Alles in en om onze tuin
HA! De Hortus is ook weer open!
Een van de lunchwandelingen deze week bestond uit een rondje Hortus.
De eerste vroege sneeuwklokken stonden in bloei.
De grote, galanthus Elwesii, met breed blad, volle ronde klokken, 20-25 cm hoog.
Onze sneeuwklokjes zijn wat later en staan meer in schaduw. Daarover later meer.
Zaterdagmiddag waait er een forse westerstorm, in sommige delen van het land windkracht 10. Niet echt wandelweer, maar ik wil er toch even uit. In ongeveer een half uur loop ik langzaam de straat door, eerst aan de kant van de oneven nummers, aan het eind omkeren, dan helemaal naar het andere kruispunt langs de even nummers, en dan weer naar huis. Telefoon in de hand en neus naar de grond: wat is er zoal te zien aan stoepplantjes…. Ik neem een heleboel foto’s, die ik later thuis -uit de wind, lekker warm- op mijn gemak kan determineren.
Voorbijgangers kijken me wat bevreemd aan.
Wat doet die nou?, hoor ik ze denken.
Heb je iets mooi gevonden?, zegt langslopende buurvrouw Sieneke.
Ik kijk naar stoepplantjes.
Ben je naar paddestoelen aan het kijken, roept bijna-buurman Renze , als hij op de racefiets langs komt. Ik kijk naar stoepplantjes.
Thuisgekomen begin ik met identificeren. Een spreadsheet openen en een lijst maken. Als ik niet zeker ben van het plantje gebruik ik de app Obsidentify. Door in de app een foto te maken met mijn telefoon van de foto die ik eerder buiten maakte en die nu op mijn laptopscherm staat. Werkt reuze goed, in de meeste gevallen. Een enkeling kan ik nog niet vinden.
Zaterdag eind van de middag zit ik op ruim 25 geïdentificeerd, 2 onbekend, en nog een heel stel te gaan. Dat moet wachten tot morgen. De app heeft een limiet aan het maximaal aantal soorten die je op 1 dag kunt identificeren… Morgen verder (of met de telefoon van Eddy).
De oogst van januari 2022
54 verschillende plantjes , waarvan ik er 5 nuet kon identificeren. Deels omdat de plantjes pas net boven de grond waren, of deels vertrapt (stoepplantje, he, daar wordt gelopen.) Wat later in het jaar wordt het vast makkelijker, als de plantjes wat groter worden en ook gaan bloeien.
Opa’s en oma’s: als de kleinkinderen op bezoek zijn, ga met ze op stap om stoepplantjes te zoeken en op naam te brengen. Met een app als obsidentify gaat dat erg goed, met bijna alle suggesties van de app was ik het eens.
Najaar 2021 gaf ik Doeke, de imker, een aantal wortelknollen mee van een kleine oranje crocosmia en een paar van de grote knalrode Lucifer. Voor zijn bijenkasten die ongeveer 1 km verderop staan heeft Doeke alleen interesse in bloeiende ‘bijen’planten: planten die van maart- augustus in bloei staan en veel nectar maken. Goed voor de opbrengst van de honing. Crocosmia’s worden nauwelijks bevlogen door de honingbijen. Maar ze zijn wel goed voor de mooi. Doeke brengt de wintermaanden door in zijn appartement in Zuid-Portugal en heeft daar een mooie tuin. Afgelopen week kreeg ik deze foto’s van hem. De knollen had hij deels in de pot en deels direct in de volle grond gezet. En op beide plekken waren er enkele planten veel groter van blad dan de rest. Hoe dat kon?
Nou, twee soorten dus. Bij ons duurt het zeker nog tot mei voordat de planten hier het formaat hebben zoals op de Portugese foto te zien is.
Van Margriet kreeg ik een nieuwsbrief doorgestuurd, van Bastiaan Meijer, kunstenaar en bouwer van roodstenen insectenhuisjes. En niet zomaar een huisje! Want naast liefde voor insecten en de wens daar goed voor te zorgen, heeft Bastiaan veel interesse in architectuur. De insectenhuisjes die hij maakt zijn dan ook vaak replica’s van bestaande gebouwen. Ooit begonnen als een kunstproject: in een tuin in Amsterdam werd een heel ‘dorp’ van enkele tientallen insectenhuisjes geplaatst. Daarna is Bastiaan er mee door blijven gaan. Bij elk huisje dat hij verkoopt vraagt Bastiaan aan de nieuwe eigenaar een foto te sturen waar het huisje is komen te staan of hangen. Op een kaart op zijn website insectenhuisjes.nl zie je de verspreiding van de huisjes. Ook buiten Nederland.
Even zoeken om het huisje van Margriet op de kaart te vinden. Dit is em denk ik.
Van 2 april t/m zondag 26 juni 2022 zal bij Jan Wilde een Tuin in Westerlee, een expositie van een aantal Groninger huisjes gehouden worden. Ik kan je een bezoekje aan de tuin zeker aanbevelen, vooral in de tijd dat de elfenbloemen – epimediums – bloeien. Daar staan er een heleboel van. Hier een paar foto’s uit de tuin toen ik die ik juni 2016 bezocht. Toen waren de epimediums grotendeels uitgebloeid.
