Categorie: Tuin

De sapstroom komt weer op gang. De knoppen van allerlei heesters zwellen en dan barst het velletje van de knop open. Vaak komt er een blad, soms eerst een bloem. De ribes doet beide tegelijk. Origami van de natuur, zo kunstig krijgt zelfs de beste papiervouwer de plooitjes niet gevouwen. Midden in het prille groen wordt de bloem knop naar buiten geduwd tot een fraai trosje. Over een paar dagen gaan dan nog de individuele bloempjes open. Donker roze wordt dan lichtroze.

Teder, lieflijk, puur.
Zij aan zij
in de zon.

Als je deze bloemen kent – het zijn helleborussen – dan valt je waarschijnlijk op dat de foto’s wat vreemd zijn. Het lijkt op deze foto’s dat de bloemen met hun gezichtje naar boven staan, zodat je er zo in kunt kijken. Niets is minder waar. De bloemen hangen normaliter kuis naar beneden en als je onder de rokjes wilt kijken zul je op je buik moeten gaan liggen. Niet aan te bevelen want de helleborussen bloeien in januari en februari, vaak nogal koud en modderig. Ik probeerde het vandaag (foto 1) door gewoon de camera op de grond te houden. Da’s dan lastig scherpstellen!

Of je draait met je hand, of met een stokje, de bloem gewoon even omhoog. De scherpe waarnemer ziet op elke foto hieronder een ‘onopvallend’ takje waarmee de bloem wordt omgekeerd. Meest opvallend bij de middelste foto.

Onder de beukenhaag staat sinds vorig jaar een flinke rij met sneeuwklokjes (weet je nog, Jitske?). Dit jaar staan ze voor het eerst in bloei. Tussen de vogelpoep en de lege zonnebloempitjes.

Want voor de beukenhaag staat de vogelvoedersilo. Waar tientallen musjes en ander gevogelte dagelijks een zaadje komt pikken, ongeveer een silo per dag. Om dan achteloos de lege schilletjes te laten vallen. Bij het wachten op een plek op de silo (vier eetplekken tegelijk) zitten de mussen in de heg en poepen de boel onder.
Zo krijgen de sneeuwklokken extra mest, maar misschien een beetje veel van het goed. Op de voorgrond van foto 1 zie je een wat vage groene plek. Dat is een forse pol steenanjertjes. Waar de sneeuwklokken parmantig boven het mest- en schillentapijt uitsteken, verdwijnt het steenanjerblad vrijwel geheel onder de laag mest. Toch eens nadenken of we de silo volgend jaar op een ander plekje neerzetten…

 

 

Er is veel regen voorspelt dit weekend, en alleen de zaterdagochtend zou het nog droog zijn. Om 11 uur rondje door de tuin om wat foto’s te maken. Het is nat en modderig, en ik neem mijn kans waar om toch nog even wat te doen. Een deel van het tuinpad naar de vijver enigszins ontdoen van mos en gras tussen de kieren. Met schoffel, bezem en voegenkrabbertje aan de slag. Hoewel het eerder deze week nog koud was, temperatuur s nachts goed onder nul en over dag amper er boven, is dat in de tuin niet te merken. Wat mos uit de vijver hale levert natte handen, maar geen koude. En een uurtje gras met modder uittrekken levert wel modderige handen op (heerlijk!), maar geen koude.

Toegegeven, het is nog niet helemaal klaar, zeker niet omdat de wortels van het kweekgras deels tussen de voegen blijft zitten, maar al een hele opschoning ten opzicht van wat het was. Zie hier de foto’s van 1 uur ervoor. En als het nu wat droger en zonniger wordt verdwijnt het resterende mos op de tegels ook weer.

Voor sommige planten moet je wat geduld hebben. Dat is zo voor akonieten (zie ook reacties op het betreffende blogje), maar het geldt zeker voor helleborussen. In januari 2012 schreef ik een wat teleurgesteld stukje: ik had in maart 2011 een prachtig gestippelde helleborus gekocht en het jaar erna kwam er alleen nog maar 1 zielig blad boven. De jaren erna kwam er steeds steviger blad, maar geen bloem.

Nog heel even geduld.

En nu in februari 2016….
de belofte van stippelschoonheid
bronsgroen nog in elkaar gevouwen blad
een verleidelijke bloemknop, van het rozigste rood.

 

Al een paar weken is in de tuin het frisse verse blad van primula’s te zien. Deze foto is van eind januari. Een week geleden waren er nog geen bloemen te zien. En dit weekend zijn we het hele weekend weg geweest en heb ik niet eens mijn weekend rondje door de tuin gemaakt.

Dus of de zachtgele bloemen al verschenen zijn? Dat is nog even een verrassing.

Wat is er lekkerder dan een glaasje vers uitgeperst sinaasappelsap op een zondagochtend? 4 of 5 sinaasappels, afhankelijk van de grootte, even persen en twee glaasjes heerlijk sap staan klaar op het aanrecht. Meestal drinken we die staand voor het raam op, nog voor het ontbijt.

Vandaag hadden we net een nieuw netje aangebroken en toen ik dat weggooide zag ik op het labeltje staan: behandeld met imazalil.

Imazalil, wat is dat?
Kan ik dat eten?
Mogen de schillen op de composthoop?

Imazalil blijkt een schimmelwerend middel te zijn dat o.a op kaaskorsten, citrusvruchten en aardappels wordt gebruikt. Het is in hele kleine hoeveelheden toegestaan voor landbouwgebruik. Het is in ieder geval een goed idee als je schil van sinaasappel of citroen raspt voor in het eten, dat je dan de vrucht eerst heel goed schoonboent met warm water. Naast eventueel kleine resten fungiciden, zit er ook meestal een waslaagje op. Dat spoel je er dan ook af. Uit goed geinformeerde bronnen, bv  Sally Brown van de universiteit van Washington lees ik dat de positieve effecten van eigen gemaakte compost ind e tuin veel groter zijn dan een mogelijk negatief effect van minimale hoeveelheden imazalil e.d. Dus ik blijf gewoon de schillen van sinaasappel en banaan op de composthoop gooien.

 

Nu de sneeuw smelt in de stralende zon, kijk ik uit naar de bollen. Steken de neuzen van de vroege voorjaarsbollen al boven de grond uit? Ik ga eerst op zoek naar de sneeuwklokjes. In een border met grote bladverliezende heesters moeten de meeste sneeuwklokjes staan. Die zijn inderdaad niet moeilijk te vinden. Groene blaadjes, opgerold als sigaartjes, staan ze in het gelid. Nog geen bloem, wel de belofte van.

Bollen uit de grond kijken … doet u dat ook?

Onder de beukenhaag heb ik vorig jaar een hele hoop sneeuwklokjes geplant, in het groen zoals aanbevolen. Eerst kan ik ze even niet vinden, ze zijn nog niet helemaal door de laag bladeren heen gepiept en worden deels onttrokken aan mijn oog door flinke rozetten glanzende ooievaarsbek, volop groen. Na even doorzoeken vind ik ze. Ze komen nog wel. Winterakonietjes zie ik nog niet.