Alles in en om onze tuin
OK, dit was wel een van de grootste trossen bessen in de vuurdoorn naast onze voordeur. Imposant, zo’n oranje vlak. De foto is van halverwege deze week. Inmiddels in de tros al wat geslonken, de merels zijn goed bezig.
Doe eerst een gokje hoeveel bessen er in de tros zitten (en ga dan pas tellen vanaf de foto). Hoeveel gok en tel jij? Zet je antwoord gerust in een reactie op dit blog.
Naast Flock van de buren en Sukke (voorheen Suzan) van een paar huizen verder op hebben we nieuwe viervoetigen in de tuin. Allereerst de zeer fotogenieke Willem. Die woont sinds kort inde straat (buren van de buren) en is langzaam terrein aan het verkennen. Een prachtige oranje poes, we noemen hem voorlopig Willem.
Ik had hem af en toe al zien lopen, en gister zat ie lekker te zonnen op onze picknicktafel. Kwam naar me toe , snuffelde even, en liep toen langs me heen, over het terras, lamgs Eddy die de buxusstronken aan het uitscheppen was, naar de kleine vijver. Lekker water drinken. Vanuit de varen jungle keek ie ons aan. We hebben nog niet kennis gemaakt met de buren-van-de-buren, maar als we dat doen kan blijken dat Willem eigenlijk Willemina is. In dat geval gaan we haar Mina noemen.
Dan hebben we nog Droppie, een spring in het veld, jong zwart katje, met belletje. Hij heeft regelmatig met buurpoes Flock aan de stok en is een enorme schreeuwer. Hij loopt veel in de tuin, we deneken dat ie van de flat achter ons komt. Maar laat zich nog niet echt aaien. En poseren voor een foto vindt ie ook maar niets.
Van achter naar voren:
De hark van Ome Job
Een nakomeling van geranium endressii
Zomerfijnstraal (ook nog in november)
Een witte geranium sylvaticum
Pluis van clematis vitalba
Bosandoorn opnieuw in bloei
Plataargras
Vlasleeuwebekje
Hypericum
Lychnis coronaria – prikneus
Vorige week een stukje over af te halen tayberries. Voor Rob was het helaas te ver, hij woont in Zuid-Limburg. Maar Marijke uit Peize kwam wel langs, en nam naast tayberries (voor zoon Tim), ook herfstframbozen (in eigen tuin gezet), een rosa multiflora, 1 Japanse wijnbes en een persicaria campanulata mee.
Dorpsgenoot Eleen had ook een tayberry ‘besteld’, en ik had afgesproken de struikjes in ee emmer op de oprit te zetten. Rond tien uur na de koffie liepen we naar buiten voor een wandelingetje, met een briefje om op de emmer te plakken (we zijn er even niet). Maar Eleen was al langs geweest! Later op de dag kreeg ik mail dat de planten -tayberry en herfstframbozen- inmiddels een nieuw plekje bij hun in de tuin hadden gevonden. Mooi.
In porties weer een buxus heggetje eruit. Op een doordeweekse middag het groene deel, als bloemkoolroosjes afgesnoeid. Van buiten leek het nog behoorlijk groen, binnenin al flink wat vraag van afgelopen jaar. De stronkjes liet ik staan, voor Eddy om uit te scheppen. Dat deed ie zaterdag. De kleine stronkjes, vochtige, maar niet kletsnatte grond, prima scheppen.
Er was 1 struik die ik groter had laten worden, dan zijn ook de wortels meteen een stukj robuuster. Daar moest de takkenschaar even aan te pas komen om de dikste wortels door te knippen. Datzelfde gold voor de stronk van de buxus achter in de tuin, die Eddy een paar weken geleden al van het groen had ontdaan. Net als een ligusterbol, die per ongeluk voor een buxus werd aangezien. Die groeit wel weer uit.
Het paadje naast het verwijderde haagje is afgelopen jaar (jaren?) niet gebruikt, er groeiden zoveel planten in en tussen de tegels en het haagje werd steeds breder, We namen steeds de kortere weg over het terras. Nu dus weer een smal strookje tuin ter beschikking. Gevuld met pachysandra (snoeisel van de tuin van Pieter en Mirjam waar we van de zomer langsfietsten) en een paar vrouwenmantels die al meer dan een jaar in potten hebben gestaan. Heeh, lekker, hoor ik ze bijna zeggen, als ze bevrijd worden uit de potjes.
Als ik 1 plant moet noemen, die dit jaar de aandacht trok van verschillende bezoekers van onze tuin, dan is het wel de fazantenbes. Leicestera Formosa. 1 exemplaar staat wat verstopt in de heesterborder vlak bij de vijver. De andere, staat meer in het zicht, en is dit jaar uitzonderlijk groot geworden. Deze foto’s zijn van vandaag. Steeds komt er een niuewe krans van bloempjes, en zo ontstaan steeds langere trosjes. DE schitbladen blijven mooi donkerrod en op de plek van de witte bloempjes vormen zich glimmend paarse besjes. Eetbaar ook, en ze ruiken naar …. caramel.
Paar ‘bestellingen’ opgenomen voor stekjes van deze heester. Dat moet wachten tot het voorjaar, volgens de stekinstructies op internet.
Gister stond ie nog hier in de tuin, een minivijver in de vorm van een grote blauwe tubtrug met verschillende tijdelijk geparkeerde waterplanten. Nu is de emmer na een paar maanden weer voor wat anders te gebruiken. Dorpsgenoot Luuk kwam langs en nam de planten mee om in een kuip in zijn tuin te zetten. Hij nam ook nog een grote kluit darmere peltata, schildblad mee. Die heeft het hele zomerseizoen gewoon als kluit, met een stukje plastic zak erom heen, tegen de schuur aan gestaan. Meer kon ik niet aan hem slijten.
Net achter de oude biels naast de oprit heb ik jaren geleden een aantal herfstkrokussen geplant. Een opvallende lila kleur die je in deze tijd van het jaar niet zoveel ziet.
Sommige jaren mis ik de bloei helemaal. De krokussen bloeien niet zo lang, en als het miezerig of erg nat weer is helemaal niet. Bovendien zijn we dan weinig buiten of lopen zo snel mogelijk over de oprit naar de deur. Maar dit jaar dus weer mooi wel. Omdat het nog relatief warm is, ook ’s nachts, groeien de bloemen snel. En er zijn nog slakjes die er als de kippen bij zijn om aan dit lila blad te knabbelen.