Categorie: Tuin

Ooit maakte ik een leuk kruidentuintje met buxusheggetjes in kruisvorm, en een bol in het midden. Allemaal stekken, van snoeisel van de ene grote buxus die ik ooit in de tuin hadVier perkjes bleven over. In de vier perkjes tussen de heggetjes eerst kruiden, later alleen nog bieslook in een van de perkjes. In de andere drie groeiden steeds meer bloemen en andere planten. Waardoor het snoeien steeds lastige werd.
Waardoor ik minder vaak ging snoeien.
Waardoor de heggetjes heggen werden en de bol een reuzenbol.
Waardoor er minder plek was in de perkjes…

En toen werd een van de vier ‘armen’ van het heggetjes-kruis de favoriete markeerplek van allerlei poezenvolk. En kregen een paar struikjes de buxusrot.

Even diep zuchten. Besluit genomen. Minder buxus in de tuin. Een week of zes terug was ik al begonnen met stukken buxushaag weg te halen. De  afgeknipte takken lagen boven op de composthoop te wachten. Totdat de snoei meneren weer zouden komen. Dat was afgelopen week. IK vroeg ze de resterende buxusstruiken te verwijderen.

“Grijp ze bij hun lurven“, zei vader Jaap tegen zoon Wouter. ” Waar zitten de lurven bij een buxusstruik“, vroeg Wouter. Terwijl ik eerst de takken allemaal afknipte tot een cm of tien boven de grond, en dan hard ging spitten om de kluit eruit te hallen, hadden vader en zoon een andere werkwijze. Pa had een vlijmscherpe spade. Zoon greep de struik stevig vast. En terwijl Pa de wortels rondom doorstak, trok zoon de struikjes uit de grond. Of beter uit de blubber. Zo nat dat de wortelkluiten met een zuigend geluid uit de grond kwamen. Nu werden de takken alsnog kort boven de wortels afgeknipt en in de grote versnipperaar gegooid.

Deze foto’s zijn van 7 november. Een enkele bloempluim, als toegift van de zomer, groeiend aan de gestekte hortensia’s uit mijn moeders tuin. Toen ik de stekken naast het terras plantte in september wist ik niet welke de rode en welke de witte was. Nu wel. De meest rechtse struik van de twee bloeit wit. Als het goed is dan is volgend jaar te zien dat de linkerstruik rood bloeit. Volgens Bartjens.

Buiig dit weekend, maar ook zon tussendoor. Niet zoveel als vrijdag toen het vrijwel de hele dag zonnig was, maar toch flinke opklaringen. Zaterdagochtend begon zonnig. Onze achtertuin ligt op het noorden, en omdat de zon zo laag staat wordt alleen de bovenkant van struiken en bomen direct aangelicht door de zon. Dit was om half 9 ’s morgens.
Volop zon aan de zuidkant, aan de noordkant -op de foto- grijze lucht  en een stukje regenboog.  Wat is er nog meer te zien. De hoge kerstboom helemaal rechts is net van de buren. Rechtsonder pijpje van de verwarming op onze uitbouw. De boom rechts is een zwarte els, nu vrijwel zonder bladeren. Zelfde geldt voor de berken. Die hebben hun eigen blaadjes verloren, de dikke winterjas van klimop blijft. En het zwarte stipje net aan de binnenkant van de regenboog? Foto is van binnen, vanuit de keuken genomen, ramen zijn aan een wasbeurt toe.

De nacht van 11 op 12 november 2016.
Het had gevroren.
De ene roos nog in de knop.
Belofte van een bloem die niet meer zou uitkomen.
De andere roos, even was het feest.
Alsof met poedersuiker bestrooid, sluit ze haar blaadjes.

Voor een panorama van de achtertuin toen, klik hier.

De zon scheen op die dag, 12 november 2015.
Veel blad al van de bomen.
Helemaal rechts nog blad aan de ene kastanje van de buren.
Siergrassen staan te pronken.
De berken lijken groen, dat is hun winterjas van klimop.

