Alles in en om onze tuin
Als een kat een plant was, dan kon je kleine poesjes maken door de kat te stekken. Gewoon in een bak met grond, watergeven en dan komen er worteltjes aan. Als de kat lang genoeg blijft zitten dan. Buurpoes van paar huizen verderop, Suzan, deed haar best. Uren lang bracht ze vandaag weer door in een van de plantenbakken. Nog geen stekjes gevonden.
Is het je opgevallen dat Turkse tortels bijna altij in tweetallen te zien zijn. Tegenover ons huis staat een lantaarnpaal, daar zitten ze met zijn tweeen. Toen we de voedersilo nog in de tuin hadden staan: met zijn tweeen op de pergola. Meestal voorbijgangers, passanten in onze tuin. Maar dit jaar hebben ze besloten om hun intrek in onze tuin te nemen.
In ieder geval voor het eerst dat we ze zo uitgebreid bekijken. Vanwege corona-thuiswerken én het mooie weer zitten we elke dag buiten, bij de koffie, om te lunchen, bij het avondeten. Vanaf het terras kunnen we dan rustig bekijken wat het vogelvolk zoal uitvoert. Nu de bomen nog niet allemaal/ helemaal in het blad zitten is het nog makkelijker te zien, dan wat later in de zomer.
Twee weken terug zagen we een paartje Turkse Tortels, laat ik ze Ayla en Umut noemen enorm druk bezig. Ayla zat in een an de drie wilde pruimen en Umut vloog naar de hazelaar. Hij draaide daar wat rond, brak een takje af en bracht die naar Ayla. Dat herhaalde hij de hele middag. Op een vrij onmogelijke plek, een hele steile , open vork in de pruimenboom drapeerde Umut de takjes, niet meer dan een open mikado-stapeltje. Geen enkel verband of versteviging. Geen enkele beschutting voor de gaaien of eksters. Dat lukt toch niet, dachten we. Ayla dacht van wel en ging er vol goede moed op zitten. Een dag of twee. Onder de pruimenboom lag een stapeltje takjes. En na nog een dag was Ayla weg. Toch niet geschikt.
We vermoeden dat het paar wel in de buurt bleef, regelmatig zagen we een tortel vliegen. Gistermiddag, eigenlijk op zoek naar een nestje van staartmezen die rondkwetterden in de bonte hulst, zag ik Ayla weer zitten. Precies boven het dwarspaadje achter in onze tuin. Een stuk meer beschut, dat wel. Ze moet ergens op onderstaande foto zitten. Over de kwaliteit van het nest heb ik wederom twijfels. Toen ik vanmiddag nog eens voorzichtig ging kijken, zag ik vrijwel de hele onderkant van Ayla. En heel weinig nest: ook nu weer een zielig hoopje takjes. Daar kan toch geen ei in blijven liggen zou ik zo denken.
Wordt vervolgd.
Dit weekend was nationaal bijentelweekend. Veel mensen konden mee doen, mooi weer en thuisblijfadvies. Hommels zijn niet zo moeilijk, groter en langzamer, en je hoort ze vaak al zoemen voor je ze ziet. De kleinere wilde bijen en zweefvliegen zijn lastiger. Ze vliegen zo heen en weer. Tegen 4 uur ’s middags staat de zon volop te schijnen op een van onze bijenhotels, daar wiebelt het dan van de bijtjes. Vooral de rosse metselbij, maar gister zag ik volgens mij ook 1 maal de veel zeldzamere blauwe metselbij.
Eerst heb je kikkerdril. Op de foto dat van de bruine kikkers. In duizendvoud zwemmen nu de kleine kikkervisjes rond in het ondiepste stuk van de vijver. Er doorheen schieten verschillende kleine watersalamanders. Eerder aten ze al van de kikkereitjes en nu verschalken ze kleine kikkervisjes. Vanmiddag lag ik een half uurtje op het bruggetje over de vijver. Heerlijk in de zon, liggend op mijn zij, kijkend naar alle beestjes.
Zo zag ik een bootsmannetje met een witte vlek. Toen ik een tijdje bleef kijken, zag ik op een stel parende bootsmannetjes, en ter plekke verscheen ook zo’n wit ‘blobje’. Aha, dat zijn de eitjes van het bootsmannetje. Mijn aandacht ging daarna vooral naar de salamanders, die zo leuk zwemmen en afremmen door hun pootjes wijd uit te spreiden.
