Met statige pas
paradeert hij.
Met scherpe blik
tuurt hij.
Met snelle snavel
vangt hij.
Hap, slik, weg
kikker.
Volgende week een filmpje.
Reiger
Onder de douche
Op de koude slaapkamer stond ie te overwinteren, de echium pininana, of reuzenslangenkruid. Komt van oorsprong voor op de Canarische eilanden, ik heb zaad gekocht in de botanische tuinen op het eiland Wight. Daar doet ie het ook prachtig. het is tweejarige of driejarige plant die 3-4 meter hoog kan worden. Maar van kou houd ie niet, dus staat in een pot. Eerste jaar 40 cm hoog, tweede jaar (nu) ongeveer een meter hoog. Zou dus dit jaar moeten gaan bloeien.
Dit is de tweede winter binnen, op die onverwarmde slaapkamer dus. Een onhebbelijkheid van de pininana is dat ie enorm last kan hebben van luizen. En dat heeft ie ook, nu. In januari!
De bladeren en stengels zijn hevig, bijna prikkend behaard, heel lastig om de luizen eraf te krijgen door wrijven. Twee weken geleden met plantenspuit met spiritus/zeepsop mengel bespoten. Wat een geklieder. En vorig weekend maar gewoon onder de douche gezet.
Best wel gezellig zo’n plant in de douche, maar toch niet erg praktisch. Het aantal luizen is flink verminderd, althans de grote. Maar vandaag zag ik al weer allerlei klein grut tussen de haren op de bladeren door schuifelen. Dus dit weekend maar weer omlaag sjouwen en onder de douche zetten.
Haus im Schnee
In deze en komende periode gaan allerlei mensen op wintersport. Met de bus of auto naar Oostenrijk of Duitsland. Terwijl mooie winterplaatjes soms zo dichtbij zijn, in tijd en plaats. Zoals dit plaatje van ons huis, 1 week geleden.
Vanmorgen stond ik nog (voorzichtig) op het ijs van onze bevroren vijver, en vlakbij, op het Paterswoldse meer, werd nog geschaatst. De sneeuw is grotendeels gesmolten, alleen de grote sneeuwbal die ik vorige week maakte, ligt nog op het tuinpad. De temperatuur is vanmiddag omhoog geschoten naar bijna 9 graden. Margriet en ik hebben een minuut of tien heerlijk buiten gestaan, in de tuin, zonder jas.
Als alle sneeuw gesmolten is hebben we nog de sneeuwbessen. En over een paar weken de sneeuwklokjes.
Maandfoto Januari 2017: De Goudvink
Volgend weekend is het weer het wekend van de nationale tuinvogeltelling. Omdat het dit weekend mooi weer is, maar ik nu vast een paar foto’s. Met de telelens op het fototoestel, gewoon vanuit huis.
In de pergola vlak naast het huis hangen diverse vogelvoederattributen. Veel mussen, heggemus, tortel, koolmees, vink, pimpelmees. Er komt ook vaak, ergens op de dag, een goudvink langs. Die kun je niet missen. De kans dat ie net komt als je fototoestel bij je hebt is kleiner, maar ik had geluk vandaag.
Alsof ie even kwam poseren, even naar links kijken, even naar rechts, paar zaadjes van voederplank, en weg was ie weer. Een halve minuut misschien, da’s al genoeg.
Ont-zien
Natuurijs het je in allerlei soorten, afhankelijk van temperatuur, aangroeisnelheid en eventuele neerslag na de eerste ijsvorming kun je van alles krijgen: van bijna zwart spiegel ijs, tot melkig wit fondant-ijs. En van alles er tussen in. De ijsmeesters weten er veel meer van.
Met de lage winterzon worden bobbels en oneffenheden in het ijs mooi uitvergroot. En soms kun je er patronen of figuren in ontdekken.
Als je zo’n figuur eenmaal gezien hebt, kun je hem niet meer ont-zien. Dat had ik met het gezicht in de bovenste foto. Hieronder nog een keer uitvergroot, zie je het gezicht? Probeer hem dan nu niet meer te zien….
