Als je geluk hebt kijk je vanuit je raam over een tuin, een stukje groen, park of landschap uit. Helemaal mooi als dat ook vanuit je werkplek zo is. Als je bovenstaand plaatje ziet zou je misschien niet meteen verwachten dat dit het uitzicht vanaf mijn thuiswerkplek is. Onder het raam (ooit de voordeur) is een grote bloembak gemetseld, dus de planten komen wel heel dicht bij : santolina, lavendel, witte spoorbloem. Met op de achtergrond, aan de andere kant van het tuinpad, prachtriet misacanthus Kleine Silberspinne en een grote (aangewaaide) egelantier.
Onze bijkeuken heeft twee belangrijke functies. 1. het is de plek waar de espresso machine staat en waar we twee x per dag koffie zetten. s Morgens cappucino, s’ avonds espresso. 2. tuin/plant/zaai/stek ruimte. In de vensterbanken en op een stuk van het aanrecht in de bijkeuken, staan dan ook vrijwel altij stekjes in glaasjes water, opgepotte zaailingen, losse zaaddoosjes om nog een beetje in te drogen etc. Normaliter vooral groenige tinten in die hoek., maar vanmorgen zag ik opeens knalrood: de geranium stekjes die ik van de najaarsplantenruil had meegenomen (van Eleen dacht ik) staan al maanden in een glaasje water, de eerste wortels gevormd. En nu opeens bloei!
Met de verwarming laag, en in de slaapkamers bijna uit, is er weer veel meer condens op de ruiten. Als het flink vriest zoals afgelopen nachten dan verschijnen de eerste ijsbloemen.
Roos van ijs
In de tuin groeien de kristallen op dunne takjes en langs bladranden. En het allermooist, vind ik, op de uitgebloeide zaadhoofden van bloemen, zoals asters, sedum en kaardebol.
Ook in de Hortus Haren een wat verstild beeld. Kristallen over het groen in de Laarmantuin. De halmen van de pijpestrootjes helemaal bezet met ruige rijp en -letterlijk- bevroren in hun beweging. We komen in de Hortus helemaal geen andere wandelaars tegen, ook de reden hebben even een rustig plekje gezocht. Alleen in de Chinese tuin een drietal studenten (?) bezig met een fotoshoot. Het model met kleurige kleding en blote schouders. Brrr…
Net als crocosmia knollen maken de bollen van de abessijnse gladiool meestal een nieuwe knol boven op die van vorig jaar. Bij de crocosmia krijg je zo soms hele torentjes van knollen boven elkaar. Bij de gladiool wordt de ‘oude’ knol gekannibaliseerd. De bollen zijn niet winterhard dus ik haal ze elk jaar binnen, uit de volle grond en ook uit de potten. Dan kunnen ze indrogen, het loof afsterven, en dan ‘gepeld; worden: de oude knol met de wortel (foto links) breek ik er af; dan blijft er een mooi schoon bolletje over. Op de foto rechts nog wel met loof; als dat over een paar weken ook helemaal strokleurig is geworden trek ik het loof er ook af. De knolletjes gaan dan voor een paar maanden in een bak turf, zaagsel of oude kurkdroge potgrond de kelder in.
De afgelopen weken had ik de niet-winterharde geurgeraniums al wat dichter bij huis gezet op het overdekte terras. Vorig weekend was er ’s nachts redelijke vorst dus toen stond een deel al in de serre en een paar in de bijkeuken. Midden op de grond in de bijkeuken. We maakten dus steeds een ‘dansje’ om de planten heen als we koffie gingen zetten (onze barista bar – espresso/cappuccino apparaat, koffiemolen e.d. staan in de bijkeuken). En dit weekend aan de slag gegaan met de planten hun winterstalling te geven. Van de buurvrouw kreeg ik nog een exemplaar van een prachtig roze bloeiende geranium (LINK) die ze weg ging doen. Of ik nog wat stekjes wilde nemen. De geranium had al een aantal weken bij ons gelogeerd, toen de buren op vakantie waren. Eerder dit jaar was ik al eens gaan vragen of ik wat stekjes kon nemen; topstekjes van een niet bloeiende tak. Nou die waren er niet. De plant bleef eindeloos doorbloeien….
