Alles in en om onze tuin
Soms kom je in het landschap (of in de tuin) een vorm tegen in de wolken, een boom, een kronkelende tak of een bloem.
Onze hersenen zijn heel erg goed in ‘patroon-herkennen’ en menen daar dan soms gezichten, zoals deze en deze, of andere bekende vormen in te zien.
Welke stripfiguur herken je in onderstaande foto?
Voor Steiny is het Mickey Mouse, ze kwam hem tegen in Warnsborn, zomaar tussen de beukenblaadjes.
Heb je ook zulke foto’s, en wil je ze delen, stuur ze gerust naar me op .
… door het gras.
Dit was vorige week, op een zonnige zaterdag ochtend vroeg even de tuin in gelopen, en de maan stond nog hoog aan de hemel.
Met de kortere dagen gaan veel planten in rust. Voor sommige kamerplanten, bij ons in Nederland tenminste, begint het bloeiseizoen dan juist. Bijvoorbeeld de kerstcactus, of lidcactus. Bij ons bloeit ie trouwens nooit met kerst, maar al eerder, bovenstaande foto is van 26 oktober. Er zijn wel wat trucs om de bloei met kerst te laten vallen als je dat zou willen, bv. hier.
Een groot deel van het jaar is deze vetplant groen, de platte blaadjes als een soort vingerkootjes aan elkaar. De ene week zie je nog niets, een volgende week een paar knopjes aan de uiteinden van de ‘vingers’, en nog een paar dagen….. overdadige bloei. Dit is de enige tijd van het jaar dat je de plant goed water moet geven. Ga vooral dichtbij staan om de ingenieuze bloemvorm te bekijken. Kunstig in elkaar gevouwen, zijden bloemen bijna.
Andere perioden kun je de schlumbergera beter te droog dan te nat houden.
Mocht de plant wat slap worden, voel dan even goed aan de grond. Want de lidcactus gaat ook slap hangen als ze te veel water krijgt. Nog meer water geven, omdat je denkt dat ze te droog staat, helpt de plant onvermijdelijk om zeep. Dat is me al eens gebeurd.
Van oorsprong komt de schlumbergera voor in de regenwouden van Brazilie. Groeit daar in de schaduw op boomstammen. Dat betekent dat ze dus ook weer niet mogen uitdrogen. Kortom, een plant met een beetje gebruiksaanwijzing, maar heb je eenmaal een goede plek voor ze, dan kun je er heel lang plezier van hebben. Je ziet ze vaak in roze of roodoranje tinten. Er schijnen ook gele te zijn, maar die heb ik nog nooit gezien.
Onwerelds licht,
in gloed van goud.
Late middagzon
kleurt het landschap,
onder de wolken door.
De regenboog wijst de weg
naar twee potten goud.
Bij het maken van foto’s met mijn iphone wordt niet alleen het tijdstip van de foto opgeslagen, maar ook de plaats waar de foto gemaakt is. Bij deze foto’s is de omschrijving ‘Industrieterrein Franeker Zuid’.
Dat ziet er toch echt niet zo uit!
De foto’s zijn gemaakt in Franeker -dat wel- op een plek aan het van Harinxmakanaal. Vroeger was er een scheepswerf op deze plek, maar dat is allang niet meer zo. Nu ligt er het huis en mooie tuin van Jenny en Ab. We waren er afgelopen weekend op bezoek. Koffie, kopje soep en ook een rondje door de tuin.
Enkele.
Jaren geleden heb ik eens in een bloemenmengsel een aantal phacelia planten gehad. Langdoorbloeiend en de bijen waren er dol op. Niet zo gek, want de Nederlandse naam voor deze plant is bijenvoer.
Tientallen
In een tuintijdschrift heb ik eens gelezen dat iemand in de tuin altijd een stukje van ongeveer 1 x 1 meter inzaaide, alleen met phacelia. Een leuk paars ‘blok’ in de tuin. Dat staat nog steeds op mijn ’tuin-to-do’-lijstje. Als ik eerst maar eens een vierkante meter kale grond zou hebben…
Tienduizenden!
