Categorie: Tuin

Boszegge of carex sylvatica. Een leuk wintergroen polvormend grasje. Met in mei juni een heleboel bloeiaartjes die bevallig in de wind wapperen. Geen woekerende wortels, keurige pollen, die langzaam groeien. Wat wil je nog meer?

Er is wel een ‘klein’ nadeel aan dit plantje. Hij zaait zich als een wildeman uit. Bij ons begonnen als enkel plantje in de grindborder. De eerste paar jaar lekker laten bloeien. Deels overtollige plantjes eruit gehaald en (in bloei en al) op de composthoop gegooid. En compost op allerlei plekken in de tuin. Tja, en nu staan overal boszegge’s. Op de oorspronkelijke plek in de grindborder is er nu een stuk van twee vierkante meter ingenomen door de boszegge (er is niet eens bos!). Hier probeer ik altijd voor het rijpen van de zaden de bloeiaren af te knippen. Dit is een goede behandeling voor allerlei soorten zeggen (carex). Maar omdat de zegge op allerlei, ook wat meer verdekte plaatsen staat, schiet er altijd wel een in bloei. 2016 is het jaar waarin ik een serieuze aanval op de opmars van de boszegge wil gaan doen.

Uhh: valt niet mee, want bv in de grindborder is de wortelkluit zo enorm compact dat nog spade, nog spitvork de stenige grond in komen…. In een gewone border gaat dat een stuk makkelijker, zeker als je de zegge tijdig opmerkt.

Boszegge komt ook allerlei plaatsen in Nederland in het wild voor. Als je de verspreidingskaart bekijkt zie je ook een concentratie van puntjes in het noorden van Nederland. Dat is, volgens de overlevering, door toedoen van dorpsgenoot Ernst. Hij naam een keer een boszegge mee, jaren geleden. Via de ruilbeurzen en tuinen van leden van de Wilde Planten Tuinkring Haren, verspreidde het plantje zich enthousiast.

Sinds twee weken is er op de vrijdagavond weer een tuinhalfuurtje op TV: BBC’s Gardeners World. En elke keer eindigt het programma, met Monty Don, die zegt: ” here are some things you can be doing this weekend”.
Op 18 maart was dat: het terugsnoeien van klimrozen. Ze eerst goed aanbinden, liefst takken horizontaal buigen en dan aanbinden. Dan alle zijtakjes van die horizontale takken tot een paar knopen terugsnoeien. Daar komt de bloei van dit jaar.

Zo gezegd zo gedaan. Bij ons groeien tegen een schapenhek twee klimrozen, inmiddels innig met elkaar vervlochten. Veilchen Blau staat links, Ghislaine de Feligonde rechts. Inmiddels 9 jaar geleden geplant, en vorig jaar tot zulke weelderige proporties uitgegroeid (met name Ghislaine) dat we er bijna niet meer langs konden. Gister met de tips van Monty dus flink gesnoeid.

Net niet overal: er was een (1) tak die ontsnapt was en over de schuur heen groeit; die heb ik er aan laten zitten. Die tak is inmiddels aan de linkerkant van de schuur, net over de nok heen gegroeid, en heeft zich een beetje vastgezet in de dakvink.

Tuintjes-dag is zoiets als rokjes-dag. De eerste keer in het (vroege) voorjaar, in het weekend, dat de zon schijnt, de vogeltjes fluiten, en alle mensen de tuinkriebels krijgen. Het tuincentrum wordt opeens druk bezocht en allerlei kleurige planten verwisselen van eigenaar. Primula’s, narcisjes, heel veel viooltjes.

Geweldig tuinweer dit weekend.

Ook de supermarkten doen weer mee. Bij de Jumbo staat een groot rek met bloemen- en groenten- en kruidenzaadjes. Bij de AH worden weer kruidentuintjes uitgedeeld. Die zijn erg populair. Iemand een Nijmegen maakte het wel heel bont; hij brak in bij de lokale Albert Hein, en alles wat ie meenam was: vier dozen met ‘kruidentuintjes’. Helaas voor de inbreker werd ie ingerekend door een politiehond.

Zaterdagochtend eerst met tuinhandschoenen aan begonnen, maar in de loop van de dag werd het blote handen werk. Heerlijk, direct in de grond. Het was nog te koud om op het terras (in de schaduw) buiten te zitten, maar de tuinstoelen hebben alvast een sopje gehad. Laat het nieuwe tuinseizoen maar beginnen.

Nee, geen verwijzing naar de Britse TV serie over de politieman Jack Frost.

Van 1992-2010 op de TV, ook in Nederland.

A touch of frost

Niet het TV programma, maar gewoon in de achtertuin.
Na mist, een koude nacht, en in de schaduw van het huis.
Dan krijg je dit soort plaatjes.