Nu met de vorst is er wel wat schade aan het blad, maar nog steeds bloemen. De plant meegenomen en flink teruggesnoeid. Een paar bloemetjes nog even in een minivaasje. En de afgeknipte takjes….. het is weliswaar niet helemaal meer stekjestijd, maar wie weet. Die staan in een jampotje in de bijkeuken. Naast de stekjes van de drie verschillende geurgeraniums: pepermunt, balsam en citroen.
Tips uit Opa’s tijd
Leuk om eens rond te snuffelen op verschillende websites naar overwinteringstips voor geraniums. Of eigenlijk: pelargoniums. De meeste zijn niet winterhard maar kunnen wel een beetje vorst weerstaan. Veel tips uit ‘opa’s ‘ tijd: plant tot 15 cm terugsnoeien. In oktober od november naar binnen halen. Plant uit pot, wortels grotendeels uitschudden en op zijn kop hangen in een vorstvrij kelder of garage (liefst 10-14 graden). En dan 1 x per maand kijken of de wortels niet te veel uitdrogen (zo ja: uurtje weken in water en weer terughangen). In voorjaar weer oppotten en na de ijsheiligen in stapjes weer naar buiten. Bloeien maar. Alternatief was: planten in pot laten, vrijwel droog en donker laten overwinteren; in voorjaar pas snoeien. Als je iets eerder bent -september- dan stekken nemen, voor de zekerheid.
Een deel van de geurgeraniums staat nu beneden, in de vensterbank. Een andere deel heb ik boven in de (bijna) onverwarmde logeerkamer gezet. Daar kunnen ze echt in ‘winterrust’ gaan. En 1 staat in de kelder, bij de knollen die daar overwinteren.
Joehoe, roept Hilde, als ze haar hoofd om de hoek van de schuur heen steekt. Zijn jullie thuis? We zitten op het terras en hebben net een kopje thee ingeschonken. Kopje erbij voor Hilde, die een tas met stoofperen komt brengen. Dit jaar behoorlijk grote peren, da’s handig voor het schillen.
De dag erna horen we gepruttel. De motor grasmaaier van de buurman? Nee, dat is Willie die met haar brommer onze oprit opgereden is. Ze brengt een zak met appels (goudrenetten?) mee. In haar tuin heeft ze heel veel fruitboompjes en dit is weer een goed jaar. Ze komt de zak met waterplanten halen, die ik voor haar heb klaargezet. Een vuilniszak vol. Handige van de brommer is dat die reusachtige zijtassen heeft. Past makkelijk de vuilniszak in. En Willie is ook geïnteresseerd in het fonteinkruid, ik heb een grote emmer vol met planten net uit de vijver gehaald. De planten in een tweede grote zak gaan mee in de andere zijtas.
Fonteinkruid
Dat was vorig weekend. En afgelopen zaterdag (gisteren) aan de slag met het verwerken van het fruit. Appels in een appelplaattaart. Heerlijk is ie geworden. En daarna lustig doorschillen: stoofperen, in wijn gekookt, met nog een beetje bessensap dat we over hadden.
Groot deel van de appeltaart in kleine pakjes in de diepvries, net als de meeste stoofperen. Maar ja, paste niet zo goed, dus een kilo ingevroren pruimen -uit eigen tuin- eruit gehaald en vanmorgen (zondag) stond ik al om half 9 pruimenjam te maken. Zoveel potjes inmiddels …
Gisteravond kon ik er weer een drie kwijt, toen we een buurt feestje hadden door drie dames-straatgenoten georganiseerd. Voor elk een poptje jam meegenomen. En eerder deze week twee potjes meegenomen voor Areke, tijdens een ‘werk’ afspraak.
