Categorie: Beestjes

…. is Zuid Amerika, daar komen de meeste van de bijna 4000 soorten dikkopjes voor. Wikipedia zegt dat er in Europa maar 40 soorten zijn, en in Belgie 15. Dit exemplaar zat eind juni bij ons in de tuin. Steeds op dezelfde plant, de mannetjes vertonen territoriaal gedrag en komen steeds op de zelfde plant als uitkijkplaats terug. Da’s makkelijk voor het fotograferen.

We zitten buiten, op de paal van het overdekte terras zit een klein vlindertje, motje. Wat zou dat zijn, vragen we ons af. Vroeger gingen we altijd naar binnen om dan het vlinderboekje te halen en plaatjes kijken. En hopen dat het beestje nog een tijdje blijft zitten.
Nu ga ik naar binnen, haal fototoestel en maak een foto. Dan kunnen we op een later tijdstip op ons gemak zoeken, en de foto op het beeldscherm flink uitvergroten. Gaat niet altijd goed. Als er bijvoorbeeld staat: “Aan de vlek op de onderzijde van de vleugels kun je zien dat …. ” of  “Het verschil tussen <soort a> en <soort b> is de kleur van het tweede gewricht van de achterpoot …..” . En dan heb ik natuurlijk een foto van de bovenkant gemaakt.
Deze keer is het prima gelukt. De Pasiphila rectangulata of groene dwergspanner. Een leuke site voor nachtvlinders is deze.

De vroegere manier kan je soms net verder helpen, omdat je dan weet dat je bijvoorbeeld aan de onderkant moet kijken.

Op steeds meer plaatsen in de wereld krijg je vermenging van verschillende culturen. Dat is een gegeven en nu gaat het erom elkaar de ruimte te geven en te bieden op een manier waarop er voor iedereen plek is. Een goed begin is door elkaar heen wonen, en niet in enclaves met een muur ertussen.

In een multicultureel hotel bijvoorbeeld. Niet alleen voor mensen, maar ook voor insecten. Dit hotel hangt sinds kort in onze tuin, kadootje van collega’s.

Op zolder en de twee kamers op de bovenverdieping: plek voor allerlei solitaire metselbijtjes. In de rode kamer zou vooral de groene gaasvlieg zich thuis moeten voelen, en hier overwinteren. Tussen de denneappels in het gaasvlakje daaronder: oorwurmen. Net als de groene gaasvlieg en lieveheersbeestjes zijn dit enorme luizeneters, dus goede tuinhulpjes. De kamer linksonder lijkt geen opening te hebben, maar dat is schijn. In de bodem van dit vakje zitten allemaal gaatjes waardoor de lieveheersbeestjes naar binnen kunnen. Tot slot de hoge kamer rechts met de grote spleten: woonruimte voor vlinder. Heb er een paar takjes rechtop ingedaan zodat ze zich daar makkelijk aan vast kunnen houden.
Als de roos Veilchen Blau over een week of twee is uitgebloeid zat ik rozentakjes in de voortuin van het hotel wegsnoeien, de insecten houden van zon.

De eerste foto is van 12 juni, een lieveheerbeestjes larve heeft zich van achter vastgezet op een plant op het terras, precies in zich vanaf de terrasstoel.Daarna trekt ie pootjes in, een zwart rood bultje op het groene blad. Eerst een beetje langwerpig, daarna korter en ronder.
Foto 2 is van 23 juni half twaalf ’s morgens. Diezelfde avond van 23 juni (foto 3) zagen we ineens een heel licht oranje lieveheersbeestje, op de plek waar al twee weken de larve zich zat te verpoppen. De vliesvleugeltjes staken nog onder de schildjes uit, en er was geen stip te zien! Wel zag ik meteen aan het snoetje dat het een aziaat is, een harmonia.’s Avonds tegen donker worden meende ik iets van stippen te zien verschijnen, maar was het inmiddels te donker voor een foto.

De volgend ochtend, 24 juni om 9:14 (handig die tijdbijhouding van digitale camera’s) zat het kevertje nog op de zelfde plek, en ja hoor, met stippen. Foto 4. De vliesvleugels inmiddels netjes opgevouwen onder de schildjes. Begin van de middag kroop kever naar uiteinde van het blad bleef daar nog een paar uur zitten. ‘ s avonds uit beeld, maar de volgende dag weer teruggevonden op hetzelfde blad, maar een paar centimeter van het lege larvehulsje.

Uit een ooghoek zag ik wat fladderen, een klein vlindertje, een motje. Wittig met een oranje lijfje. Het beestje verdween onder een hortensia blad, en toen ik dat oplichhte, vloog ie weer weg. Ging onder een ander blad zitten. Toen dat zich twee keer herhaalde en ik nog geen goede blik op het nachtvlindertje had kunnen werpen, pakte ik fototoestel, en zonder blad om te draaien.

Klik, ik heb je.

Fraai getekend vlindertje, aan de lange sprieten achterover, zie ik dat het een nachtvlinder is. Dus google ik ‘nachtvlinder’ en zoek op ‘ afbeeldingen’ en ben er snel achter. Het is de bonte brandnetelmot, door Linnaeus in 1758 benoemd als eurrhypara hortulata. Ik kom ook de naam anania hortulata tegen.

