De halmen van de miscanthus siergrassen staan nog behoorlijk goed overeind. Dat is niet zo met de bijna 2 meter lange halmen van het siergras molinia. Die hebben de neiging om pardoes om te vallen, van de ene op de andere dag, en waar dat over een pad heen gebeurt , halmen los trekken of even een knippertje erbij. De grote bladeren van de darmera peltata zijn nu ook allemaal omgevallen. De grote bos bladeren van de koningsvaren had ik met een stukke stroomdraad bij elkaar gebonden. Aan een paaltje. In de zomer. Die zijn nu -en masse- als 1 grote bos omgevallen (tweede foto, midden links)
En tussen de bruinen en gelen…. opeens stralend oranje rood.
Een paar beschutte takken van een grootbladige cotoneaster staan nog prachtig te stralen in gekleurd blad. Met het vochtige weer ook nog hoogglanzend. Even genieten.
Meestal begin ik elk blogje met een foto. Eerst een plaatje, dan er wat tekst omheen bedenken. In voorjaar en zomer is dat super makkelijk: dan een kort rondje door de tuin met fototoestel of telefoon(camera) en ik heb een heleboel bronnen van inspiratie.
Op een natte herfst- of winterdag is dat minder voor de hand liggend. Het is lastiger om snel mooie foto’s te maken, minder kleuren, minder licht. Tuurlijk kun je ook nu mooie foto’s maken, maar dat vereist meer voorbereiding, goede belichting of evt. bijlichten, statief. En dat komt er nu niet zo van.
Het blijft bij een kort tuinrondje. Kraag hoog opgetrokken, handen in mijn warme jaszakken. Een kort tochtje met het schillenbakje naar de composthoop achter in de tuin. Een snelle beweging van de hark om afgevallen blaadjes van het pad in de borders te vegen. Dat is nu ook zo goed als klaar, de bomen zijn vrijwel kaal en de meeste bladeren liggen nu op een grote stapel in een reusachtige plastic zak: bladaarde in wording.
De enkele foto die ik nu maak, heb ik al eerder gemaakt. De knaloranje vuurdoornbesjes. Die langzaam maar gestaag worden weggewerkt door de verzameling merels. Begin 17e eeuw (1) verscheen deze struik in Europese tuinen.
Vuurdoorn, pyracantha coccinea. Aan de vrucht, de sterretjes met 5 punten, zie je dat de vuurdoorn tot de rozenfamilie behoort. Ga maar eens een willekeurige rozenbottel bekijken!Lydia, midden onder in beeld. Beetje onscherp, want moest snel en zonder te veel beweging om haar niet te verschrikken, mijn telefoon pakken en foto maken. Midden boven, de witte vlek, is een pindacake, waar voornamelijk kleine vogeltjes op komen.
Vanuit een ooghoek zie ik beweging. Op een meter afstand van waar ik zit te schrijven, op de vuurdoorn juist achter het raam zitLydia, een mereldame. Besje na besje verdwijnt in haar snavel. Alsof ze door heeft dat ik net over haar schrijf…
Vuurdoornweetje van wikipedia Alice M. Coats, Garden Shrubs and Their Histories (1964) 1992, s.v. “Pyracantha” notes that it does not appear in John Gerard’s Herball of 1597 but was in gardens before 1629, when John Parkinson mentions it, as the “ever greene Hawthorne or prickly Corall tree”.
Meer hier.
Het meest opvallende oranje van de beukenhaag is verdwenen, nu meer bruinig, tot volgend voljaar de bladeren afvallen. Een kort rondje door de tuin levert nog heel wat kleur op op de grond. Een kleine collage.
Het hazelaar blad links is egaal botergeel. Het blad van de zwarte els zie je aan de licht en donkergroene vlekken dat het blad afgevallen is voordat alle chlorofiel door de boom is teruggetrokken. Midden onder geranium sanguineum.Spaanse aak, aardbei, rechtsboven rode kornoelje en nog net in beeld linksboven spirea.
Niet zo heel veel paddestoelen gezien, het is nog steeds erg droog. Deze kleintjes kwam ik vandaag tegen in de tuin.
De eerste: Bijna wit, tegen heel licht bruin aan, van onder een vleugje lila. Teer stengeltje.Hoed diameter 1,5-2 cm. Hoogte paddenstoeltje 5-7 cm.
De tweede : stevig wit steeltje, 3-5 cm hoog. Stevig oranje hoed, op de foto nog bol, bij iets grotere exemplaren vlak, tot diameter 6 cm. Plaatjeszwam.
Ze had het moeilijk, onze Hortensia, met de droogte deze zomer, liet regelmatig haar koppies hangen. Staat er nu fraai bij, met de oudroze bloemschermen.
Koud is het nog niet.
Wel vochtig.
Maar niet de hele tijd.
Loop eens een rondje door de tuin.
Sta stil en kijk.
Naar de mooie kleuren die je ziet.
In het groot, een hele boom.
Of in het klein.
Kleurnuances in een blad.
Als er nog een zonnestraaltje over heen gaat…
adembenemend.
Rosa multiflora botteltjes bij honderdenDe zachte naaldjes van euphorbia cyparissias kleuren geel en oranje
Van zomertijd naar wintertijd.
De winter-banketbakker is weer in het land.
Afgelopen nacht heeft zij een uiterst dun laagje poedersuiker over tuin en landschap uitgestrooid.
Voor het eerst hebben we weer flink wat gas verstookt. De afgelopen weken was het warm genoeg om de hybride warmtepomp het verwarmingswerk te laten doen.
Van Michiel kreeg ik een paar bolletjes van de vossedruif, geruild voor wortelstokjes van de blauwe bosanemoon.
Met uitleg erbij, die ik globaal las. Iets van : leuk tussen het nagelkruid.
Daar heb ik ze ’s middags in de grond gezet.
’s Avonds las ik de omschrijving nog eens.
Ai, er staat ook een zinsnede in, dat als het in de winter te nat is, dat dan de bolletjes rotten. De plek waar ik ze heb neergezet kan s winters erg nat worden…. Twijfel, twijfel. Zal ik ze er weer uit halen en op verhoogde border zetten. Nu weet ik nog waar ze staan en kan ik ze nog wel terugvinden.
Chasmantium latifolium is een een heel leuk siergras dat aanvankelijk erg op een kleine bamboe lijkt, maar niet woekert. Als de aartjes verschijnen is duidelijk waar de naam plataargras vandaan komt. Het zijn net bungelende visjes. Ze staan ook heel leuk in boeketten.
Onze klok is stil blijven staan om kwart voor vier. Wel rustig zo. Als het altijd kwart voor vier is. En sommige planten lijken ook hun klok stilgezet te hebben. Op zomertijd dan wel.
Havikskruid 2e helft oktober, normale bloeitijd juni
Het oranje havikskruid bloeit alweer een week of twee, normaliter juni-juli, maar soms opnieuw in september-oktober.
Een kleine gloriosa knol besloot opeens nog te gaan groeien EN bloeien. De grotere knollen die ik had opgepot hebben al maanden geleden gebloeid, en de planten zijn inmiddels afgestorven. Afgelopen week heb ik die al uit de grond gehaald en in de kelder opgeborgen om te overwinteren. Maar deze ene nog even niet. Lekker laten bloeien.
Wat een vrolijk bloemetje, alsof ze twee armpjes in vreugde uitspreid.
