Categorie: Tuin

Begin van de week was het nog ‘warm’ 8-10 graden en relatief droog. Vorig weekend, op de zondag, had ik een aantal planten uit de grond gehaald. het werd donker, dus een deel stond nog in een grote emmer, met vrijwel kale wortel.
‘ s Morgens tegen 7 zet Eddy de radio aan, en dan luisteren we, nog lekker warm onder het dekbed , naar het nieuws en weer. ” Vanaf donderdag kouder en veel natter. Winterse buien in aantocht. Zeker in het weekend.”

Maar nu was het nog woensdag, en droog. Dus snel even mijn tuinkleren aan, een mail naar een collega dat onze afspraak iets later werd, en de tuin in. Half uur, drie kwartier was het maar. Plantjes in de tuin gezet, en de frisse ochtendlucht opgesnoven. Vogelgescharrel om me heen. Voelde een beetje als spijbelen.
Kwaliteitsmoment en prima begin van de werkdag.

Weer omkleden en om half 10,
een uurtje later dan normaal,
zat ik op de fiets naar mijn werk.

Met energie voor tien!
Door een ongepland en onverwacht, last minute, tuinmoment.

Omdat we het tuinpad gaan verbreden, gaat er een strook van 30 cm tuin verdwijnen. Daar zitten natuurlijk uch planten in. Vandaag was er geen vorst, vanmiddag was er bijna geen regen. Met spitvork, schep en een heleboel emmers naar buiten. Deels op gezicht, deels op geheugen begonnen met her en der planten uit te scheppen. Een flinke modderboel. Wij wonen bovenop de hondsrug, en daar zit een leemlaag op ongeveer een meter diep. Ondoordringbaar voor (regen) water, dat blijft er gewoon boven op staan. Dat betekent dat het grondwaterniveau in het najaar en in de winter hier bijna op straatniveau is. Eruit scheppen met klodders modder, en een stukje verderop in een recent leeggemaakt tuindeel, weer in de grond proberen te zetten. Lastig met die hompen.

Geraniums lijken al op elkaar als ze in blad zitten, maar als het blad inmiddels afgestorven is, de plant teruggetrokken in de grond…. lastig.
Een paar pollen verplant van wat ik denk dat geranium sylvaticum is. De foto’s zijn (uiteraard) van eerder in het seizoen, zo eind april begin mei. Idealiter deel ik bij het verplaatsen meteen de pollen, en gooi de oude delen weg. Deze keer niet gedaan: het werd al donker!

 

Omdat onze tuin oorspronkelijk twee tuinen was,
Vanwege dat ons huis oorspronkelijk twee huizen was,
hebben we in de tuin twee tuinpaden naar achter.

De ene jaren terug al wat verbreed, 3 stoeptegels breed, met opsluitbanden.
De andere, een erfenis van ome Job. 55-60 cm breed, gelegd van metselstenen. Geen opsluitbanden, waarschijnlijk geen zand eronder, en de voegen tussen de steentjes zijn inmiddels een paar cm breed geworden.
Met allerlei grasjes en ander spul ertussen.

Rustiek, dat wel.

Maar tikkie smal, zeker in de zomer, als al het omliggende plantenspul zich bevallig over het pad drapeert.  En glad ook, die metselsteentjes, als ze nat zijn. Dat is groot deel van de herfst en winter zo.

Besloten om het pad te laten verbreden, opsluitbanden toe te voegen om de stenen bij elkaar te houden, en een rij stoepstenen in het midden. Dit zijn niet zo glad. De hovenier gezegd dat ik wel zoveel mogelijk materiaal wilde hergebruiken. Ben er nog niet helemaal uit. Zou ik nou twee rijen stoepstenen doen. Of steentjes erbij. Of….

Afgelopen woensdag waren Vader Jaap en Zoon Wouter bij ons voor snoeiwerk in de tuin. Ik had die dag vrijgenomen, en was ook grootste deel van de dag in de tuin. Na hele natte weekstart, was het die woensdag droog, s middags zon, en een graad of 13. Heerlijk.
Tijdens de lunch aan onze eettafel raakten we aan de praat over manieren van snoeien. Tot mijn verrassing begon Eddy te vertellen over ‘lion- tailing’. Dat bestaat echt!. Bomen zo snoeien dat de takken van onder kaal zijn (alle zijtakken weg, en boven in nog een toefje zijtakken. We zochten een foto op internet. Aha, ik zie het al, zei Jaap. Dat zijn snoeiers die vanuit een hoogwerker werken. Van onder kunnen ze de zijtakjes makkelijk wegsnoeien, en het bovenstuk laten ze staan: daar kun je vanuit de hoogwerker niet bij. Bijkomend voordeel voor deze hoogwerker-snoeiers is dat onder aan de boom een hele stapel kleine takjes verschijnt. Dat ziet er spectaculair uit, geeft de indruk van heel hard werken. Goed als ‘de baas’ langsloopt. Maar als je het versnippert blijkt het in volume maar weinig te zijn. Lion tailing is misschien niet meteen ongezond voor de boom, maar de windvang is wel anders geworden, dus in een storm zou dat nadelig kunnen zijn.