Dan heeft de ene brandnetel, die ik eerder dit jaar onder de pruimenboom heb gezet, en in droge tijden goed watergegeven heb, toch zijn nut gehad. Een brandnetelmot, ik ben helemaal blij dat ik een nieuw beestje gezien heb.
Maakt me dan ook helemaal niet uit dat ik lees dat het een heel algemeen motje is, en ik weet de rups best dat ie best van een andere brandnetel gekomen kan zijn. Voor mij is ie nieuw, en ik vind het leuk om te denken dat ik hem zelf in de tuin gelokt heb.

 

 

Beetje afhankelijk van het licht.
Licht blauw, of lichtpaarsig.
Soms wit, soms effen, soms met streepjes.
De bloemen van de geranium pratense.

Wat hebben we er veel in de tuin!
Wat vinden de bijen en hommels ze lekker.

Ze zaaien zich uit, vaak net langs de rand van een pad.
Bloei is overdadig en een week of 2-3 achter elkaar, steeds nieuwe bloemen. De stengels worden langer en zwaarder met al die bloemen en kiepen dan pardoes om, over het tuinpad. Dus een paar weken stappen we steeds over de liggende planten heen, tikkie onhandig, maar ze bloeien zo mooi. Als de laatste bloem voorbij is knip ik de bloemstengels bij de grond af, en blijft een keurige pol blad over. Soms later in het jaar nog een tweede bloei.

Een sprookje over de grote boze wolf en de kleine lieve geitjes.
Alleen is de wolf in dit geval een monster met stekels en zijn de geitjes de luizen op de blauwe knoop aan de rand van ons terras. Voor het eerst dat we er zoveel luizen opzien, echt langs de hele stengel. Daarmee een perfecte snackbar voor allerlei rovers die zich te goed doen aan de luizen.

Sprookjes lopen vaak goed af. In dit geval geldt dat niet voor alle luizen. Maar ja, ook deze lieveheersbeestjes larven moeten eten. En daarna veranderen deze monsters in vriendelijke kevertjes. Een wolf in schaapskleren, want ook de kevertjes eten de luizen in grote aantallen.

Vorig jaar nog geen Oranje Balletjes aan onze buddleja globosa, maar van de week zag ik opeens de eerste bloeiwijzen! Meteen camera erbij en wat foto’s gemaakt. Eerst van een afstandje, en toen dichterbij. Op de eerste foto zie je een klodder schuim, dat blijkt de schuimcicade te zijn, die deze buddleija blijkbaar lekker vindt. In die grote klodder zaten vijf cicades, zie foto 2. Die heb ik even op een plant ernaast gezet.

Deze buddleja bloeit veel eerder dan de bekende vlinderstruiken met de puntige pluimen. Vlinders heb ik er nog niet op gezien. Wel schuimcicades dus, en parende wantsen. Op foto 5 had ik de bedoeling de wantsen te fotograferen (onscherp op de rechter bol), maar ze bleven steeds naar de andere kant van het bolletje lopen …

 

Zaterdag 21 mei was het de hele dag een gekwettter van jewelste. De twee koolmeesjongen zaten geen moment stil. Te frutsen met hun veertjes, strekken van de vleugels, over elkaar heen klauteren, krabben, rommelen met een strootje.  Soms zelfs al even in de nestkastopening zitten. Continu roepen naar de ouders die sporadisch nog iets te eten kwamen brengen. En buiten hoorden je de ouders roepen. Het is tijd. Het is tijhijd.

De jongen zijn net zo groot als de ouders. Wie van de drie op de foto is de moeder, denk je. Klik hier voor het filmpje.
Maar ze vlogen nog niet uit op de 21ste. Gebruikelijk is 20 of 21 dagen. Ze zijn van 2 mei dus 22 of 23 mei is de verwachting. En het is 22 mei geworden. Om acht uur kwamen we beneden, en zagen een leeg nest. Ongeveer een half uur daarvoor zijn ze uitgevlogen. Een extra lang filmpje met de laatste beelden. Ik weet het niet zeker, maar gaf Afke haar kroost nu als laatste maaltijd een poepje? Bekijk het filmpje een tweede keer en let op het vogeltje boven in beeld.
Even helemaal uitkijken voor een passend einde.

8 mei gingen we op vakantie, het was al een paar dagen warm in Nederland en de zon staat een paar uur per dag op de nestkast. 7 mei zagen we dat het niet goed ging met de kuikentjes. Pas 5 dagen oud. We zagen steeds minder beweging, als de ouders binnen kwamen gingen steeds minder snaveltjes open. De avond van 7 mei zagen we maximaal 3 van de 8 kuikens nog bewegen. En de ochtend van 8 mei nog heel slappe beweging….
Vorig jaar waren alle kuikens in een hele koude nacht overleden. Nu door de hitte? Voor de zekerheid lieten we de camera maar aan, en vroegen onze buren, die ook op de poezen en planten pasten, af en toe even te kijken. Halverwege de vakantie kregen we mail: er zijn er nog twee en ze doen het goed! Toen we vrijdagavond 20 mei weer thuis kwamen zagen we dit.