Een bustochtje verder naar Upton House and Gardens. Beheerd door de National Trust. De parkeerplaats was een flink stukje buiten de tuin en we kregen een “coach host” toegewezen, een vriendelijke Engelse dame die ons uitlegde hoe we bij huis en tuin konden komen (onderhoud aan de toeganngsweg) en die tijdens ons hele bezoek beschikbaar was voor vragen.
Onze eigen ‘bus’gast vrouwEen winkeltje/plantjes te koop, in potjes van kokosvezels. Leuke naam!Via verschillende niveau’s afdalen in de tuin, en terug omhoog kijkenEn als je met je rug naar de trappen gaat staan zie je dit …Moerastuin
De moerastuin was afgesloten, je kon er wel omheen lopen maar mocht er niet in. Ook van buiten veel te genieten. We bleven er een hele tijd zitten.
Toch nog even de moerastuin; wat een rust straalde die uit. Wonderschoon als je hier woont.
Het huis zelf was ook opengesteld voor de bezoekers. Om onder andere de kunstcollectie te bekijken van de familie Bearsted, rijk geworden bij Shell.
The Cotswolds, echt Shakespeare country. Midden in ligt Stratford-upon- Avon, woonplaats van Shakespeare en bussen vol toeristen. We bezochten (kaartjes met tijd-slot erop) Anne Hathaway’s Cottage, het huis waar Anne, later vrouw van William- opgroeide. Oorspronkelijk een klein huisje, later -voor die tijd- een fors huis, met vele kamers. De tuin er bij viel wat tegenn, misschien ook omdat er zoveel mensen waren. De gids die ons in kleine groepjes door de cottage leidde, was helemaal onder de indruk van he historie van het pand, en zei vol verering dat op deze plavuizen de groot dichter zelf had gelopen. Wij nu ook.
Anne’s cottagePlavuizen met historieTuinstoelen met passende citaten
In een soort koepel van wilgentenen kon je op een bankje zitten en naar geluidsopnamen van enkele sonnetten luisteren die door beroemde mensen werden voorgedragen.
Een stukje voorbij de cottage, iets minder druk, mooie bloemenwei
Rond lunch op 20 juni een bezoek aan Stow-on-the-Wold, een marktstadje vol met de typische Cotswolds gele zandstenen huizen. Jitske en ik zochten een pub met ‘garden’, dat een piepklein teraasjes achter de pub bleek te zijn. Helaas geen Ploughmans lunch, maar broodje kon ook. En kleine boekwinkeltjes zijn ook zeer aanlokkelijk. Deze met een super enthousiast boekwinkel-hondje.
Boekwinkelhondje had zijn eigen fauteuilOok een verdroogde Hebe kan decoratief zijn…Ondeugend beeldBloemenweiHier geef ik uitleg bij deze bijzondere boom, een Wollemi Pine, vergelijkbare soorten kwamen al 90 miljoen jaar geleden voor (zijn fossielen van gevonden) en lang was gedacht da het geslacht uitgestorven was. In een afgelegen vallei in Australie werd enkele tientallen levende exemplaren gevonden. Hun precieze lokatie wordt zorgvuldig geheim gehouden en er is een kweekprogramma gestart om de soort voor uitsterven te behoeden.
In de middag van 20 juni gingen we naar Broughton Grange Estate. Denk dat ik dit de allermooiste tuin van deze reis vond. Zeer enthousiast ontvangen door Andrew, de head gardner, en hond Thornton. Andrew is in de 70-er jaren gestart met tuinieren, als apprentice bij een botanische tuin. HIj stapte over naar kweken, twee jaar in Nederland bij een tomaten kweker. Toen startte hij zijn eigen bedrijf, een snail farm (eetbare slakken). Diverse functies in Zuid Engeland, toen 2 jaar in Londen en drie jaar in de tuin van tuinontwerpster Arabella Lennox (6 x Chelsea garden). Toen hij in 2006 gevraagd werd om head gardner te worden in de Broughton Grange tuyin, twijfelde hij geen moment. Zijn enthousiasme is onverminderd en straalt eraf. Samen met 4 andere full time tuinmensen houden ze de tuin tiptop in orde.
Andrew, the head gardner. Let op het hoedje, zo een gaat Jitske voor mij vilten…
Het huis was 200 jaar bewoond door de Morell familie, en werd in 1992 gekocht door de baas van de bank of Scotland. Ze hadden tijd en geld, en in 2000 werd Tom Stuart Smith (!) ingehuurd om een moderne ommuurde tuin te ontwerpen. Na een prachtige Chelsea Flower Show tuin van Tom, was ik ooit van plan zo’n TSS border te maken. Nooit van gekomen trouwens. Zijn opdracht was:
Design a contemporary modern walled garden that embraces the landscape.
Wat is dat mooi geworden. Verschillende niveaus, veel zachtgeel en paarsblauwe tinten. De tuin is 1 hectare groot, loopt langzaam de heuvel af, via trappen aan beide zijden. De ommuurde tuin loopt in drie terrassen omlaag, Elk met een eigen thema, en met open zicht op het zuiden, op het landschap. Op een ervan een mooie spiegelvijver over de volle breedte. Broughton Grange is een van de belangrijkste hedendaagse prive tuinen in Engeland. Mooie combinaties van taxus en vaste planten en grassen.
