitte bloemen. In het Engels heet de moerasspirea meadow sweet, letterlijk vertaald weide zoet. De bloemen ruiken inderdaad heerlijk, en omdat de planten bijna anderhalve meter hoog zijn hoef je ook niet (ver) te bukken om ze goed te kunnen ruiken. Bij ons helemaal makkelijk want ze staan zo goed als op het pad.
Suikerspin is de beschrijving die ik tegen kwam op een blogje van Paul van de knollentuin. Heel passend inderdaad, niet alleen vanwege de zoete geur, maar ook vanwege de fluffy vorm.

Woekert ie? Nou, t is wel een enthousiaste groeier
Is de bloemkleur subtiel? Nou niet bepaald, echt knal en knal geel.
Past ie in een natuurlijke tuin? Ja zeker.

Waar komt ie vandaan? Oost en zuid oost Europa.
Standplaats: Zon en half schaduw, liefst iets vochtig.

Dit is de puntwederik of lysimachia punctata. Er is ook een bontbladige vorm, maar daar houd ik niet van. De naam zou van de Macedonische koning van Thracie, Lysimachus komen (leefde paar honderd jaar v C), maar waarom, dat kan ik niet vinden na een korte google-actie. En punctata wordt vertaald als ‘gestippeld’. Hmmmmm, hoezo stippels?

 

De foto’s van deze twee geelbloeiers zijn van begin juni, andere blogjes kregen voorrang, maar nu zijn ze toch aan de beurt.

De gele lis, iris pseudocarus, bloeit -per bloem- kort, maar als je een dikke bos hebt, zoals bij ons in de vijver, bij elkaar toch nog wel een paar weken. Steeds nieuwe bloemen. Wilde plant, houdt van natte voeten, en stevige zwaardvormige bladeren. Inmiddels (25 juni) zijn de lissen uitgebloeid. Op de dikke bloemstengels vormen zich nu even dikke zaaddozen. Ik probeer deze altijd allemaal af te knippen, voordat de zaaddozen openspringen en de zaden vrijkomen. Mooie zaden trouwens, kleine, glanzend bruine schijfjes van zo’n halve cm in doorsnee en 1 mm dik. De zaden blijven ook goed drijven, en zo kunnen ze via het water op een andere plek van de vijveroever (of rivieroever) terechtkomen en daar nieuwe kolonies vormen.

De santolina of heiligenbloem. Het blad van dit mediterrane struikje is het mooist. En de vorm van de struikjes blijft het mooist als je ze elk jaar weer terugsnoeit. Bij een paar struuikjes knip ik de bloemstengels weg, maar bij anderen laat ik ze zitten. Dan heb je eerst deze leuke kleine knoopjes. Deze santolina groeit bij ons in de (kurk)droge gemetselde bloembak aan de zuidwestkant van het huis. Samen met lavendel en centrantus ruber, alledrie mediterrane planten die van deze omgeving houden.

Op bovenstaande foto van 3 weken geleden waren de knopjes nog bijna dicht en zag je alleen een hint van geel. Nu zijn het inmiddels knalgeelbloeiende schijfjes, van ruim een centimeter in diameter. Met een intense (en overigens niet al te aangename) geur. Zie onder.