Een verdrietige dag, dat ook.
De dag erna namen we afscheid van Pa.

’s Nachts was het koud geweest.
Tegen het vriezen aan.
De mist trok op.
De bladeren hielden de laatste druppeltjes vast.
Alsof ze met een plantenspuit waren besproeid.

De hoofdbloei van de schapenkophortensia was allang achter de rug.
De meest grote bloempluimen waren al bruin.
Een enkele kleine pluim nog in bloei, niet meer wit.
Verkleurd naar oudroze.

De zon brak door.
Rondje door de tuin op 16 november 2013.
Tot helemaal achterin, bij de verre schuur.

 

Als je jaar na jaar foto’s bekijkt zie je het verschil pas.
In een periode van het jaar waar de veranderingen in de tuin snel gaan.
In het voorjaar, als bijna elke dag iets nieuws de grond uit spuit.
In het najaar, als ineens de bladeren beginnen te kleuren.

Dat is niet steeds de zelfde tijd, elk jaar.
Je kun er de jaarklok niet op gelijk zetten.
Afhankelijk van droogte in de zomer, en tijdstip van vorst in najaar,
kan er weken tussen zitten.

Op 17 november 2012 zag de wolfsmelk er zo uit.

En die dag ook nog eieren gevonden!

• Een stukje langs het grasveld, twee weken geleden van gras en heksenbezem ontdaan. 50 cm diep, 1 meter breed.
• Een zakje tulpenbollen, die nu echt de grond in moeten, witte, type colonel.
• Een uurtje droog voor de lunch.Dat betekent lekker even naar buiten en de bollen erin gezet. Omdat het stuk grond nu zo kaal is op zoek gegaan naar wat plantjes. Een pad aan de andere kant van de tuin willen we gaan verbreden. Dat betekent dat een reep tuin van 35 centimeter breed en ruim 20 meter van plantjes ontdaan moet worden. Ik heb met een schepje een paar plantjes uit een stuk van nog geen halve meter gehaald. Die plantjes staan nu ook in de miniborder, boven op de tulpen. Dat belooft veel kleur volgend voorjaar en zomer. Niet allemaal tegelijk overigens.

Zaterdag was het aardig weer en ook wat zon. Tijd om het terras van alle aangewaaide blaadjes en takjes te ontdoen. We hebben een olijfboom in een grote terracottapot, die een groot deel van het jaar net buiten de overkapping van het terras staat. En zo lekker zelf regen kan opvangen en het stof van blaadjes kan laten regenen. In de winter tillen we -met zijn tweeen lukt dat net- de olijf onder de overkapping. Droger en wat meer beschutting. Alleen bij meer dan 10 graden vorst schuiven we de olijf nog 1 etappe verder naar binnen, naar de serre. Daar vriest het dan ook, maar iets minder hard.

Wij stonden opgesteld aan weerszijden van de pot om in kleine stukje de paar meter af te leggen. Eddy stop, kijkt vol verbazing naar boven, en begint te wijzen. Daar! Daar!. Ik kijk ook omhoog, vliegen er ganzen over, of een bijzondere vogel? Nee daar, roept Eddy. Wat zie je dan, vraag ik. Kijk dan! Nog steeds wijzend. Uiteindelijk ga ik naast hem staan en kijk langs zijn gestrekte vingen omhoog. Ah, nu zie ik het ook.

1 olijf. Zo groot hebben we er nog nooit 1 gehad.

Een week of drie geleden dachten we voor de laatste keer in 2017 het gras te maaien. Dat was half oktober. Het bleef zacht, en zo kon je op 4 november Eddy in de weer zien met onze elektrische maaier. Dit jaar aangeschaft en wel handig. Ook bij nat gras kun je maaien. Dat lukte met onze oude (niet al te scherpe) handmaaier absoluut niet. Ook de nog niet weggeharkte blaadjes werden mee genomen door de maaier. Toch nog zeker een halve opvangbak met gras eraf gehaald.