Categorie: Elders

Om deze krokus op de foto te krijgen gewaagde actie ondernomen. Zaterdag had het flink geregend en aan het eind van de middag ging ik nog klein rondje wandelen, onder andere langs het populierenlaantje. Links van dat laantje een langwerpige vijversloot, met een vrij steile helling van nat gras. En daar stond opeens dit kluitje krokussen. Voorzichtig half de helling af en dan ook nog op mijn hurken om dichtbij te komen. Heeeeel voorzichtig weer overeind en de gladde helling op, tot ik weer op het voetpad stond.
Mooie krokus, toch.

Bij ons in de tuin zijn de krokussen nog niet zo ver, maar dat kan ook zijn omdat overal nog veel blad ligt.

Bij wandelingetje door het dorp even langs de pluk tuin- moestuin van Boer Gijs. Zou er al wat staan? Ja hoor. Boer Gijs is weer begonnen.
Perceeltje bij perceeltje pakt hij aan. Deels al gezaaid, deels mest al in de bodem gewerkt, deels percelen met het en der hopen mest, nog te verspreiden. En een deel nog lekker rommelig.

Santolina’s staan bij ons in de tuin, doen het goed op droge, zonnige plekken. In ieder geval moeten ze droog staan in de winter, geen natte voeten. Ik kende eigenlijk alleen de zilvergrijze vorm. Heb bossen van het snoeisel nog steeds in de serre staan, deels in water, nog steeds, eens kijken of daar ooit worteltjes aan zijn gekomen. Deels gedroogd, die zou ik kunnen verkruimelen en in kleine geurzakjes doen. Net zoals met lavendel, voor tussen de kleren. Iets ander luchtje, dat wel.

Er is ook een groene vorm en daar heb ik vorig jaar een stekje van meegenomen uit Engeland. In een plastic zakje, een klein takje van een groene santolina. Nu weet ik weer uit welke tuin, Timbers Garden. De bloemetjes zijn iets lichter geel dan bij onze grijze variant. IN zulke bossen op de foto vind ik ze veel mooier bloeien dan de grijze, daar knip ik vaak de bloemen uit.
Het stekje thuis in klein potje gezet, en het staat nu nog buiten, op het overdekte terras (geen natte voeten), onder de schaduw van de kuip-olijf.
Benieuwd of ik zulke mooie bossen kan opkweken zoals in de Engelse tuin.

In WordPress, het programma waarmee ik de blogjes voor ’t GRoentje scgrijf kwam ik nog een concept tegen. Van afgelopen zomer, niet gepubliceerd, want nog niet af. Bleek alleen de titel te zijn.
Kent: Timbers Garden. En als tekst: laatste dag.

Dat was de laatste dag van het tuinreisje zomer 2029, met Jitske. Tuinreis naar Engeland met de bus, altijd heel wat uren, zeker omdat wij dan nog helemaal terug naar Groningen moesten. Dan is er -nog in Engeland- nog een tuinbezoek ingebouwd, in Kent, niet zo ver van de ingang kanaaltunnel.

Gelukkig had ik de foto’s nog, om te helpen herinneren wat voor soort tuin het was. Timbers Garden. Ik heb er een heleboel gemaakt. Eerst even langs de tearoom, de bijzondere torentjes (Kiln, schoorstenen) net buiten de tuin. Ik herinner me de tuin, de grote halve appel en het beeldje van de zittende jongen, die vond Jitske zo mooi. Maar vooral de notengaard, door de bloementuin heen, en steil omlaag een smalle vallei in. 100 jaar oude boomgaard met notenbomen, die weer in ere hersteld is. De bloemenzee van de bloemenweiden. In mijn eentje, in de stilte van de ‘nuttery’ en de ‘wild flower meadow’. Even tijdloos. Genieten.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Donker en grijzig vandaag, wel droog. Ingrid was een nachtje komen slapen, en had wandelschoenen mee. Erop uit, naar een plekje waar je minder makkelijk met openbaar vervoer komt: het Balloerveld, bij Balloo, vlakbij Rolde, ten oosten van Assen.

We waren niet de enige die op dit idee kwamen. BIj de parkeerplaats bij de schaapskooi in Balloo stonden heel wat auto’s, en tijdens onze wandeling (de paarse route) kwamen we vooral families met kinderen en paren tegen. De kudde op het veld was wat verder van het wandelpad af vandaag, die zagen we wat meer van een afstand. Mooi wijds landschap, vast ook prachtig in de sneeuw, of juist half augustus, als de hei volop in bloei staat.
In het verleden was hier van alles te doen, getuige de prehistorische grafheuvels, de middeleeuwse karrensporen die diepe groeven in de heidevelden hebben uitgesleten en de ‘celtic fields’, kleine akkertjes met aarden wallen erom heen, als een soort dambord met vakjes, terug te zien in de heidevelden.
NB. Op de website van staatsbosbeheer lees ik net: ook mooi in het voorjaar als de beekranden paars en geel kleuren van orchideeen en dotterbloemen…

In het gebied waar wij wonen, op de grens van Groningen en Drenthe, laat ik elke keer weer verrassen door de mooie doorkijkjes en landschappen. DE telefoon gaat op alle wandelingen mee, inmiddels zeer handig wonderapparaat: om te zien waar we zijn, om de wandelroute op te slaan, om de dichtsbijzijnde bushalte te vinden, of een koffietent die open is, en -heel veel gebruikt- om foto’s te maken. Ja , af en toe ook bellen, maar vaker appen of mailen.

Terug naar de foto’s. Overdag een stukje wandelen, en af en toe een foto maken. ’s Avonds op de bank de foto’s dan in het groot op het computerscherm bekijken. Wow, wat een mooi landschap, als je een beetje om je heen kijkt.

De twee foto’s hierboven zijn van het oude buitenzwembad in Haren, al lang niet meer als zwembad in gebruik, en overgenomen door de natuur. Hier in het mooie licht op 31 december. Hier onder het Deurzerdiep, 5 januari.

In de Laarmantuin in de Hortus Haren zijn allerlei verschillende biotopen aangelegd. Onderandere een rotsachtig, kalksteenachtig deel met veel lage planten. In de zomer wat hogere begroeining door kruidachtige wilde planten, nu die stengels zijn opgeruimd is er mooi zicht op de mossen en korstmossen. Deze grijzige kussentjes had ik nog niet eerder -bewust- gezien. Zal er gezien de uitgebreidheid van de plek toch al heel lang zijn. Volgens het bordje is het cladonia furcata, het “gevorkt heidestaartje”. Mooie naam, had ik me ook zomaar een vlinder bij kunnen voorstellen.

Rond april kan ik hier weer gaan kijken, dan bloeit hier het Wildemanskruid.

Eerste kerstdag met de hele familie bij Frank en Alice gegeten. Overnacht in Utrecht en de volgende ochtend een wandelingetje door de vredige, vrijwel stille, binnenstad. Op weg naar ons ontbijttentje van vorig jaar kerst, Broodnodig op de Mariaplaats, kwamen we langs deze ‘oude’ kloostertuin, het pandhof Sinte Marie.

Even naar binnen gegaan, de tuin in. Niet door de kloostergang zelf, die bleek zeer veelvuldig in gebruik te zijn als onder andere wildplasplaats. De foto’s heb ik zo gemaakt dat je niets ziet van het afval.