Vlak bij ons ligt een een oud bos, de Scharlakenhof, naar een boerderij die daar ooit gestaan heeft. Oud is een groot woord, denk maar aan 120 jaar. Doordat omgevallen bomen mogen blijven liggen, of scheef hangen, voelt het wel als een oud bos. Gemengd bos, veel loofbomen als eiken en beuken. En meer aan de rand ook wat berken. Berken leven niet zo lang en hebben zacht hout. Ideaal voor de vele spechten en andere vogels. Op foto 1 en 4 zie je een compleet opengewerkt exemplaar. Met een kadootje van een wandelaar. Op foto 2 en 3 zie je een bevallige dames berk die op hoge hakjes langs het pad lijkt te dribbelen. Die valt nog wel eens om…
Uit een artikeltje in het Harener weekblad van 2017:
In 1844 heette de grond nog de Pieperspoelen en bestond het voornamelijk uit veen- en heidegrond. Rudolf de Sitter kocht het gebied voor een paar honderd gulden en maakte een begin met de ontginning. Er werd een boerderij gebouwd op de plek tussen de huidige begraafplaats en de Rijksstraatweg in: boerderij de Scharlakenhof. Wellicht een boerderij met scharlakenrode luiken? Na de dood van Rudolf de Sitter in 1857, verkocht zijn vrouw het landgoed met de boerderij aan Johan Quintus voor maar liefst 15.000 gulden. Pas rond 1900 werd het huidige eikenbos aangeplant.
Ook in 19e eeuw soms al forse stijgingen van onroerend goed: in een periode van 13 jaar van paar honderd naar 15 duizend gulden!
Kijk omlaag en je ziet sterren.
Bv deze fraaie sterretjes mossen.
Kijk je naar de hemel, dan zie je soms een kring. Zoals deze fraaie halo rond de zon of een beetje mistige weekend middag.
Gister ook nog een regenboog gezien, maar niet op de foto gezet. Zelf er even bijdenken.
Met eerst vorst en later regen is de grond verzadigd geraakt met water. Nu het weer warmer en droger is kan de mol weer met groot onderhoud van zijn gangenstelsel beginnen. Want het is bijna zo ver. Van februari tot april is de paartijd. De molman (Momfer) gaat dan op zoek naar een vrouwtje. Door het graven van lange tunnels totdat hij de molvrouw van zijn dromen tegen komt: Molly. Langs slootkanten, in weilanden en ook her en der in een keurig gazonnetje zie je de resultaten van zijn noeste arbeid op weg naar zijn Molly.
Tja en als Momfer langs komt op plekken waar je dat liever niet hebt…. dan met een schep de molshopen vlak maken en aarde uitspreiden. Na april is het weer rustig.
Overal zie je nu de toverhazelaars bloeien. Knal geel, maar toch niet altijd meteen opvallend. Dat komt doordat de bloempjes hele smalle gele lintvormige blaadjes hebben die aan het nog kale hout groeien. Als je er een in de tuin hebt staan, of je komt er een tegen tijdens een wandelingetje, ruik dan vooral even aan de bloemen. Er zijn verschillende varieteiten die heerlijk zoet geuren. Best bijzonder in deze tijd van het jaar.
Hamamelis, ook bekend als de toverhazelaar is een breed uitgroeiende struik of klein boompje. Een mooie struik/boom, die geschikt is voor (kleinere) tuinen. Wel zaak om hem ook daar genoeg ruimte te geven, zodat de heester zijn mooie vaasvorm kan krijgen. Naast de vroege bloei en geur, is een ander mooi kenmerk de spectaculaire herfstverkleuring van sommige cultivars.
De toverhazelaar, houdt het liefst van vochtige – maar geen natte -, goed doorlatende lichtzure gronden. Heel geschikt voor in borders of het gazon van (kleinere) tuinen. Staat het liefst in de zon, maar mag zomers niet te droog worden. Halfschaduw kan ook.
Geef de struik wel ruimte om te groeien, alleen zo kan hij zijn volle en karakteristieke vaasvorm verkrijgen. De struik groeit vooral in de breedte en ontwikkeld veel horizontale takken.
Jaren geleden hebben we een klein exemplaar in de voortuin gehad, maar die heeft de natte grond in de winter niet overleefd. Misschien nog eens proberen met veel grit door de grond heen voor de drainage?
Je kunt een tuinbeeld op een sokkel zetten, maar sommige lenem zich ook prima voor een natuurlijke standplaats. Zoals dit bolle hoofd in vork van een oud boompje. Dit kunstwerk staat bij Eef in de tuin. Zo’n 10 jaar geleden had ze het bolle beeld aan haar zus kado gedaan. Mooi symbolisch, twee gezichten, verschillend, maar toch bij elkaar horend. Daar heeft het veel jaren gestaan. Na overlijden van haar zus, naam Eef het beeld weer mee. En het staat nu in de achtertuin.
Een ijskoud zweeds meer,
lichte nevel over het water.
Weerspiegeling in
windstil water.
Of niet?
Dit is het Paterswoldse meer, op 20 december.
Lunchwandeling, vanuit huis, met boterhammetje in de hand.
Een van onze 1-uurs- ommetjes.
Mooi plaatje.
Misschien wel om een legpuzzel van te laten maken.
Welke zal ik dan kiezen.