Categorie: Tuin

Ze hielden het lang vol.
Bos bloemen in grote vaas.
Zonnebloem en lelie.

Na bijna twee weken is het gedaan.
Laatste rustplaats: composthoop.

Soms verzin je een combinatie van planten, die goed uitpakt. Hier was het de bedoeling dat de alliums boven het gele grasje zouden uitsteken. De blokhoofden ‘deinend’ boven het golvende gras.
Toen ik de bollen plantte was de bloedooievaarsbek rechts nog een stuk kleiner. Dit is wat de natuur er van maakte: de alliums wat lager dan ik gedacht had, en de geranium een stuk hoger, bijna de allium bloemhoofden omarmend. Mooi hoor. Een beetje van mezelf …. en een beetje van de natuur.

Een stukje van de tuin met allerlei lekkers voor hommels en bijen. De uitgebloeide bulgaarse uien zijn bevrucht door hommeltjes. Honingbijen houden van open bloemen zoals de geraniums. Het geelbloeiende struikje op links midden, hypericum, heeft bloemen met veel nectar. En de witte schermbloem rechtsvoor had vanmorgen een aantal zweefvliegjes en een heleboel mini kleinen kevertjes als gast. De komende maanden gaat de witte aarereprijs nog bloeien (bijen en hommels), de kattenstaart (wilde bijen en het blauwtje), de herfstasters (ook bijen en verschillende vlinders). Wat fruit betreft: de eerste frambozen komen eraan – linksboven- en ergens in het plaatje moeten ook nog tabberries zijn: de lange stekelige takken zakken altijd weg in de begroeiing: meestal mis ik de vruchten dan ook. Lastiger is dat de tayberry overal waar hij de grond raakt opnieuw wortelt. Dat merk ik volgend voorjaar : bij het opruimen van het afgestorven spul ruim na de winter ‘grijp’ ik regelmatig in een stekelige stengel van de tayberry.

Deze vaste papaver staat bij de buren inde tuin. Nu op zijn mooist, als de bloemen net open zijn en de vlekken in het hart diepzwart. Ik zag her en der wat zaailingen staan, dus misschien daar eens een van verplanten naar onze tuin (is maar 1,5 meter verder op).

Nu houdt een papaver met haar penwortel niet van verplaatsen. Sals het dan motet in het vroege voorjaar net na uitlopen. Of stekken. De oosterse papaver schijnt makkelijk te vermeerderen te zijn door middel van een wortelstek. Stukjes van 5-6 centimeter in potgrond zetten en opkweken (welke maand? dat heb ik nog niet gevonden) en dan in voorjaar de uitgelopen stekjes uitplanten.

Twee weken terug, bij open tuinen weekend twee luttele roosjes open.
En nu: elke dag honderden erbij. Een waar spektakel, en prachtig gezicht vanaf ons terras.

Kort maar krachtig,
kleurijk, prachtig.

Met de eerste tropische dag vandaag op 11 juni en nog een aantal warme dagen voor de boeg, misschien wel heel kort. Nu genieten dus!

Zie het landschap om je heen als een grote tuin. Met het natte en koele voorjaar, en nu wat warmere dagen, zijn de planten in de bermen aan een enorme groeispurt begonnen. Het staat er fris en monter bij. Een impressie in het Groninger (boeren) land, tussen Zuidhorn en Sauwerd.

Meegedaan met Maai Mei Niet, dit jaar, net zoals veel andere Nederlanders. Bijna tweeduizend deelnemers landelijk en zestig hectare ongemaaid gras waar nu van alles bloeit en groeit, tot vreugde van insecten – de actie MaaiMeiNiet is een succes! Geweldig ook dat steeds meer gemeenten dit beleid nu hanteren.

In Groningen werd de actie onder de aandacht gebracht door Duurzaam Groningen. Ze maakten een leuke compilatie van de grasvelden van alle deelnemers, die een foto instuurden. Hier de video: link, met vrolijk fluitende vogeltjes als begeleiding. Kun je spotten op welk tijdstiop in het filmpje de foto’s van ons grasveld langskomen?

Telweek

Deze week is de telweek, van 3 tot 8 juni. Alleen 18 van de meest voorkomende planten tellen mee. Jammer dat het vele oranje havikskruid in ons grasveld dan niet mee telkt. Zo leuk, dat we ook een tijdje in juni nog niet maaien. Een van de open tuinen bezoekers vorig weekend noemde oranje havikskruid: ‘kooltje vuur’.

De open-tuinen-estafette in de provincie Groningen is weer begonnen. Elke twee weken is een andere afdeling van Groei en Bloei aan de beurt. Dit jaar was de afdeling Haren-Eelde als eerste aan de beurt, in het pinksterweekend 2023, drie dagen dit jaar: 27-29 mei. Wij deden deze keer 2 (van 3) dagen mee. En of het nu door het mooie weer kwam, of doordat het het eerste weekend van de estafette was, of doordat het pinksterweekend was… we hebben op beide pinksterdagen een aanloop gehad als nooit te voren. Ruim 70 personen op elk van de dagen.

Van jong tot oud. Drie rollator dames op bezoek, en ex gemeenteraadslid van de gemeente, 3 stellen uit Duitsland, mensen uit Arnhem en Friesland. Flink wat tuinliefhebbers uit andere afdelingen in de provincie. En -mooi fietsweertje- heel wat mensen uit Stad.

Van Rieneke kreeg ik een plantje, duizendblad dacht ik altijd, maar waarschijnlijk knolspirea. Of zoals Rieneke zei: het plantje van tante Stien. Die woonde ooit in Haren en daar had Rieneke jaren gelden een stekje van gehad. Nu kwam een nakomeling van dat stekje van Tante Stien weer terug naar Haren.

Veel interesse voor de bloeiende damastbloem op verschillende plekken in de tuin. “Leuk, die floxen, wat bloeien ze vroeg. Nee, dat is geen flox, dat is een damastbloem“. Ook de Bulgaarse ui genoot grote belangstelling (“Oh, is dat ook een allium?“) , net zoals een leuk grasje met een soort rijstkorreltjes aan de aartjes. Daarover een volgende keer meer.

Fotoreportage van Holly

Holly en Hilde, van verderop uit de straat kwamen ook langs. Bijgaande link is van een fotoreportage die Holly maakte in onze tuin. LINK .

Als je je ogen een beetje dichtknijpt lijken dit gele bloemen met een groen hartje. Tot je beter kijkt en ziet dat de foto van onder genomen is en je tegen de onderkant van de bloemen aan kijkt: de groene bloembodems.

Bij de voorjaarszonnebloem is het niet zo ingewikkeld om een foto van onder te nemen, de bloemen staan op lange dunne stengels van zeker 1 meter hoog. Heel wat lastiger zou dit zijn met laag op de stengel staande bloemen, zoals madeliefjes of de steenbreek.

Andere naam!

Op internet kwam ik tegen dat de voorjaarszonnebloem, doronicum oriëntale, zo’n 40-45 cm hoog wordt. Die van ons is toch echt eerder 100 centimeter hoog dan minder. Even doorzoeken laat zien dat ik de geelbloeiende plant steeds verkeerd benoem: het is de hartbladzonnebloem, doronocum pardalianches. Waarbij, best grappig, pardalianches zoiets betekent als luipaard-dodend. Gof uit de plant werd gebruikt om pijlpunten mee in te smeren.