Categorie: Elders

Met vrouwenkoor Sjans uit Groningen een weekend naar Terschelling geweest. Het koor bestaat 20 jaar, tijd voor jubileum. Zelf zijn straatgenoot Hilde en ik nog geen jaar lid trouwens. Vrijdag middag heen met de boot, twee uur varen.  ’s Avonds wat beter kennismaken. Daar komen we op de gewone repetitieavonden vaak niet aan toe. Zaterdag ruim de tijd om er op de fiets op uit te gaan. Prachtig weer. ‘ s Middags een workshop van  Pauline, met wat suggesties en tips als we begin volgend jaar weer gaan optreden. ‘ s Avonds na het eten een repetitie met onze dirigent Jos. Zingen maakt dorstig, dus aansluitend nog een tijdje in de bar.
Zondag ochtend tot 12 uur nog de tijd om te wandelen, fietsen, koffiedrinken naar keuze.
Met Hilde en Margreet gefietst naar Noordzeestrand, om nog even met de blote voeten over het strand en in zee te lopen. (Ik schrijf dit blog met het zand nog tussen mijn tenen).

We verbleven in de Stay OK, vroeger jeugdherberg, nu voor alle leeftijden. Geen grote slaapzalen meer in zo’n herberg, maar wel vierpersoonskamers (twee stapelbedden). Lang geleden dat ik met vier op een kamer heb geslapen… Het trappetje van het stapelbed was uiterst onhandig gemonteerd. Het ontbijt en avondeten (buffet) waren uitstekend.
Over de lokatie van de Stay OK… ronduit super. Een stukje buiten het dorp en vanuit onze kamer prachtig uitzicht op de waddenzee en dorp West-Terschelling.

Vorig weekend wareb we in Hortus Haren, het was de jaarlijkse Chines dag.
Met allerlei activiteiten in de Chines tuin. Muziek, een leeuwendans, workshops. En natuurlijk even door de Chinese tuin zelf gewandeld, met de eerste prachtig gekleurde esdoorn.

Vaste prik is ook de Laarmantuin, en ook daar een boom met een fraaie kleur. Handig al die bordjes erbij in de hortus: het was -niet zo gek- de rode esdoorn. Esdoorn zijn echt kampioen herfstkleur!

Weer een keertje bij Wim op bezoek geweest.
Ik bel aan, Wim komt buiten langs via het tuinpad.
Hij zat op het terras, achter.
Vanuit het terras mooi overzicht over de achtertuin.
Bekende theepot komt op tafel.

We praten.
En sluiten af met rondje door de tuin.
Voorzichtig lopen.
Wim is 90.

Of ik nog glazen potjes heb, vraagt Willie.
Die heb ik. Als ik ze langs breng, dan natuurlijk meteen even een rondje tuin en een praatje. Over de appels die het zo goed doen. En de kweeperen die er aan zitten te komen. Voor het marktje binnenkort, zegt Wille. Een blik in de berging/bijkeuken. Allerlei potjes met verschillende soorten jammen. De diepvries zit vol met alle groenten van de moestuin. We drinken een glaasje versgemaakt druivensap.
Helemaal achter in de tuin is Gerard bezig. Met het opknappen van een oud kastje. Altijd bezig, et spul dat hij ergens op de kop tikt. Zoals allerlei beeldjes.

Niet op de foto, maar erg leuk: een witte badkuip op pootjes. Midden in de tuin een beetje weggewerkt achter een hekwerk. Gerard wilde zo’n badkuip altijd al hebben. Via Marktplaats op de kop getikt. Heeft afgelopen zomer erg goed dienst gedaan om af te koelen, glundert Willie. Gevuld met water uit de pomp. Om de beurt even in het bad in die warme dagen.

 

Geen tuin, maar landschap. Vandaag liepen we de laatste etappe van de Pronkjewailwandelroute (noord). 250 kilometer door het Noord Groningse landschap. Met juweeltjes van dorpjes, verstilde kerkjes, bos (meer dan je denkt) en prachtige open en ruige landschappen. Vandaag van Kolham naar Stad gewandeld. Duidelijk merkbaar dat we weer dichter bij de bewoonde wereld komen. Flinke delen van de weg over fietspad langs de oude provinciale weg (en een halve kilometer verderop de snelweg).