Ik wandel weer even door de tuin, als ik de foto’s zie….
In (Engelse) tuinen wordt vaak gezegd dat je het landschap om de tuin heen moet lenen (borrowed landscape). Dat is bij de tuinen van Upton Wold geweldig gelukt. Vanuit het huis, of vanaf het terras kijk je tussen twee taxus hagen over een biljartlaken gazon heen naar…. een prachtig golvende vallei vol wilde bloemen. Geen weg of menselijk bouwsel in beeld. WAt een rust, wat een uitzicht. Daar kan geen fotobehang tegenop. Adembenemend mooi, en zeker 15-20 minuten van de 1,5 uur in deze tuin hebben we gewoon gekeken naar dit mooie landschap.
Waar deze tuin bijzonder in was is het gebruik van doorkijkjes, veel groen, gaten in heggen -als een raam- waar door je een glimp van het volgende deel van de tuin kon zien, veel hoogteverschillen, veel groen. Geen ‘long borders’ hier, wel een forse moestuin, in gebruik. En kippetjes die rondliepen.
De bijnaam van de tuin Upton Wold is ’the hidden garden’, de verborgen tuin, verborgen in het landschap. Het huis is uit de 17e eeuw, de tuin is door de huidige bewoners, Mr. and Mrs. Bond aangelegd.
Minpunt aan deze tuin, of eigenlijk aan de mensen die we tegenkwamen: Niet aardig. De dame die ons ontving, knorde nors dat ze de driver wel even van zijn geld zou ontdoen en dat er geen WC was. Ze was niet van plan welke uitleg dan ook te geven, en liep meteen weer weg. Tja, en een bus met veelal dames, van middelbare leeftijd (plus) en geen toilet…. das lastig, dus diverse dames hebben een ommetje gemaakt door de walnootboomgaard. Pracchtig aangelegd, met graspaden erdoor heen.
In de moestuin kwam ik de eigenaar tegen. What do you think of my garden? vroeg ie. Leuk, dacht ik, een praatje aanknopen, maar het bleek een rethorische vraag. Meneer keerde me de rug toe en liep weg. Huh?
Veel orchideen in de bermen, tijdens de wandeling. Deze in de buurt van Niebert.Een alleraardigst klein museumpje, van Abel Tasman, in Lutjegast.Niet in Engeland, maar in de theetuin in Sebaldeburen
Na twee hele hete dagen in het begin van de week was het donderdag opeens bewolkt en net onder de 20 graden. Perfect wandelweer, dus een etappe van de pronkjewailroute meegepikt. Van Boerakker naar Grijpskerk.
De woensdag van de tuinreis begonnen we in het plaatsje Bourton-on-the-hill, bij Bourton House. Een statig huis, origineel van eind 16e eeuw, en begin 18e eeuw herbouwd. Laatste 300 jaar ziet het huis er van buiten ongeveer hetzelfde uit. De tweede helft van de 20ste eeuw werd het huis 5 of 6 maal doorverkocht, niemand bleef er lang en de tuin raakte in verval. In 1983 werd het gekocht door Mr. and Mrs. Paice, die de tuin stukje bij beetje lieten restaureren. Vanaf 1987 is de tuin ook open voor publiek.
De entree tot Bourton House Garden is via de Tithe Barn, een oude schuur, uit 1570. Vroeger kwamen de mensen/ boeren uit de omgeving hier hun belasting (tithe) betalen. Nu een mooi rustiek gebouw, waar ook het winkeltje is, en voldoende ruimte om met een flinke groep binnen koffie of cream tea te nuttigen. Mooi als slecht weer lokatie, of als het heel warm is, of als je gewoon even wilt uitrusten.
Entree door de schuur heenEen stukje border met o.a. salvia, een roze in dt geval. Engelsen zijn er dol op.Veel buxusIn ’t winkeltje te koopBIj het huis met tuin hoort ook nog een uitgebreid graslandgebied van 7 hectare, waar allerlei bomen waren geplant. In het -tamelijk natte- gras, waren slingerende graspaden gemaaid.
We spraken een jongeman aan die een grote buxusstruik aan het snoeien was. Of hij (al) veel last had van de buxus rups. Nee eigenlijk niet erg, ze deden niets aan de bestrijding. Af en toe een rups, maar geen grote schade. Hopen dat dat zo blijft, want er is erg veel buxus in deze tuin, in strakke rechte vormen, maar ook zwierig, zoals op de middelste foto. Daarnaast veel taxus hagen. Zes weken per jaar zijn we er mee bezig, zei hij, met het snoeien van de hagen. Niet in 1 stuk gelukkig, maar in delen. Ik vroeg of ie geen last had van buxus die na het snoeien verschroeide in de zon. Nee, we snoeien gewoon niet als de zon schijnt.