Bijdrage voor een Engelstalige site, van bomen-volgers. Het idee erachter is om 12 maanden lang 1 boom te volgen. Wij hebben de grote wilg in de achtertuin gekozen.

It’s March 6th, light frost in the night, the day starts sunny. Our willow tree glows in the light of the low morning sun. The branches are still bare, but the willow is definitely less transparant then it was before. The buds are swelling. 

The silhouet of the crown against the blue sky is sharp. It seems like a flock of birds in the top branches, but these birds don’t move. The dark patches are some kind of knobbly bits at the end of some branches. I noticed them for the first time a few years ago in a willow a few gardens away from ours, and last year they started to appear in our willow.

What it is i don’t know. Difficult to observe from ground level, so i will look extra careful the next time a branch breaks off by the wind. It might be some kind of gal, crown gal.

See also:
tree following 1
tree following 2
tree following 3

 

 

Stipa tenuissima of vedergras is een laagblijvend siergrasje, 40-50 cm hoog, misschien 60 als ie bloeit. De halmen zijn eerst groen en kunnen later goudglanzend bruinig worden. Zo fijn als haar bijna. Een zonnige droge plek, daar houden ze van. Op een plek waar ze kunnen wuiven en golven in de wind. Vlak langs een pad, want het grasje is ook nog eens heel aaibaar. Wondermooi als de zon er langs schijnt, met strijklicht.

Midden in de zomer komen er nog fijne bloeiaren in, nog aaibaarder. Ook de aren wuiven. Onze ervaring is dan wel dat als de aren later in de zomer erg nat worden, en zwaar, dat ze dan (als haren) in de knoop raken en gaan klitten en dan omvallen. Deze stipa is bij ons niet lang levend, maar geen nood. Zaaien of laten uitzaaien gaat prima als je beetje droge stenige plek hebt.
De stipa’s op de foto staan gewoon midden in een grindpaadje in onze voortuin, het pad loopt precies door het midden van de bovenste foto. Een paar grotere planten en tientallen kleintjes. Ik stap er nu met een grote stap overheen, maar over een dikke maand, in april…. dan heb ik weer een heleboel stipaatjes om op te potten en uit te delen.

De sapstroom komt weer op gang. De knoppen van allerlei heesters zwellen en dan barst het velletje van de knop open. Vaak komt er een blad, soms eerst een bloem. De ribes doet beide tegelijk. Origami van de natuur, zo kunstig krijgt zelfs de beste papiervouwer de plooitjes niet gevouwen. Midden in het prille groen wordt de bloem knop naar buiten geduwd tot een fraai trosje. Over een paar dagen gaan dan nog de individuele bloempjes open. Donker roze wordt dan lichtroze.

Teder, lieflijk, puur.
Zij aan zij
in de zon.

Als je deze bloemen kent – het zijn helleborussen – dan valt je waarschijnlijk op dat de foto’s wat vreemd zijn. Het lijkt op deze foto’s dat de bloemen met hun gezichtje naar boven staan, zodat je er zo in kunt kijken. Niets is minder waar. De bloemen hangen normaliter kuis naar beneden en als je onder de rokjes wilt kijken zul je op je buik moeten gaan liggen. Niet aan te bevelen want de helleborussen bloeien in januari en februari, vaak nogal koud en modderig. Ik probeerde het vandaag (foto 1) door gewoon de camera op de grond te houden. Da’s dan lastig scherpstellen!

Of je draait met je hand, of met een stokje, de bloem gewoon even omhoog. De scherpe waarnemer ziet op elke foto hieronder een ‘onopvallend’ takje waarmee de bloem wordt omgekeerd. Meest opvallend bij de middelste foto.

Onder de beukenhaag staat sinds vorig jaar een flinke rij met sneeuwklokjes (weet je nog, Jitske?). Dit jaar staan ze voor het eerst in bloei. Tussen de vogelpoep en de lege zonnebloempitjes.

Want voor de beukenhaag staat de vogelvoedersilo. Waar tientallen musjes en ander gevogelte dagelijks een zaadje komt pikken, ongeveer een silo per dag. Om dan achteloos de lege schilletjes te laten vallen. Bij het wachten op een plek op de silo (vier eetplekken tegelijk) zitten de mussen in de heg en poepen de boel onder.
Zo krijgen de sneeuwklokken extra mest, maar misschien een beetje veel van het goed. Op de voorgrond van foto 1 zie je een wat vage groene plek. Dat is een forse pol steenanjertjes. Waar de sneeuwklokken parmantig boven het mest- en schillentapijt uitsteken, verdwijnt het steenanjerblad vrijwel geheel onder de laag mest. Toch eens nadenken of we de silo volgend jaar op een ander plekje neerzetten…