We waren niet erg onder de indruk van Scharmer en de borgmeren. Meerstad, zag er beter uit, veel water, eilandjes, zonnepanelen op veel van de nieuwe huizen. En ook een paar huizen waar de lelijkheid van af spatte. Nou ja, ieder zijn meug.

Vlak ten noorden van de stad, in Noorddijk, de laatste pauze bij rustpunt Noaberstee, met een kopje thee en appeltaart. Naar het noorden kijkend, weilanden en weidse landschap. Op nog geen 5 minuten (fietsen) het winkelcentrum van Leeuwenborg.

Zaterdag liepen we de  een na laatste etappe van Pronkjewail wandelroute Noord. Van Steendam (eigenlijk Siddeburen), langs het Schildmeer, door het moerassige natuurgebied ’t RoegWold, via Schaaphok en Woudbloem (echt waar) naar Kolham. 230 kilometer hebben we er nu opzitten, waarvan 25 voor deze etappe.

In de verschillende dorpjes zijn stempelposten, en deze keer was er onder andere een rustpunt bij de Wildemansheerd in Schipwolde. Behalve de stempel op de kaart kregen we een zakje met…. toastjes. En die konden we zelf besmeren met de zelfgemaakte aardbeien/rabarber jam in de koelkast. Zelf smeren, want zo’n rustpunt is ‘zelf-service’. De vrouw des huizes was wel aanwezig, en samen met haar zus bezig in de tuin. Mooie gelegenheid om een tuinpraatje te maken. Er lag een foldertje van open tuinen Groei& Bloei in het rustpunt-huisje. Of ze ook mee deden, vroeg ik. Nee, zei zus 1 , vroeger deed onze moeder mee. Nu willen we eerst de tuin wat meer op orde krijgen, voordat we eventueel weer een keer mee doen. Aan de noordkant van de tuin een gemetselde tuinmuur, met raampjes erin. Ziet er altijd leuk uit. Engels. En een mooie plek voor een beeldje.
De andere zus bleek de tuinvrouw te zijn van een medetuinier hier in Haren. We blijken een gezamenlijke tuinkennis te hebben. Ik nodigde haar uit om ook eens bij ons langs te komen.

In het centrum van Göteborg ligt een mooi park, aangelegd door de Garden Society van Gothenburg, Trädgårdsföreningen, vanaf 1850.Met een fraaie kas, palm house, nagebouwd van de Crystal Palace kas in Hydepark in Londen. De onderdelen zijn in Schotland gemaakt, naar Zweden verscheept, en ter plekke in elkaar gezet. Vanaf 1878 konden de inwoners van Göteborg de tropische planten en palmen in de kas bewonderen. Veel nieuwe is de rozentuin. Het rosarium is on 1987 aangelegd, met hulp van plant donaties van ene Gote Haglund, die een enorme rozencollectie had.
Ik was wel wat verbaasd dat er, ook half augustus, nog zo veel rozen in bloei waren. Uiteraard steeds even snuiven, in hoeverre de rozen ook geuren. DE neus wil ook wat.
De rozentuin bestaat uit drie delen, een deel met moderne rozen, vaak doorbloeiend, een deel met oude rozen. En tot slot het ‘rozen-acrchief’, een verzameling rozen die in het westen van Zweden groeien. Deze laatste tuin is onderdeel van een programma voor instandhouding van plant0diversiteit. Met meer dan 1200 soorten rozen is dit een van de grootste rosariums in Noord-Europa.

In de meeste Zweedse plaatstjes die we bezochten waren zeer kleurrijke openbare plantenbakken, hangmanden, of miniparkjes te bewonderen. Met duidelijk veel aandacht. Alles keurig gewaterd en geen dood bloemetje te zien.

In Zweden was de zomer van 2018 ook extreem heet en droog (tot aan de week dat wij er waren). Op allerlei beboste heuvels waren er hele stukken bruin. Van dichterbij bleken dat de eikenbomen te zijn. Die hadden massaal de watertoevoer naar hun blaadjes stopgezet. Resultaat: geen afgevallen blad, maar ingedroogde knisperige blaadjes aan alle bomen. In de dorpen en steden hadden alle laanbomen in de straten een soort ring van grote plastic tassen om de stam, gevuld met water, en met hele kleine gaatjes onderin. Langzaam gaven ze water af aan de bodem.