Jaap vroeg of we wel eens van ‘fracture pruning‘ gehoord hadden. Dat was laatst onderwerp van een bijspijkercursus voor bomensnoeiers. Nee, hadden we nooit van gehoord. Dat was het soort snoeien er uit ziet als een beginnende snoeier aan het werk is geweest: aan een grote tak beginnen te zagen, zonder eerst een kleine snede aan de onderkant te hebben gemaakt. Dan breekt de tak het laatste stuk of en scheurt een stuk van de stam in. Fracture pruning zag er net zo uit, alleen was het niet een onwetende beginnende snoeier, maar werd het express gedaan, bij oude bomen (veterane bomen kwam ik als mooie term tegen) om een natuurlijk ogend geheel te krijgen. Hierdoor worden hierdoor onaantrekkelijke stompen vermeden: het valt nauwelijks op dat deze bomen gesnoeid zijn, hooguit dat ze zichzelf bij de laatste windvlaag een aantal meter hebben verlaagd. DE bedoeling is dat door de grote wonden er sneller holtes in de oude bomen ontstaan, geschikt voor allerlei vogel en kleine beestjes. Is een soort ecologisch beheer voor de laatste levensfase van een boom: alleen voor ervaren boomsnoeiers!

 

Ooit maakte ik een leuk kruidentuintje met buxusheggetjes in kruisvorm, en een bol in het midden. Allemaal stekken, van snoeisel van de ene grote buxus die ik ooit in de tuin hadVier perkjes bleven over. In de vier perkjes tussen de heggetjes eerst kruiden, later alleen nog bieslook in een van de perkjes. In de andere drie groeiden steeds meer bloemen en andere planten. Waardoor het snoeien steeds lastige werd.
Waardoor ik minder vaak ging snoeien.
Waardoor de heggetjes heggen werden en de bol een reuzenbol.
Waardoor er minder plek was in de perkjes…

En toen werd een van de vier ‘armen’ van het heggetjes-kruis de favoriete markeerplek van allerlei poezenvolk. En kregen een paar struikjes de buxusrot.

Even diep zuchten. Besluit genomen. Minder buxus in de tuin. Een week of zes terug was ik al begonnen met stukken buxushaag weg te halen. De  afgeknipte takken lagen boven op de composthoop te wachten. Totdat de snoei meneren weer zouden komen. Dat was afgelopen week. IK vroeg ze de resterende buxusstruiken te verwijderen.

“Grijp ze bij hun lurven“, zei vader Jaap tegen zoon Wouter. ” Waar zitten de lurven bij een buxusstruik“, vroeg Wouter. Terwijl ik eerst de takken allemaal afknipte tot een cm of tien boven de grond, en dan hard ging spitten om de kluit eruit te hallen, hadden vader en zoon een andere werkwijze. Pa had een vlijmscherpe spade. Zoon greep de struik stevig vast. En terwijl Pa de wortels rondom doorstak, trok zoon de struikjes uit de grond. Of beter uit de blubber. Zo nat dat de wortelkluiten met een zuigend geluid uit de grond kwamen. Nu werden de takken alsnog kort boven de wortels afgeknipt en in de grote versnipperaar gegooid.

Deze foto’s zijn van 7 november. Een enkele bloempluim, als toegift van de zomer, groeiend aan de gestekte hortensia’s uit mijn moeders tuin. Toen ik de stekken naast het terras plantte in september wist ik niet welke de rode en welke de witte was. Nu wel. De meest rechtse struik van de twee bloeit wit. Als het goed is dan is volgend jaar te zien dat de linkerstruik rood bloeit. Volgens Bartjens.

Buiig dit weekend, maar ook zon tussendoor. Niet zoveel als vrijdag toen het vrijwel de hele dag zonnig was, maar toch flinke opklaringen. Zaterdagochtend begon zonnig. Onze achtertuin ligt op het noorden, en omdat de zon zo laag staat wordt alleen de bovenkant van struiken en bomen direct aangelicht door de zon. Dit was om half 9 ’s morgens.
Volop zon aan de zuidkant, aan de noordkant -op de foto- grijze lucht  en een stukje regenboog.  Wat is er nog meer te zien. De hoge kerstboom helemaal rechts is net van de buren. Rechtsonder pijpje van de verwarming op onze uitbouw. De boom rechts is een zwarte els, nu vrijwel zonder bladeren. Zelfde geldt voor de berken. Die hebben hun eigen blaadjes verloren, de dikke winterjas van klimop blijft. En het zwarte stipje net aan de binnenkant van de regenboog? Foto is van binnen, vanuit de keuken genomen, ramen zijn aan een wasbeurt toe.

De nacht van 11 op 12 november 2016.
Het had gevroren.
De ene roos nog in de knop.
Belofte van een bloem die niet meer zou uitkomen.
De andere roos, even was het feest.
Alsof met poedersuiker bestrooid, sluit ze haar blaadjes.

Voor een panorama van de achtertuin toen, klik hier.

De zon scheen op die dag, 12 november 2015.
Veel blad al van de bomen.
Helemaal rechts nog blad aan de ene kastanje van de buren.
Siergrassen staan te pronken.
De berken lijken groen, dat is hun winterjas van klimop.

Een verdrietige dag, dat ook.
De dag erna namen we afscheid van Pa.

’s Nachts was het koud geweest.
Tegen het vriezen aan.
De mist trok op.
De bladeren hielden de laatste druppeltjes vast.
Alsof ze met een plantenspuit waren besproeid.

De hoofdbloei van de schapenkophortensia was allang achter de rug.
De meest grote bloempluimen waren al bruin.
Een enkele kleine pluim nog in bloei, niet meer wit.
Verkleurd naar oudroze.

De zon brak door.
Rondje door de tuin op 16 november 2013.
Tot helemaal achterin, bij de verre schuur.