Wandelen met je schaduw
Zaterdagmiddag eind van de middag maakte ik een klein wandelingetje in de buurt. Lopend langs een watertje van zuid naar noord. Zon ging bijna onder in het westen, stond heel laag. Uit een ooghoek zag ik steeds beweging aan de overkant van het watertje. Gek trouwens, want daar loopt geen pad. En toch leek het steeds of daar aan de overkant iemand met me mee liep in hetzelfde tempo.
En dat was ook zo, het was mijn schaduw.
Sprookje
In de nacht van dinsdag op woensdag 18 januari had het flink gemist in de eerste helft van de nacht. Samen met behoorlijke vorst, zorgde dat er voor dat we woensdag in sprookjesland wakker werken. Alle fijne takjes mooi berijpt. De stam van de grotere bomen gewoon donker van kleur. In prachtig contrast met alle rijp; alsof de bomen volop in de bloesem stonden.
Overal stapten mensen even van de fiets, of uit de auto om wat foto’s te maken. Mooie herinnering aan dit kadootje van de natuur.
Cottage Gardens in Zwart Wit
Het is zaterdagochtend, lekker rustig aan. Met laptop op schoot, een beetje struinen over het internet. Via een filmpje over spreeuwen kom ik bij een youtube film over cottage gardens terecht.
Ach, niets te doen in de tuin, koffie net op, gewoon lekker even de tijd nemen om een stukje tuinfilm te bekijken.
De videofilm begint met een paar oude zwartwit foto’s van cottages met hun bewoners van lang geleden (Dorset County Museum, University of Reading).
En dan een paar tuinportretten van cottage tuinen zoals ze er nu uit zien. Met een paar korte fragmenten waar de tuineigenaren, vaak op leeftijd, met passie over hun tuin vertellen. Zoals ’the king of lettuce’.
Zie link. De film duurt ongeveer drie kwartier.
Jolly pleasant.
De Pauw en de Hinde
Aan de ene kant van het park woonden de herten. Ze hadden daar hun voederbak en konden schuilen bij een paar bomen. Het grote hert was de baas. Hij had een paar vrouwtjes, die elk weer een paar jongen kregen.
Een van de jonge vrouwtjes, een hinde, was bijzonder nieuwsgierig. Ze bleef niet aan de ene kant van het park, waar de herten woonden. Maar ze ging steeds verder wandelen, tot helemaal aan de andere kant van het park.
Aan de andere kant van het park woonden de pauwen. Een prachtig blauwgroene mannetjespauw en zijn bruine vrouwtje. Zij woonden aan de andere kant van het park, vlak bij de vijver waar de eenden en zwanen zwommen. Er was een groot grasveld waar ze konden zonnen, en als het slecht weer was gingen ze achter de schuur staan, onder de dakrand. Daar was ook beschutting. De pauwen kwamen nooit aan de ene kant van het park.
Op een dag kwam de jonge hinde van de ene kant naar de andere kant van het park. Het pauwenmannetje was helemaal overweldigd. Wat een prachtige vrouw zag hij daar lopen, lichtbruin, net zoals pauwenvrouwtjes altijd zijn, maar veel groter en met prachtige bruine ogen. Helemaal verlief was de pauw, en hij vergat zijn eigen vrouwtje en begon achter de hinde aan te lopen. En even later ging de pauw naast de hinde lopen, van links, naar rechts. Overal waar zij ging, volgde de pauw. Zo trots als een pauw kan zijn, stapte hij voort naast met zijn nieuwe geliefde.
Klik hier voor een filmpje. Met als dramatische slotscene het treurige pauwenvrouwtje dat achter de schuur blijft zitten.
Verre schuur tweemaal
Links helemaal achterin de achtertuin staat onze verre schuur. Daar staat de kruiwagen, een werktafel met stapels en stapels bloempotjes, oude dakpannen, en nog veel meer.
De verre schuur, een klein huisje, bijna verscholen in de tuin.
Ooit aangeboden aan mijn nichtje Amber, als slaapkamer, als ze in Groningen kwam studeren. ZE maakte geen gebruik van het aanbod, snap je dat nou?