Sudeley Castle is een plek met een rijke historie. Maar liefst vier Engelse koninginnen zijn er geweest, en eentje -Katherine Parr, de laatste vrouw van Henry VIII- is er zelfs begraven. Het is daarmee het enige landgoed in het Verenigd Koninkrijk, dat in prive handen is, en waar een Engelse koningin begraven is. Wij kwamen vooral voor de tuin, maar het kasteel zelf is zeker het bekijken waard. 1000 jaar geschiedenis, en dat merk je. Rijke geschiedenis, hier woonden geen armelui. De huidige bewoners, Lady Ashcombe woont er al 50 jaar, zijn zeker niet onbemiddeld. Een deel van de tuin en het kasteel was niet toegankelijk, prive. Een groot deel wel open, voor tuinbezoek, maar in de zomermaanden ook voor theatervoorstellingen (erg mooi in de buitenlucht, bij zo’n grote ruine, en veel activiteiten voor kids (‘knight school’, riddertje spelen).
Eerst even een bammetje….Ruine van de Banqueting hall.
Rustiek zulke natuurstenen muren, ook voor mooie doorkijkjes
Border in de ommuurde tuinHerontdekt grafmonument van Katherine Parr, de laatste (en hem overlevende) vrouw van Henry VIII.Kunstwerken in de tuin van de dochter van de huidige eigenaresse, lady Ashcombe.
Aan het eind van de dag gingen we nog op bezoek in een prive tuin, White Cottage, waar de familie Bates ons welkom heette. Met koffie, thee, iets lekkers, en vooral heel veel enthousiasme.
KleurenMel Bates legt uit hoe de tuin in elkaar zit
In 1981 kochten Mel en Jan het huis, met een fors stuk land. De laatste ijstijd heeft hier een flinke kleilaag gedeponeerd, een morene, en het was echt een woest stuk terrein. In de zomer van 1981 liet Mel de buur -boer het grondstuk frezen. GRote klonten klei, die in de eropolgende winter stukvroren. STukje bij beetje werd de tuin aangelegd. Eerst wieden, wieden en wieden (met de hand). Veel gras, en allengs kwamen er meer eilandborders in , met steeds meer planten. Jan, de vrouw, was van de planten. Een tijd was ze helemaal dol op (tuin)geraniums, had ze er zelfs een kwekerij van. In 1998 (of 1999?) zijn er opnamen voor Gardeners World gemaakt. Eens kijken of ik dat kan terug vinden. De familie Bates had green ‘grand design’ voor de tuin. “I am a bloke“, zegt Mel, “design is not in my skill set.” In het voorjaar moet het ook mooi zijn, heel veel kievitsbloemen.
In veel tuinen zagen we de kardoen als accentplant in de border, tot 2 meter hoog.
Inmiddels is het echtpaar op leeftijd (79 en 80), en doen ze het wat rustiger aan. 1 dag in de week hebben ze een tuinman die helpt. Maar bezoek in de tuin, blijven ze erg leuk vinden. Kupers tuinreizen kwam eerst met 1 bus, en dit jaar al drie. Jan is stil, maar weet alles van planten. Mel is de vrolijke prater, een onstuitbare woordenstroom. En de lieveling van iedereen is Nelson, de kleine snautzer.
Why didnt you bring the sun, roept Mel uit, it has been the wettest June since 1910 here.
Van een ding heeft Mel spijt, zegt ie. Rose ‘Ethel’ in de berk. Zijn schoonmoeder heette Ethel en als ie geweten had dat ze zo hoog in de boom zou klimmen … Elke morgen als Mel in de tuin loopt voelt het alsof zijn schoonmoeder meekijkt vanuit die boom. Nelson
De tuin waar een roos naar genoemd is, Kiftsgate Court gardens. De roos Rosa filipes ‘Kiftsgate’ bloeit met trossen witte bloemen en is een echt monster. De eigenaren van Kiftsgate Court Garden claimen dat hun roos de grootste rozenstruik in Europa is. Zou best kunnen. De dame die ons ontving gaf ons de ‘uitdaging’om de roos te vinden. Hint 1: in een boom. Hint 2: hij bloeit niet, het is nu derde week juni en de roos bloeit pas half juli… Kiftsgate roos is een doornroosje roos, als je even niet kijkt is jet huis (of kasteel) begroeid.
Een tuin met moderne onderdelen en klassieke elementen. Wist je dat Kiftsgate hemelsbreed maar 250 yards (we zijn in Engeland) van Hidcote verwijderd ligt. Alleen ligt Hidcote op een plateau en Kiftsgate net aan de rand van het plateau. Dat betekent dat er forse hoogteverschillen zijn, en met een tikje regen zoals deze dag, kunnen de steile paadjes flink glad zijn. Goed oppassen dus, op weg naar beneden. Daar beneden in de diepte lag een halfronde vijver, met prachtig uitzicht op het landschap.
Het was een beetje nat deze middag, om te voorkomen dat de graspaden kapotgetrapt werden door de vele bezoekers waren sommige stukken afgesloten. Een moeilijk stuk, onder dikke schaduw van bomen bleek zelfs kunstgras te hebben!
