Alles in en om onze tuin
Elke zonnige dag in de tuin gaat het tuinhoedje op. Soms blijft ie ergens aan hangen, zoals aan deze roos….
Het hoedje kreeg ik van Ingrid. Zelf had ze er eerder een voor zichzelf gemaakt. Geen tuinhoedje, maar een wandelhoedje. Onder andere op vakantie in de Ardennen.
Foto’s van 22 mei 2022, een hele serie beestjes. Welke herken je? Klik op de galerij voor grotere foto’s.
Ware kunstwerkjes, de vleugels van de libelle. Met ragfijne lijntjes tussen de verschillende vliesdunne vlakjes. Bij deze libelle zijn de vlakjes bijna kleurloos, wel een ietsje ‘matglas’, bij andere soorten zijn ze een beetje bronsachtig. En bij de beekjuffer-man donkerblauw tot zwart.
Wat was het (foto 1), vroeg ik in een eerdere blog.
De voelspriet van een Atalanta. Dit exemplaar zit heerlijk te smullen van de bloemen van de vuurdoorn die tegen de zuidmuur bij ons staat. Mooie schaduw van de vlinder op de muur. Of foto drie zie je nog een klein beetje blauw in de tekening van de vlinder.
Door in je tuin bloemen en planten neer te zetten waar veel insecten op af komen, help je de biodiversiteit een handje. En bijna geen betere plant in deze tijd van het jaar (en een groot deel van de zomer) dan tuingeraniums! Op een zonnige eind mei-dag, rondje tuin, en bingo.
Beestjes bij de vleet.
Op tuingeraniums.
In de loop der jaren hebben we er toch een heel aantal bij elkaar verzameld.
De geraniums bedoel ik.
En de insecten, die komen vanzelf.
Vandaag was het niet koud, wel overwegend bewolkt, afgewisseld door zon door een dikke melkachtige hemel. Na het opbinden van de tomaten, en het slakken vangen tussen de planten in potjes op verschillende plekken in de tuin, tijd voor een klein stukje nieuwe border.
Ongeveer 1 vierkante meter, vanaf het terras gezien aan de overkant (de noordkant) van het grasveld achter. In een al eerder vrijgemaakt stuk plantte ik de eerder opgepotte helianthus lemon queen uit, inmiddels 30-40 cm, hoog. In het voorjaar had ik 6 stukken helianthus opgepot, en de rest gedeeld en weer terug geplant waar ze stonden. De meest daarvan zijn niet door het slakkengeweld heen gekomen, op de beschaduwde plaats waar ze staan. Spannend of de opgekweekte planten het wel gaan redden… De helianthussen staan net links van het stukje tuin op onderstaande foto.
En dan te bedenken dat er vroeger een gigantisch bos helianthussen op deze plek stond. Ik zoek nog even een foto op. Maar toen was de roos ook nog niet zo uit de kluiten gewassen. –> zie onder.
Iets meer naar voren weer een flinke pol met spaanse boshyacint opgegraven (bakken vol bollen inmiddels in de verre schuur), en nogal woekerende planten weggehaald. In het maagdelijke , kale stukje border (en gortdroog), een palet van plantjes uit onze verzameling neergezet.
Op de plek van de pot met bieslook had ik een aantal; floxen bedacht, ik heb laatst van Eef een bak meegekregen. De planten in die bak vandaag ontdaan de oude wortelstokken en ongewenste inwoners, en toch nog maar even afzonderlijk opgepot. Nog een beetje aansterken. En dan over een paar weken, als de bieslook is uitgebloeid, de floxen erin. Roze moeten ze zijn.
Weet je nog, de kleine tomatenplantjes die ik van Hilde kreeg. Nou die zijn niet zo klein meer. Ik heb ze gister ook nog eens in een grotere pot gezet. Mijn plan was – afgekeken van Monty Don – de tomaten langs een verticaal touwtje te leiden/ aan te binden (ipv ze aan te binden aan een grote bamboestok in de pot).
Maar waar kan ik zo’n touwtje aan vastmaken aan het glazen dak van de serre? En hoe doe ik dat met de poot van de parasol? In de hoek van het terras waar de vijf tomatenplanten staan moet ook de poot van de parasol staan. Voor als de zon echt losbarst.
Oplossing als volgt
a) ik laat slechts twee planten op het terras staan, en eromheen opgebouwd het frame van een klein kasje (zonder de plastic hoes. Hier kunnen twee touwtjes aan de bovenkant van het frame worden vastgemaakt.
b) de resterende drie planten zet ik in de zijtuin , bij het (kale) grasveldje waar we op zeer warme dagen in de schaduw van de coniferen zitten. De tomaten staan letterlijk in de (regen)schaduw van de conifeer, en hebben toch ook een aantal uren zon per dag: de zon schijnt vanuit het zuiden onder de coniferen schijnt. Elke tomaat heeft hier ook een eigen touwtje gekregen naar een van de bovenhangende takken.
Mooie van deze oplossing is dat alle planten overdekt zijn, beschut voor al te veel regen: door serredak of door coniferendak. Dat beschermt ze bij langdurige, hevige regenval. Betekent natuurlijk wel dat handmatig water moeten krijgen. En gister ook de eerste gele bloempjes gesignaleerd!
Lang geleden, toen we net in haren kwamen wonen, woonden we in een huurhuis aan de Ratelaarweg. Ratelaar als in de plantjes met de ratelende zaaddoosjes, en niet het kinderspeelgoedje. Een wilde plant, in een paar soorten: de grote, de harige en de kleine ratelaar. De laatste is 1 jarig. De gele bloempjes lijken wat op lipbloempjes, maar toch is het geen familie van de lipbloemigen. Ratelaars zijn halfparasieten en horen tot de bremraapfamilie.
Vorig jaar hebben we het bloemenweitje onder de appelboom bijna gescalpeerd, met de strimmer helemaal kaal gemaakt. En toen zorgvuldig ratelaarzaad uitgestrooid en beetje ingeharkt. En warempel. Een aardig veld ratelaar inmiddels.Nog nooit zoveel gehad. Kan niet wachten tot ze later in de zomer gaan ratelen. Rammelende zaaddoosjes. Dan gaan we het recept van strimmen en zaaien nogmaals doen.
Naar aanleiding van de oranje ballen van de nu bloeiende budleija globosa was ik van plan om een blogje te maken met bovenstaande titel. Rondje door de tuin gister om oranje kleuren in de tuin te fotograferen. Dit is ‘m geworden.
De Globosa uiteindelijk ook nog een eigen blogje gegeven…
De euphorbia griffithii komt oorspronkelijk uit Bhutan, Tibet en zuidwest China. Maakt onder de grond lange uitlopers en komt dan een halve meter verderop weer boven. Kan gaan woekeren dus. Grappig aanhangseltje in het hart van de bloem, vind je niet? Dit is de euphorbia griffithii ‘Fireglow’.