’s Morgens vroeg of tegen de tijd dat de zon ondergaat is de beste tijd om foto’s te maken van de kleuren in je tuin. Of wachten tot een wat bewolkte dag. Deze foto’s zijn van 1 juni, half acht in de avond, de zon is bij ons dan achter een aantal hoge bomen een paar tuinen verder op verdwenen.
De nieuwe-buren-van-de-buren had ik uitgenodigd om een langs te komen in de tuin (om te kijken welke van onze opgepotte plantjes ze in hun tuin zouden willen neerzetten). Oh wat mooi, riep Irene, wat veel kleuren en zo vol. Ziet er zo natuurlijk uit.
Dat heb je nog niet met een net vrij gemaakt stuk grond, waar je voor het eerst wat plantjes her en der neer zet. Veel kale grond, de plantjes soms wat strak in het gelid. Na een aantal jaren, met een keuze van sterke planten en met gebruik van planten die ook zelf hun plekje zoeken wordt alles voller en natuurlijker.
Zelf bedenk ik soms vooraf hoe ik wil dat een stukje eruit ziet, door ergens een bepaalde plant neer te zetten, daar juist wat weg te halen. Vaak verzint de natuur zelf de mooiste combinaties. Een variant op ‘een beetje van mezelf , een beetje van Maggi’, voor degenen die zich de soep reclame op TV nog voor de geest kunnen halen.
De alliums op foto 1 en 4 heb ik er zelf ingezet, ben ik tevreden over. De vele akeleien in de tuin, hebben allemaal hun eigen plek gezocht. Een teunisbloem komt tot bloei als ik de rozet daar laat staan waar de plant uitgezaaid is (meestal alleen weghalen waar ik ze niet wil). Een enkele keer een ’tikt’ onhandig, zoals de teunis midden in het lage bodembedekkertje ‘schildersverdriet’, foto 3 linksonder. Die staat dan weer wel vlak aan het pad en op een meter van het terras: garantie voor heerlijk tuingeuren en tegen de avond het spektakel van de zich live openvouwende bloemen.
De donkerpaarse forse persicaria op foto 2 heb ik daar zelf geplant. De fijnere bruingroene wolfsmelk die een bolvormig struikje vormt op foto 4, net links van het midden vormt een prachtige achtergrond voor de alliums. De wolfsmelk heeft zich zelf daar neergezet.