Op de rand , meeschuivend met de zon, zaten de groene kikkers. Plons, spetter hoorde ik. Daar zat een van de grotere groene kikkers, met iets oranje in zijn bek. Of eigenlijk eruit stekend. Hij zou toch niet…..
Ik keek nog eens goed en zag tot mijn schrik dat ie gewoon een mannetjes watersalamander naar binnen probeerde te wurmen. Achterpootjes en staart staken naar buiten en spartelden. Ik schrok er van, en probeerde -tevergeefs- de salamander te redden. Gek is dat, dat de salamander de kikkervisjes eet vind ik niet erg, daar zijn er duizenden van. Maar dat de kikker de salamander eet…. dat vind ik niet leuk. Terwijl ook dat de natuur is.
Vorige week , toen Jitske even langs kwam, bracht ze een boek mee. Het Vogelhuis van Eva Meijer. Een mengsel van feiten en fictie. Over het leven van Len Howard, een Britse violiste, die de tweede helft van haar leven de drukte van het leven van een musicus in een orkest in Londen achter zich liet, en op het platteland ging wonen. Een klein huisje dat ze deelde met de vogels. Vooral koolmezen. Die bestudeerde ze nauwgezet en schreef er verschillende artikelen over en twee boeken. Over de levensverhalen van verschillende koolmezen, waar ze echt een band mee opbouwde. Eva Meier gebruikte delen van de vogelverhalen van Len Howard voor het boek, en schreef er zelf een losjes op het leven van Gwendolen (Len) verhaal bij.
Heerlijk boek om nu in de tuin te lezen. Met alle af en aan vliegende koolmezen. Toen ik het uit had probeerde ik de originele boeken (1952 en 1953) van Len te pakken te krijgen, maar ik was niet de enige. Voor bedragen van 120 euro kon het wel, maar dat vond ik te gek. Ook de Nederlandse vertaling was niet te krijgen. Het boek van Eva Mejier is al van 2016. Toen zag ik dat Cossee, de uitgever van Eva Meijer, een van de twee boeken van Len Howard opnieuw gaat uitgeven, komt in mei uit!
De wilde pruimen volop in bloei, een wolk van bloesem. Dat trekt heel veel kleine beestjes aan, en ook feest voor de vogels. De koolmezen en pimpelmezen hebben feest.
Tien jaar geleden, vrijwel op dezelfde dag, kwamen Douwe en Jens op bezoek om wat plantjes voor de schooltuin te halen. Samen met hun vader, mijn collega, Luuk. Plantjes leuk, maar de vijver, dat was pas top. Kikkerdril mee naar huis voor de jongens.
Afgelopen week kwam Luuk op bezoek, inmiddels oud collega van me. We praatten bij, wandelden door de tuin, dronken kopje thee op anderhalve meter. Aan het eind van het bezoek vroeg Luuk: mag ik weer wat kikkerdril meenemen? Voor de jongens? Nee voor hem zelf! Boeiend om te bekijken en misschien wel mooie aanleiding om zelf een vijver in de tuin aan te leggen!
Begin van de avond stuurde Luuk deze foto’s. Een -niet meer zo kleine- Jens, bij de vaas met kikkerdril. Dat wordt snel graven om deze kikkervisjes in de nieuwe vijver te kunnen laten zwemmen.
NB. Bij ons in de vijver zijn de kikkervisjes (13 april) in duizenden-voud uit hun eitjes gekomen.
Al ruim een week waren de bruine kikkers zich aan het verzamelen in de vijver. Af en toe in het ondiepe deel, meestal aan de rand tussen de gele lissen in het diepere deel. Vanaf vrijdag 27 maart verscheen de eerst blob met kikkerdril. Gister 6 blobs. En zondagmorgen … tjonge, jonge, wat een boel.
De kikkers waren helemaal olijk en zijn nog niet helemaal klaar. Kijk vooral ook naar het filmpje.
Een dromerig wals muziekje moet je er maar bij denken 🙂
Vorige week al een citroenvlinder (mannetje) zien langsvliegen. En Eddy zag een witje. Vrijdagmiddag, na een klein wandelingetje, Op veilige afstand van andere wandelaars, liepen we het tuinpad weer op. Oranje flits in ooghoek. Bij de witte bosannemoontjes. Zou het een ….. gehakkelde aurelia zijn?
Ja hoor. De eerste van dit jaar.
Afgelopen dagen was het prachtig weer, maar wel veel wind. Meestal zie je dan niet zo veel vlinders. Maar als er even wat minder wind is komen ze weer uit hun schuilplaats,
Klik op de foto voor een groter exemplaar