Alles in en om onze tuin
Zaterdagmiddag eind van de middag maakte ik een klein wandelingetje in de buurt. Lopend langs een watertje van zuid naar noord. Zon ging bijna onder in het westen, stond heel laag. Uit een ooghoek zag ik steeds beweging aan de overkant van het watertje. Gek trouwens, want daar loopt geen pad. En toch leek het steeds of daar aan de overkant iemand met me mee liep in hetzelfde tempo.
En dat was ook zo, het was mijn schaduw.
In de nacht van dinsdag op woensdag 18 januari had het flink gemist in de eerste helft van de nacht. Samen met behoorlijke vorst, zorgde dat er voor dat we woensdag in sprookjesland wakker werken. Alle fijne takjes mooi berijpt. De stam van de grotere bomen gewoon donker van kleur. In prachtig contrast met alle rijp; alsof de bomen volop in de bloesem stonden.
Overal stapten mensen even van de fiets, of uit de auto om wat foto’s te maken. Mooie herinnering aan dit kadootje van de natuur.
Het is zaterdagochtend, lekker rustig aan. Met laptop op schoot, een beetje struinen over het internet. Via een filmpje over spreeuwen kom ik bij een youtube film over cottage gardens terecht.
Ach, niets te doen in de tuin, koffie net op, gewoon lekker even de tijd nemen om een stukje tuinfilm te bekijken.
De videofilm begint met een paar oude zwartwit foto’s van cottages met hun bewoners van lang geleden (Dorset County Museum, University of Reading).
En dan een paar tuinportretten van cottage tuinen zoals ze er nu uit zien. Met een paar korte fragmenten waar de tuineigenaren, vaak op leeftijd, met passie over hun tuin vertellen. Zoals ’the king of lettuce’.
Zie link. De film duurt ongeveer drie kwartier.
Jolly pleasant.
Aan de ene kant van het park woonden de herten. Ze hadden daar hun voederbak en konden schuilen bij een paar bomen. Het grote hert was de baas. Hij had een paar vrouwtjes, die elk weer een paar jongen kregen.
Een van de jonge vrouwtjes, een hinde, was bijzonder nieuwsgierig. Ze bleef niet aan de ene kant van het park, waar de herten woonden. Maar ze ging steeds verder wandelen, tot helemaal aan de andere kant van het park.
Aan de andere kant van het park woonden de pauwen. Een prachtig blauwgroene mannetjespauw en zijn bruine vrouwtje. Zij woonden aan de andere kant van het park, vlak bij de vijver waar de eenden en zwanen zwommen. Er was een groot grasveld waar ze konden zonnen, en als het slecht weer was gingen ze achter de schuur staan, onder de dakrand. Daar was ook beschutting. De pauwen kwamen nooit aan de ene kant van het park.
Op een dag kwam de jonge hinde van de ene kant naar de andere kant van het park. Het pauwenmannetje was helemaal overweldigd. Wat een prachtige vrouw zag hij daar lopen, lichtbruin, net zoals pauwenvrouwtjes altijd zijn, maar veel groter en met prachtige bruine ogen. Helemaal verlief was de pauw, en hij vergat zijn eigen vrouwtje en begon achter de hinde aan te lopen. En even later ging de pauw naast de hinde lopen, van links, naar rechts. Overal waar zij ging, volgde de pauw. Zo trots als een pauw kan zijn, stapte hij voort naast met zijn nieuwe geliefde.
Klik hier voor een filmpje. Met als dramatische slotscene het treurige pauwenvrouwtje dat achter de schuur blijft zitten.
Links helemaal achterin de achtertuin staat onze verre schuur. Daar staat de kruiwagen, een werktafel met stapels en stapels bloempotjes, oude dakpannen, en nog veel meer.
De verre schuur, een klein huisje, bijna verscholen in de tuin.
Ooit aangeboden aan mijn nichtje Amber, als slaapkamer, als ze in Groningen kwam studeren. ZE maakte geen gebruik van het aanbod, snap je dat nou?
Omdat in de tuin nog niet veel te doen valt, kijk in overal glimpjes tuin. Gister waren we met Edwin, vriend van ons uit Utrecht, naar de tentoonstelling van Rodin in het Groninger Museum. Wat we helemaal niet wisten was dat Rodin een soort assemblage-kunstenaar was. Van klei boetseerde hij mensen in het klein. Medewerkers van zijn atelier maakten er meteen een gipsen afgietsel van, dat is het ‘origineel’. De oorspronkelijke kleibeeldjes waren erg kwetsbaar en zijn grotendeels verloren gegaan. Van het gipsen origineel werden nieuwe afgietsels gemaakt, soms in brons, soms uitvergroot. Soms werden de beelden, weer door medewerkers van Rodin, in marmer uitgehouwen.
Wat ik bedoel met assemblage-kunstenaar: vaak liet Rodin van losse onderdelen, armen, handen, benen, hoofden, een hele serie afgietsels maken. En soms jaren later gebruikte Rodin dan het hoofd van een beeld met een arm van een ander en maakte er nog een romp bij. Steeds andere combinaties van dezelfde onderdelen. Ja, er was ook een manshoog afgietsel van ‘de denker’, zijn meest bekende beeld. In de museumshop kon je ook kleine denkertjes kopen, in brons voor een paar tientjes, en zelfs een piepkleine , ik denk ge-drie-D-print voor 2,90 Euro.
Geen beelden van Rodin die me aan de tuin deden denken. Wel een paar tuinvoorbeelden toen we de andere collecties van het museum bekeken.
De meeste nieuwjaarsbijeenkomsten zijn geweest.
Nog 1 x terugblikken.
De maandfoto’s van 2016 bij elkaar.
Deze week kreeg ik een grote enveloppe met de post, met daarop een paar fraaie zomerse afbeeldingen. Een serie postzegels met vlinders en bloemen. Dat stemt me vrolijk. Voorschotje op de zomer.
De atalante hebben we jaarlijks in eigen tuin.
Ik heb wel eens een oranje luzerne vlinder gezien, niet in de tuin , maar een stukje verderop.
Dahlia’s van een andere soort hadden we afgelopen zomer in de tuin.
En een hibiscus ken ik vooral als kamerplant.
Drie sporen lopen hier door elkaar heen.
Herken je ze?
Een blog zoals deze is eigenlijk een verzameling ‘snelle’ columns.
Over de tuin, digitaal, snel aangepast aan actualiteiten. Bv het weer of een toevallige mooie bloeicombinatie.
In een tijdschrift, zeker een maandblad heb je van oudsher ook columns, maar door de doorlooptijd, redactie, opmaak, drukken, verzenden, zijn de stukjes vaak wat langer van te voren geschreven. Een artikel of column in het januarinummer is dan in september of oktober geschreven. Het medium maandblad’ is daarmee iets trager, of anders gezegd, tijdlozer, dan een blog.
Dan is het wel grappig om in een maandblad, Tuinseizoen heet het, een artikelen serie te starten over groene bloggers. Het eerste artikel in die serie gaat over dit blog ! Ik vond het leuk om mee te doen.
Een langzamer medium (tijdschrift) schrijft over een sneller medium (blog), waar vervolgens weer over dit langzamer medium (het tijdschrift) schrijft die over blogs schrijft….
Een soort Droste-effect, naar de oude Cacao blikjes van Droste.
Om het artikel te lezen, klik hier. NB. Het nummer ligt nu in de winkels.