Categorie: Tuin

BIj het uittrekken van wat onkruidjes uit het grindpad, had ik voor ik het wist ook een bonsai vergeet-mij-nietje uitgetrokken. Echt minuscuul, zie de foto’s. Het is helemaal geen bloeitijd voor vergeet-mij-nietjes, maar dit kleintje deed het mooi maar even. Midden in juli.

De tuin is vol, en de belangrijkste tuinactiviteit in deze tijd van het jaar is het vrijmaken/ vrijhouden van de paadjes. Een paar paden achter in de tuin, maar ook het (te smalle) pad naar de verre schuur. Twee weken geleden, op 17 juli, ben ik genoeglijk een aantal uren bezig geweest om dit pad plantvrij te maken. En passant had ik ook 10 potten vol met mooie longkruiden, en een serie kindjes op moeders schoot. Want weggooien is ook zo wat.

Of het nou aan de warme dagen lag, 18 en 19 juli waren extreem heet, of dat er een dikke duif in de fluweelboom is gaan zitten…. Op dinsdagavond 19 juli tegen zes uur thuis van werk gekomen, nog niets aan de hand. Toen we een kwartier later op het terras kwamen om te gaan eten en over de tuin uitkeken…

De boom is ‘omgezegen’, omver gezakt, net boven de grond afgebroken. Niet door wind of stortbui, maar vanzelf  (of misschien toch die dikke duif?). De binnen kant van de stam en takken hadden donkere, bruine vlekken, waarschijnlijk een of andere schimmel. We hebben de boom maar meteen in stukken geknipt en gezaagd en op de takkenwal gelegd. Wel jammer dat ie nu al is gaan liggen en niet pas in de winter: dan hadden we nog wat langer van de net rood geworden kaarsjes en eventuele vlammende herfstkleuren kunnen genieten.
Het volgende weekend weer bezig geweest de enigszins geplette planten, waaronder de crocosmia weer wat rechtop te krijgen en van het pad af.

Collega Floris fietste door de straat en wist ons huisnummer niet meer precies, maar hij kon ons huis toch vinden. Enige huis met een oprit waar geen auto op past.

Ooit was onze oprit, van grind, breed genoeg om auto’s op te parkeren. Nu niet meer. De plantjes rukken van alle kanten op.

Broer en zus, of neef en nicht.
In ieder geval familie, deze twee filipendula’s.
Moerasspirea is de de witte, filipendula ulmaria, die is inheems in Europa, en in Nederland. De roze versie komt uit de Verenigde staten. Als ik zo naar het kleurtje kijk is het misschien de filipendula rubra ‘Venusta’, zacht roze. De rubra kan zich agressief uitbreiden met in het voorjaar lange ondergrondse wortels, die een meter verder op opeens weer boven komen.

Ondanks de sterke uitbreiding door de  wortels, is de plant in zijn oorspronkelijke gebied bedreigd. Dat komt doordat de plant zichzelf niet kan bestuiven en dus geen zaad zet. Je kunt wel een grote groep hebben, maar als ze allemaal van dezelfde pol zijn, klonen van elkaar, dan worden de bloemen niet bevrucht.

Nou da’s anders bij onze witte moerasspirea, leuke gedraaide zaadbolletjes en op allerlei plekken zaailingen. Beide spirea’s willen graag een wat vochtige grond.

Een stukje tuin van vandaag. Tjonge wat is alles aan de groei. Met de ruime regen en temperaturen niet te heet en niet te koud, zijn veel planten dit jaar groter dan normaal.

Zomaar een paar foto’s van vandaag. Bloemen in potten. De rode gloriosa en de witte Abessijnse gladiolen (hemelse geur!) staan bij ons op het terras. De blauwe agapanthussen bij Willie en Gerard in de tuin.

Jaren geleden zijn alle dahlia-knollen die we van onze vroegere buurman Ome Job hadden geerfd jammerlijk bevroren in de schuur waar ze overwinterden. Scheelt een hoop werk: voor de vorst uit de grond halen, bewaren, weer oppotten of planten, zien hoe de slakken ze oppeuzelen…

Vorig jaar bij de plantenruil bij Willie toch in een vlaag van onoplettendheid een paar dahlia-knollen meegenomen. Opgepot, potten goed ingesmeerd met een laagje vaseline net onder de rand, gezorgd dat de planten nergens andere planten of een muur raken.. En Voila, joekels van rode bloemen en geen slakkenvraat te zien. Wel een paar gaatjes waar de eitjes van een passerende vlinder zich tot kleine groene rupsjes hadden gevormd. Die heb ik op een andere plant gezet. De beginnende kolonie luizen was minder gelukkig, die werden geplat.

Deze bijzondere bloem stond bij ons in de tuin. Twee blaadjes aan weerszijden van een hartje, dat zie je niet vaak. Als een propeller van een klein vliegtuigje. De plant staat nog in een potje en er staat een naamkaartje bij. Anemone rivularis, in het Nederlands Anemoon. Witte bloemen, met blauwe meeldraden. Het is een soort uit de Himalaya, winterhard tot ongeveer min 15; als het nog kouder is (afdekken met wat blad). Plant voor de lichte schaduw, humusrijke grond. Een plant voor aan de bosrand of licht bos. Schijnt te kunnen woekeren met worteluitlopers. Is dat erg? Nee volgens mij niet, fraaie bloemen in mei-juni. Ik ga hem in de volle grond zetten. En groeien maar, bloempje.

Dat het exemplaar op de foto maar twee bloemblaadjes heeft komt omdat de bloem bijna uitgebloeid is, de overige bloemblaadjes zijn al afgevallen.

In Gardener’s World van 17 juni gezien dat Monty Don nu, halverwege juni, de struisvarens verplant. Kan best, zegt ie, met flinke kluit, niet dieper zetten dan ze stonden, halfschaduw, niet te droog.

Zomaar twee foto’s. De eerste van onze achtertuin, zomaar een tussendoor foto in juni. De tweede van een landschapje, beetje mediterraan.

Oh nee, toch niet, het is onze voortuin. Links de uitgebloeide halmen van de bevertjes die in de bloembak tegen de gevel groeien en -als je het weet- dan zie je helemaal links bovenaan een verticaal stuk van ons donkerrode raamkozijn. Middenboven, net iets rechts van het midden, een stukje van het dak van de overburen. En het grindpaadje dat voor het huis langsloopt…. tja dat is ook als je het weet eigenlijk niet meer te zien op deze foto. Loopt van links voor verticaal naar boven en dan tussen de gele teunisbloem aan de rechterkant van paadje en de witte spoorbloem aan de linkerkant van het paadje, recht op de donkergroene taxus af (en met een bochtje naar links om de taxus heen).