5 verschillende tomatenplantjes kreeg ik van Hilde, met een sateprikkertje ernaast voor de steun. En naambordjes. Ze had een pakketje met zaad van maar liefst 12 soorten tomaten van Holly gekregen, en drie zaden van elke soort gezaaid. En ze kwamen allemaal op. Dan zit je wel opeens met ruim 30 planten. Een paar daarvan zijn dus naar hier verhuisd.
21 april, verrassing op het terras
Vorige week heb ik ze elk in een grote pot gezet. Ik ga ze op het terras verder opkweken. Hoe hoog worden ze, appte ik, dan weet ik hoe lang de stok moet zijn die ik erbij zet. Antwoord kwam snel: Neem maar een lange stok, ze worden allemaal tussen de 1 en 2 meter….
Hmmm, nog maar eens nadenken hoe ik dat doe. Zulke lange stokken blijven nooit een heel seizoen recht staan in een pot. Misschien per tomaten plant een touwtje naar de bovenkant van de serre?
Ik zal eerst de poot van de parasol weer buiten zetten en daar de tomatenplanten achter opstellen.
Vorige week, volop zon en ik deed de ramen van de logeerkamer open om eens goed door te laten waaien. Toen kwam ik dit bizarre schouwspel tegen. Kijk maar eens goed. Een arme hommelkoningin, in deze tijd van het jaar op zoek naar een holletje, waar ze een nest kan starten, kwam ongelukkig klem te zitten in een gaatje van het raamuitzetijzer. En ze kwam er niet meer uit….
Toen ik haar vond was ze niet meer in leven. Ze zat stevig klem. Een vleugeltje vrij, de andere vast en langs haar lijfje in het gaatje. Ze was al dood, en toch wilde ik niet zo hard trekken dat ze in tweeen zou breken. Niet dat ze het zou merken… maar ik wel. Heel voorzichtig trekken en een beetje wrikken. Ik kreeg haar los. Haar laatste vlucht was naar beneden, in de voortuin, bij de taxus.
Wilt u een roos, mevrouw? We gingen zaterdag een stukje wandelen. In de winkelstraat kwamen we twee wandelende rode harten tegen, die rode rozen uitdeelden. Jade en Elke heetten ze. Het was aan het begin van de wandeling, dus Roos heeft een stukje van het dorp gezien. En werd even geparkeerd bij haar verre familie, de narcissen. Deze staan op het pleintje bij station Haren, altijd veel vroeger in bloei dan de narcissen bij ons in de tuin. Roos staat nu binnen op de vensterbank, mooi te wezen.
Als je in een huis woont met een grote kelder (2 x 4 meter oppervlak), en je woont in de helft van een dubbel, en je krijgt de kans de andere helft erbij te kopen. Dan kan het gebeuren dat je dus twee grote kelders van 2 x 4 hebt. In de oorspronkelijke kelder, waar we vanuit de keuken in komen met een vloerluik liggen onder andere de voorraad wijn, pakken sap en andere houdbare etenswaren. De andere kelder is voor non-food. Daar komen we met een deur, en dan (achterstevoren) trapje af. Hier liggen de plantenknollen die vorstvrij moeten overwinteren , en de blikken verf, tuinstoelen, parasol (in de winter). En een hele stapel restanten van plavuizen, van de vloeren in verschillende ruimten van ons huis.
Deze laatste kelder ging ik gister middag een beetje opruimen, en schoonmaken. Er verzamelt zich in de loop der jaren heel wat stof en grijs. Met mondkapje op (tegen het stof) en stoffer en blik lekker bezig. En toen kwam ik deze pechvogel tegen. Pech-amfibie eigenlijk. Die moet van de zomer, toen het kelder raampje open stond, door het rooster naar binnen zijn gekomen, en toen anderhalve meter omlaag de kelder in zijn gevallen. En tja, hij kon er niet meer uit.
Arme kikkerEen vachtje van schimmel, inmiddels ook helemaal ingedroogd.
Als we in het voorjaar de kelderramen weer open zetten moeten we misschien zo’n plankje met treedjes in de hoek van elke kelder overeind neerzetten. Zodat een ongelukkige soortgenoot in de toekomst er zelf uit kan klimmen…
