Categorie: Elders

Bij het opruimen van mijn mailbox kwam ik een mail van Marco tegen.
Van twee jaar geleden al, met deze prachtige foto.

Klik erop voor een vergroting.

Op 1 augustus liet ik een foto zien van een bloem, met de vraag van welke plant deze was. Goedgeraden door een paar lezers. Het is de bloem van een vleesetende plant, sarracenia, of bekerplant.

Nooit geweten dat deze ook kunnen bloeien. Dit exemplaar zag ik in de vijver (ondiep deel) van het tuincentrum bij ons in het dorp.

Na het warme weer van eind juli ging ik daar een nieuwe gieter kopen, en raakte aan de praat met de schoonzoon van de eigenaren. Die hebben thuis ook twee exemplaren in de vijver staan, in de zomer maanden. Niet te diep, maar wel natte voetjes. Toen ze bij een plantenveiling waren, brachten ze er ook nog een mee voor het bedrijf.

NB. laat je plastic gieter niet in de zon staan, door de UV straling van de zon is de levensduur dan maar 2-3 jaar, de weekmakers in het plastic worden aangetast. Dan komen er barstjes in.

Dit jaar hebben we onze tuin niet opengesteld voor de Open Tuinen Estafette Groningen. Aan het begin van dit jaar moest je je (tuin) opgeven, en omdat de afdeling Haren- Eelde dit jaar ingedeeld was in dit weekend van 3-4 augustus had ik me niet opgegeven. Meestal beslissen we pas kort van te voren wat me met de vakantie gaan doen, en vaak is dat in augustus.
Omdat we bij nader inzien toch niet op vakantie zijn nu, meteen een mooie gelegenheid om wat tuinen te gaan bekijken. Samen met Jitske bezocht ik er drie. De teksten zijn uit de open tuinen gids, de plaatjes van mij.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Nynke Elzenga en Tjerk Zwanenburg –   Haren
Tuinreservaat Elzenburg heeft naar achteren vrij uitzicht. Het is een half wilde tuin met 5 vijvers. Er is  ruimte voor vogels, bijen, vlinders en andere dieren. Rond de leemvijver ligt een wilde bloementuin.

Eef en Jan Schipper –  Noordlaren
Onze tuin va 1 ha. bestaat uit een wandelbos met stilteplek en mooie doorkijkjes, een natuurtuin met hoogteverschillen, een kruidentuin en borders met vaste en wilde planten. Een natuurlijke omgeving voor mens en dier.

Gea Fictoor, ´Aan ’t Zandpad´ –  Glimmen
‘Aan ’t Zandpad’ is een sfeervolle kijktuin van 2400 m2 met vijverpartijen en kleurrijke borders.  Bezoekers zijn welkom in de tuin en het atelier van Gea Fictoor. Tijdens de open tuinenestafette is er een kleine expositie.

Van welke plant is dit de bloem?
Foto op 1 augustus, in Haren genomen.

Geef je antwoord in het commentaar veld.

Hoogzomer, bloemen volop. Tijdens onze wandeling van Oldehove naar Den Ham afgelopen zaterdag verschillende randen en hoeken van weilanden gezien die waren ingezaaid met wilde bloemenmengsels.
Volop in de zon, volop kleur, volop insecten.

Daar word ik blij van.

Een van de thema tuinen in Hortus Haren is een tuin vol hortensia’s. Vorige week zondag, nog net voor de grote hitte uit, ben ik daar geweest. Prachtig al die kleuren. Forse struiken ook, tot bijna 2 meter hoog sommige.

Een bijzonder fraai exemplaar is de macrophylla Geoffrey Chadbund. Ik ben nog aan het zoeken wie Geoffrey, degene naar wie de rode hortensia genoemd is, was.
Info tot nu toe: de heester is geintroduceerd door J. Russell voor 1956.
Naast de naam Chadbund, komt ook de naam Chadburn voor bij deze hortensia. Nog even doorzoeken. Tips welkom.

Als ik nu zie hoe onze hortensia’s erbij staan, zonder water, dan ben ik benieuwd hoe de hortensiatuin in de hortus er nu een week later bij staat….

