Op het terras staat inmiddels een flinke verzameling geurgeraniums (pelargoniums eigenlijk). Een deel bloeit nog, een deel is uitgebloeid. En binnenkort mogen ze allemaal naar binnen, zijn niet winterhard.
Net als de tuingeraniums maken deze planten lange, puntige zaaddoosjes die lijken op ‘ooievaarsbekken’. Als de zaaddozen indrogen springen ze open en slingeren ze de zaadjes weg. Om een eindje verderop te kunnen ontkiemen.
In een van de planten op het terras zag ik wat pluisjes, alsof een paardebloemenpluisje in de plant was blijven hangen. Maar van dichtbij bekeken, bleken het pluisjes van het zaad van de pelargonium zelf te zijn. En bij nader bestuderen bleken er twee verschillende dit pluis te hebben.
OP de eerste twee foto’s zie jet de spitse ooievaarsbekken en aan het puntje van de ‘snavel’ biungelen zaadjes met elk een parapluutje. Deze zaadjes worden dus niet weggeslingerd, maar wachten op een stevige windvlaag.
