Achter in de tuin stond ik te rommelen bij de composthoop, toe ik een heel gebabbel van vogeltjes hoorden. Niet standaard geluid, dat ik meteen kon thuisbrengen. Leunend op de bezem, stond ik een tijdje naar boven te kijken. Een hele vlucht, wel 10. In de hazelaar. Babbel, babbel. Hier is wat lekkers te halen. Babbel, kwetter. Hier ook.
De hazelaar heeft inmiddels bijna al het blad verloren. Tussen de duizenden katjes in wording, kon ik ze zien. Staartmeesjes. Naast de hoge pieptonen kunnen ze dus ook babbelen.
Omdat onze tuin oorspronkelijk twee tuinen was, Vanwege dat ons huis oorspronkelijk twee huizen was, hebben we in de tuin twee tuinpaden naar achter.
De ene jaren terug al wat verbreed, 3 stoeptegels breed, met opsluitbanden.
De andere, een erfenis van ome Job. 55-60 cm breed, gelegd van metselstenen. Geen opsluitbanden, waarschijnlijk geen zand eronder, en de voegen tussen de steentjes zijn inmiddels een paar cm breed geworden.
Met allerlei grasjes en ander spul ertussen.
Rustiek, dat wel.
Maar tikkie smal, zeker in de zomer, als al het omliggende plantenspul zich bevallig over het pad drapeert. En glad ook, die metselsteentjes, als ze nat zijn. Dat is groot deel van de herfst en winter zo.
Besloten om het pad te laten verbreden, opsluitbanden toe te voegen om de stenen bij elkaar te houden, en een rij stoepstenen in het midden. Dit zijn niet zo glad. De hovenier gezegd dat ik wel zoveel mogelijk materiaal wilde hergebruiken. Ben er nog niet helemaal uit. Zou ik nou twee rijen stoepstenen doen. Of steentjes erbij. Of….
Schetsje uit de communicatie die ik per mail heb met de hovenier. Hij is nu even op vakantie, in India. Wel mail.
Vanaf de bank, kijk ik de werkkamer van Eddy in. Heel vroeger was dat een garage. We hebben de garage toen we hier kwamen wonen (in 1992!) bij het huis getrokken. De kleine halfronde raampjes aan de achterkant hebben we toen laten zitten.
Vanaf de bank zie ik een klein stukje tuin door het halfronde raampje. Een berberis, prachtig geeloranje herfstkleur, fraai als de zon er op schijnt.
Van iets dichterbij maak ik deze foto. Door het middelste ruitje de berberis. Door het linkerruitje een geel gekleurde pol molinia siergras.
Poes zit regelmatig in de vensterbank, vandaar het wollen lapje.
Een paar jaar geleden ging de boekhandel bijna failliet en toen hebben we met zo’n 200 dorpelingen een coöperatie opgericht en samen de boekhandel ‘gekocht’ en daarmee behouden voor het dorp. Zoveel mogelijk kopen we onze boeken bij ‘onze’ boekhandel.
Afgelopen donderdag had Eddy online boeken besteld. Omdat ik nog geen bevestiging van de boekwinkel had gekregen, ging ik er vrijdag even langs. Ilona, de bedrijfsleider zat vermoeid achter de computer. Zoveel bestellingen ineens (drukste tijd van het jaar), ze kwam er bijna niet doorheen.
Toen ik de dag erna, zaterdag het bestelde boek ging ophalen, dacht ik: ik neem een bloemetje voor Ilona mee. Bij een lokale bloemist een vrolijk plantje gekocht, en bij de boekwinkel afgegeven. Ilona was er niet die dag, maar een collega, schreef er een briefje bij en zette het voor haar klaar. Een oppepper.
Kalanchoe ?
Zo’n vrolijk plantje, een kalanchoe denk ik, staat nu ook bij ons in de vensterbank. Knalrode bloempjes.
Allerlei plantjes staan nog in potjes naast de schuur. Die wil ik eigenlijk nog ‘voor de winter’ in de grond zetten (met potje en al. Dan overleven ze de winter beter. Voorlopig lukt dat even niet, zo nat is de tuin. Dus geen tuinklusjes vandaag. Maar wel heel even naar buiten, en een klein rondje door de tuin. Rondom het huis. Gevolgd en daarna voorgegaan door Poes Sprot. Komt ie ook nog aan zijn loopje toe.
Wat doe jij daar achter, bij die schuur?Ahh, even de takkenwal een geur-markering geven….Wat lopen die kleine grindjes lastigDit is fijner aan de pootjes, gemetseld plateautje.He, nu duurt het wel lang genoeg. Kom je nou nog? Tijd om weer naar binnen te gaan.
Afgelopen woensdag waren Vader Jaap en Zoon Wouter bij ons voor snoeiwerk in de tuin. Ik had die dag vrijgenomen, en was ook grootste deel van de dag in de tuin. Na hele natte weekstart, was het die woensdag droog, s middags zon, en een graad of 13. Heerlijk.
