Auteur: Tineke van der Meij

De lucht was vanmorgen onverwacht blauw. Mooi om een stuk te gaan wandelen. Meestal doen we dat voor of na lunchtijd. Nu smeerden we boterhammen, rugzakje mee, en op pad tijdens lunchtijd. 1 halte met de bus bracht ons in WestLaren, en van de bushalte bij de P&R aldaar konden we zo het Drentsch Aa landschap in wandelen. nog geen 10 minuten onderweg, richting het Siepelveen hoorden we een eend. Rondkijken of er al water in zicht was. Nee, nog niet. De eend kwam uit mijn jaszak, het geluid van mijn telefoon. Pieter en Mirjam belden met de beste wensen en de vraag of we zin hadden om een stukje te wandelen. Wij waren al onderweg, en spraken een half uurtje later af bij de Zeegser Duinen. Met zijn vieren wandelden we verder, door bos, langs hei, gagelvelden en langs licht gloeiende weilanden. Bijzonder aangenaam, en laatste stuk kon zonder jas. Als kers op de taart, buiten in de zon op het terras bij Grandcafe het Witte Huis. Terras zat helemaal vol.

Buiten!
Op 8 januari!
Met warme chocolademelk, cappuccino of snert.
Dat dan weer wel.

Op 30 december kochten we een nieuwe bezem. De oude, die in de verre schuur staat, is bijna kaal. De nieuwe bezem is een bijzondere. Niet vanwege zijn rode haren, de oude had zwarte, maar vanwege zijn naam. Deze bezem heet Hubo. Een bezem met ingebouwde herinneringen.

Hoe zit dat, met die herinneringen? Die komen nog.

De Hubowinkel in ons dorp is per 31-12 gesloten. Een winkel waar we al zolang we hier wonen komen. Voor verf en kwasten. Voor schuurpapier en kit. Voor schroefjes en planken. Voor sloten en kasten. Spullen kopen, maar ook kluswerkzaamheden die bij ons werden uitgevoerd. Een echt familiebedrijf, waar verschillende generaties hun geld verdienden (de laatste dagen in het jaar met vuurwerkverkoop).
En nu is de Hubo gesloten. We wandelden er nog een keer langs om Wouter en Peter te bedanken.
En lieten ons adres achter in het opschrijfboekje voor zoon Simon. Die blijft actief als klusser.

Terug naar de bezem. Die kocht ik met het idee dat elke keer als ik in de tuin blaadjes sta te vegen, ik even terugdenk aan de waarde van een langdurige klantrelatie. Een dorpswinkel, waar altijd tijd was voor een praatje en voor advies. Een mooie winkel is niet meer. Dank Wouter, Peter en Simon.

Voor het eerst sinds 2019 weer een familiekerst. Zoals eerdere jaren boeken we dan een hotel in Utrecht en gaan van daaruit op bezoek. Naar Houten, of in dit geval naar Odijk. Bedoeling was twee bezoeken in Odijk, maar de lunch afspraak viel uit in verband met een recente corona besmetting. De diner afspraak kon wel door gaan, corona net achter de rug. We hebben allebei in Utrecht gestudeerd, dus kennen de stad uit onze studententijd. Sommige dingen blijven, zoals de kroegjes op de donkere gaard (foto 2). Andere dingen veranderen: in ‘onze’ tijd waren er nog geen halsbandparkieten in de stad. Bij onze ochtendwandeling eerste kerstdag kwamen we er vele honderden (misschien wel duizenden) tegen. Het was nog vroeg, kwart over acht, nog niet helemaal licht, en we wandelen door een compleet stille stad. Waar de Oude Gracht over gaat in de Vecht, staan aan weerszijden 10tallen bomen, nu in winterstand, die blijkbaar als overnachtingsplek voor de parkieten dient. Ze begonnen net wakker te worden en lieten zijn luidkeels horen. Op foto 3 zie je de silhouetten van een klein stukje van 1 boom. Mensen die hier langs de gracht wonen hebben geen wekker nodig. Rond 9 uur vertrokken de parkieten in groepen van 20-30 om hun parkieten-dingen te gaan doen. Als je zo in alle rust door een stad wandelt zie je van alles: oude pandjes, geveltjes, details zoals bij het huisje op foto 4. Wat is daar bijzonder aan? Kijk nog eens goed. Hint: zie foto 11.

Na een heerlijke vegetarische lunch bij Anne & Max wandelden we terug naar het hotel, de middag van 25 december was regenachtig. Op de hotelkamer konden we verder met de Dr. Denker puzzel (foto 12), wel bekend bij Noorderlingen. Het rendier (foto 7) hebben we niet gezien, niet meer helder geworden. Tweede kerstdag begon weer met een rondje stad, richting het Spoorwegmuseum. Volle bak, het was ook ‘wintermarkt’, met een ijsbaan baan, allerlei kraampjes en activiteiten. Het seinhuisje gaf ons een thuisgevoel, zie het stationsbord op foto 10.
Al met al een mooie break, en het vaste plan om ergens voorjaar/ begin zomer nog een paar dagen naar Utrecht te gaan. Fiets erbij, parkjes en tuinen kijken. En lekker banjeren.

Twee weken terug, 18 december schreef ik dat de eerste helft van december zo koud was, tenminste hier in Groningen. Etmaaltemperaturen die een aantal graden lager lagen dan het langjarig gemiddelde. Nou dat is in de tweede helft van de maand weer flink goed gemaakt. Het enige witte aan kerst was de kunstsneeuw op sommige kerstbomen in etalages.

Met de meest bizarre hoge temperaturen rond de jaarwisseling. 14 graden was het toen.

Op oudjaarsdag was het druilerig en veel wind. Lauwe wind. Zo veel wind, dat de oliebollenkraam op het dorpsplein niet open ging. Dus oliebollen gewoon in de winkel kopen. Tja.

’s Avonds was het overwegend droog. Met erg veel vuurwerk. Licht uit in de woonkamer en kijken. Met glaasje champagne (kadootje van overbuurman Thomas) in de hand. Daaahaag 2022.