Vorige week insprireerde een blogje met foto van een meisje met gieter Groentje-lezeres Janny om mij een mail te sturen met foto’s van heel bijzondere gieters. Te zien op de tentoonstelling Middeleeuwse tuinen. Aardse paradijzen in oost en west, 1200-1600. in het Museum van Oudheden in Leiden. Tot 1 september kun je er naar toe.

Meer informatie ook in dit NRC artikel. Daar kun je ook lezen waar het woord pleurechante vandaan komt 🙂

De duimgieter, bovenste foto, dompel je in emmer water of slootje en als ie vol is sluit je de tuit aan de bovenkant af met je duim. Onderin zitten allemaal gaatjes en als je steeds je duim even van de tuit afhaalt loopt het water mooi gedoseerd eruit. Duim er weer op, gieten stopt.

Deze foto’s kreeg ik van neef Norbert. De moestuin, een horizontale lelie en dochter Jo die er voor zorgt dat alle plantjes zorgvuldig bewaterd worden. En zo’n roze gieter is helemaal mooi.

Marcel de chauffeur reed met twee routeplanners (een voor auto’s en een voor vrachtauto’s) naar de laatste tuin van de dag. Hij was daar nog niet eerder geweest. Bridge nursery heette het, bij Napton, en vlak voor de kwekerij was een heel oud stenen bruggetje over een kanaaltje.

En daar paste de bus eigenlijk niet over… Maar ja, smalle wegjes, slingerend er naar toe, achteruit paar km was ook geen optie. Dus heel voorzichtig centimeter voor centimeter erover heen. Het insteken in de oprit van de kwekerij bleek ook nog een hele toer. Allemaal gelukt.

We werden hartelijk onthaald door Christine en Philip, die hier in 1997 op een kaal stuk zware kleigrond zijn begonnen. Ben en Julie waren als helpers ingeschakeld en voorzagen ons van thee, koffie en heerlijk zelfgebakken cakes. Voldoende toiletgelegenheid, ook een composttoilet. Die wilde ik natuurlijk proberen.

Christine vertelde over de aanleg van de tuin en kwekerij. Over de vette klei, en moeizaam bewerken. Christine verontschuldigde zich voor de lelijke plastic potten en korven die her en der in de tuin stonden om de planten te beschermen: ze hadden het laatste jaar enorm last van konijnen.

Veel plantjes te koop, bijna eind van de reis, medereizigers gingen los. Okk wij een plantje. Jitske een calamagrostis (gras), kk het mexicaans madeliefje.

In veel tuinen in Engeland zagen we de sysiryngium, iris achtig blad en bloemen van het zachtste geel. In de kwekerij had Christine een variant met bont blad te koop. Maar ik heb het niet zo op bont blad. Of ze de effen groene ook had? Ik was de tweede die daar om vroeg. CHristine zei dat ze haar klanten probeerde deze plant uit het hoofd te praten, na de bloei worden de bladeren zwart. Maar, als we echt wilden…. ze pakte een schepje en stak wat zaailingen uit. Een paar van die zaailingen staat nu in Haren in een potje.

Achter op het terrein van de tuin en kwekerij was een huisje, daar wonen Christine en Philip. Ze maken zich wel wat zorgen over de toekomst. De kwekerij was hun droom, vanuit het niets opgebouwd. De jaren beginnen te tellen, en geen van de kinderen wil de kwekerij overnemen…
Terug in de bus, genoten we nog na van het warme onthaal en de hartelijkheid van dit Engelse echtpaar.

Een bustochtje verder naar Upton House and Gardens. Beheerd door de National Trust. De parkeerplaats was een flink stukje buiten de tuin en we kregen een “coach host” toegewezen, een vriendelijke Engelse dame die ons uitlegde hoe we bij huis en tuin konden komen (onderhoud aan de toeganngsweg) en die tijdens ons hele bezoek beschikbaar was voor vragen.

De moerastuin was afgesloten, je kon er wel omheen lopen maar mocht er niet in. Ook van buiten veel te genieten. We bleven er een hele tijd zitten.

Het huis zelf was ook opengesteld voor de bezoekers. Om onder andere de kunstcollectie te bekijken van de familie Bearsted, rijk geworden bij Shell.