Tijdens de lunch aan onze eettafel raakten we aan de praat over manieren van snoeien. Tot mijn verrassing begon Eddy te vertellen over ‘lion- tailing’. Dat bestaat echt!. Bomen zo snoeien dat de takken van onder kaal zijn (alle zijtakken weg, en boven in nog een toefje zijtakken. We zochten een foto op internet. Aha, ik zie het al, zei Jaap. Dat zijn snoeiers die vanuit een hoogwerker werken. Van onder kunnen ze de zijtakjes makkelijk wegsnoeien, en het bovenstuk laten ze staan: daar kun je vanuit de hoogwerker niet bij. Bijkomend voordeel voor deze hoogwerker-snoeiers is dat onder aan de boom een hele stapel kleine takjes verschijnt. Dat ziet er spectaculair uit, geeft de indruk van heel hard werken. Goed als ‘de baas’ langsloopt. Maar als je het versnippert blijkt het in volume maar weinig te zijn. Lion tailing is misschien niet meteen ongezond voor de boom, maar de windvang is wel anders geworden, dus in een storm zou dat nadelig kunnen zijn.
Met heggenschaar en accuzaag
Jaap vroeg of we wel eens van ‘fracture pruning‘ gehoord hadden. Dat was laatst onderwerp van een bijspijkercursus voor bomensnoeiers. Nee, hadden we nooit van gehoord. Dat was het soort snoeien er uit ziet als een beginnende snoeier aan het werk is geweest: aan een grote tak beginnen te zagen, zonder eerst een kleine snede aan de onderkant te hebben gemaakt. Dan breekt de tak het laatste stuk of en scheurt een stuk van de stam in. Fracture pruning zag er net zo uit, alleen was het niet een onwetende beginnende snoeier, maar werd het express gedaan, bij oude bomen (veterane bomen kwam ik als mooie term tegen) om een natuurlijk ogend geheel te krijgen. Hierdoor worden hierdoor onaantrekkelijke stompen vermeden: het valt nauwelijks op dat deze bomen gesnoeid zijn, hooguit dat ze zichzelf bij de laatste windvlaag een aantal meter hebben verlaagd. DE bedoeling is dat door de grote wonden er sneller holtes in de oude bomen ontstaan, geschikt voor allerlei vogel en kleine beestjes. Is een soort ecologisch beheer voor de laatste levensfase van een boom: alleen voor ervaren boomsnoeiers!
Ooit maakte ik een leuk kruidentuintje met buxusheggetjes in kruisvorm, en een bol in het midden. Allemaal stekken, van snoeisel van de ene grote buxus die ik ooit in de tuin hadVier perkjes bleven over. In de vier perkjes tussen de heggetjes eerst kruiden, later alleen nog bieslook in een van de perkjes. In de andere drie groeiden steeds meer bloemen en andere planten. Waardoor het snoeien steeds lastige werd.
Waardoor ik minder vaak ging snoeien.
Waardoor de heggetjes heggen werden en de bol een reuzenbol.
Waardoor er minder plek was in de perkjes…
En toen werd een van de vier ‘armen’ van het heggetjes-kruis de favoriete markeerplek van allerlei poezenvolk. En kregen een paar struikjes de buxusrot.
Even diep zuchten. Besluit genomen. Minder buxus in de tuin. Een week of zes terug was ik al begonnen met stukken buxushaag weg te halen. De afgeknipte takken lagen boven op de composthoop te wachten. Totdat de snoei meneren weer zouden komen. Dat was afgelopen week. IK vroeg ze de resterende buxusstruiken te verwijderen.
“Grijp ze bij hun lurven“, zei vader Jaap tegen zoon Wouter. ” Waar zitten de lurven bij een buxusstruik“, vroeg Wouter. Terwijl ik eerst de takken allemaal afknipte tot een cm of tien boven de grond, en dan hard ging spitten om de kluit eruit te hallen, hadden vader en zoon een andere werkwijze. Pa had een vlijmscherpe spade. Zoon greep de struik stevig vast. En terwijl Pa de wortels rondom doorstak, trok zoon de struikjes uit de grond. Of beter uit de blubber. Zo nat dat de wortelkluiten met een zuigend geluid uit de grond kwamen. Nu werden de takken alsnog kort boven de wortels afgeknipt en in de grote versnipperaar gegooid.
Resultaat 1: een kaal stuk grond, 2 x 2 meter, waar een volle kruiwagen compost overheen is gegaanResultaat 2: kletsnatte wortelkluiten, takken net boven de grond afgesnoeid, opgestapeld bij de composthoopResultaat 3: een paadje tussen composthoop en takken wal, tijdelijk voorzien van groene buxussnippers.
Deze foto’s zijn van 7 november. Een enkele bloempluim, als toegift van de zomer, groeiend aan de gestekte hortensia’s uit mijn moeders tuin. Toen ik de stekken naast het terras plantte in september wist ik niet welke de rode en welke de witte was. Nu wel. De meest rechtse struik van de twee bloeit wit. Als het goed is dan is volgend jaar te zien dat de linkerstruik rood bloeit. Volgens Bartjens.