Deze foto’s kreeg ik vorige week van Hilde. Gemaakt bij Spijk. Daar is de phacelia als groenbemester op de akker gezaaid, en wat ziet het er geweldig uit nu ze in bloei staan. Tot aan de horizon.
De foto geeft een impressie, maar het haalt het niet met er tussen zelf staan.
Het enige wat er op aan te merken is dat je zo laat in het seizoen niet de overvloed aan bijen en hommels meer hebt. Midden in de zomer zou je hier een oorverdovend gezoem van nijvere bijtjes horen.
Vorige week zondag, de vorst nog aan de grond, gingen we een stukje wandelen in de stralende zon. Tegen half 1 (het rondje werd iets groter dan gepland) liepen we langs de rotonde bij Haren, naast de A28. De berm stond prachtig in bloei, vol met duizendblad. Eind oktober, ja!
Ik dacht dat dat extreem laat was, maar even googlen laat zien dat duizendblad tot in oktober kan bloeien.
Even door de knieen om een konijnen-view foto te maken. Op ‘ooghoogte met de bloemschermen. Recht richting de rotonde, maar dat zie je niet als je het niet weet.
Van zomertijd naar wintertijd.
De winter-banketbakker is weer in het land.
Afgelopen nacht heeft zij een uiterst dun laagje poedersuiker over tuin en landschap uitgestrooid.
Voor het eerst hebben we weer flink wat gas verstookt. De afgelopen weken was het warm genoeg om de hybride warmtepomp het verwarmingswerk te laten doen.
Een beetje familieverhaal.
Deze olijke kikker staat in de tuin van het grootouderlijkhuis in Overveen, bij Tante Els en Oom Herman (‘oompie’), mijn peetouders. Els is de zus van mijn vader en woont in het ouderlijk huis van haar (en mijn vaders) ouders. Vroeger gingen we vanuit Bunnik, waar mijn ouderlijk huis staat, heel vaak op bezoek bij elkaar. Els en Herman zijn Groentje-lezers van het eerste uur.
De kikker in de tuin is er een van een hele verzameling. Els verzamelt kikkers. En deze heeft ze van haar zoon Jeroen gekregen. Mijn neef dus.
De kikker is er een van velen, maar de meeste staan binnen. Deze is er op gekleed, met regenjasje en paraplu. Kan wel tegen herfstig weer. 
Lange avonden, warm bij de vloerverwarming.
Wat minder buiten.
De tuin glijdt zo zoetjes aan richting winterrust.
De laatste Gardeners World van het seizoen ligt al weer achter ons.
Voor je wekelijkse portie tuinvitaminen is er een oplossing. Lees eens een mooi tuinboek. Of eigenlijk een boek, waar een van de hoofdrollen door een tuin gespeeld wordt, maar waar de andere bewoners van de tuin even belangrijk zijn.
Zo’n boek als The Morville Year, van Katherine Swift. Een serie columns die ze schreef in de periode 2001 tot 2005 voor de zaterdageditie van The Times. Over haar tuin in Morville, Shropshire, UK. Vanaf de lente, gesorteerd per seizoen, beschrijft ze liefdevol wat ze zoal ziet in de tuin. Niet mooier dan het is. Ze neemt de lezer mee in haar tuinavonturen, en laat ook zien wat er niet lukt. Zoals de roos, die ze al drie keer verplaatst heeft, omdat de plek steeds niet goed bleek. Of de aanleg van de langwerpige vijver, waarmee ze de tuinman bijna gek kreeg, omdat ze tot twee keer toe de juist gemetselde muurtjes liet veranderen. Waar ik van geniet is dat ze regelmatig in de historie duikt, van een plant, van een tuinmens, van een plaats, van een land. Voor mij zijn dat vele kersjes op een taart.
Een van Katherine’s zinnen in de inleiding sprak me bijzonder aan. Ook voor mij geldt dat schrijven in ’t Groentje, boeken lezen, in de tuin bezig zijn, kijken, fotograferen, rondsnuffelen op internet, onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Reading, writing and gardening remain for me indissoluble, the garden not simply the physical place where I spend most of my days, but a mental space built out of thoughts and emotions, associations and memories – mine and other people’s.
Een ander boek van Katherine is the Morville Hours.